`02

1 week later…

Vandaag is mijn verjaardag en mijn ouders zijn het allebei vergeten. Zelf zeg ik er maar niks over. Gelukkig had ik mijn vriendinnen nog en die waren het niet vergeten, en wouden mij daarom mee uit eten nemen. Ik was nu weer onderweg naar school. De laatste lessen, heerlijk. Volgende week heb ik al examens dus nu was alles een beetje herhalen van de stof. Na school ging ik gelijk door naar Kristel. Lisa zou daar ook heen komen. Ik belde aan en Kristel haar moeder deed open. ‘Hoi Anne-Rose, gefeliciteerd met je verjaardag. Zo leuk, ben je al wer 20 jaar. Wat gaat de tijd hard, ik weet nog wel toen je hier voor het eerst kwam. Je was 10 jaar oud en net verhuist. Zo verlegen. En nou ben je prachtig.’ ‘Mam je brengt Anne in verlegenheid. Haay, gefeliciteerd met je verjaardag! Ik kan niet wachten tot ik 20 ben. Kom binnen als het goed is, is Lisa er met 5 minuten.’ ‘Dank jullie wel. Oké is goed. Waar gaan we eigenlijk eten?’ ‘Dat mag je nog niet weten want dat word je verrassing.’ Lisa kwam al snel, en feliciteerde mij ook. Het was nu dus tijd om te gaan. Ik kreeg een blinddoek voor, en stapte in de taxi. Een taxi ja, niemand wou bobben vanavond. Het was een Italiaans restaurant. Ik wist nu al dat ik echt niet zou kunnen gaan kiezen. Aangekomen bij het restaurant was het enorm druk. En dat voor een avond midden in de week. We sloten aan in de rij en een ober wees onze tafels. Lisa was zoals gewoonlijk al weer met de ober aan het flirten, Kristel en ik ergerde ons er altijd kapot aan. Maar meestal zat er wel 1 voordeel bij, we werden altijd snel geholpen. En dat was dit keer ook zo, we zaten nog maar net en we kregen gelijk de menukaart en bestelden wat te drinken. Niet lang daarna kregen we ons drinken, en bestelde al ons eten. ‘Ehm meiden, ik wil jullie ook iets vertellen. En ik denk dat jullie het niet leuk gaan vinden. Zelf vind ik het ook niet om te vertellen maar het zou moeten. Binnenkort vertrek ik naar Engeland.’ ‘Zo leuk, voor hoelang? Ga je in je eentje’ vroeg Kristel aangezien Lisa nog druk bezig was met de ober, en niet veel van ons gesprek hoorde. ‘Het is een soort van voor altijd. Ik heb de hele tijd ruzie met mijn ouders, en ik heb genoeg geld gespaard. En ik heb er ook al een baantje, alles is bijna geregeld behalve een appartement. Ik moet dit doen Kris, ik moet weg hier. Mijn ouders maken me helemaal gek. Ze zijn zelfs mijn verjaardag vergeten.’ ‘Wat? Nee je mag niet weggaan. Je gaat ons hier toch niet zo maar achterlaten? Lisa zeg jij er eens wat van!’ Kristel gaf Lisa een elleboogstoot. ‘He, waar moet ik wat over zeggen?’ ‘Over dat Anne naar Engeland wil gaan verhuizen!’ ‘Je wilt wat? Ben je gek geworden?’ ‘Jullie snappen mijn situatie niet, ik hou dit niet langer vol. En ik wil altijd al terug naar Engeland. En nou is mijn kans er, nu heb ik tenminste nog geen vriend die me tegen kan houden. Jullie kunnen mij toch altijd op komen zoeken in Engeland? In de vakanties? Alsjeblieft word niet boos op me. Probeer het te begrijpen. En ik wil dat jullie me gaan helpen zoeken naar een appartement.’ ‘Oké, maar laten we er een andere keer over praten. Want het is nu je verjaardag en die hoort leuk te zijn. Niet deprimerend. Weten je ouders het trouwens al?’ ‘Nee nog niet, want ze praten niet meer met mij en ik niet meer met hun. Zodra ik mijn examens heb gehad en mijn uitslag geef ik een diploma/afscheidsfeestje in 1. En ik wil jullie dan vragen om mij naar het vliegveld te brengen. ‘ ‘Ja is goed, maar nu eten!’ Oké pfoe dat wel mee, ze vatten het goed op. Hopelijk dat het volgende gesprek net zo goed gaat!