TH Auf Tour 4

De bus rijdt het terrein van het hotel op en ik zie een zelfde bus al in de parkeerhal staan. Dus Mrs (gheghe) Kaulitz zijn al gearriveerd. Ik heb ze al sinds een paar weken niet gesproken, dus ik vraag me eigenlijk best af hoe het met ze gaat. Ik bedoel, we trekken toch wel het grootste deel van het jaar met elkaar op. Niet dat het altijd even leuk is, maar toch, als je niet bij ze bent vraag je je toch af hoe het met de kleintjes gaat. Gheghe, altijd leuk, de oudste zijn. Behalve als ze weer eens met zijn allen de pik op je hebben. Vooral die Tom, dat is echt een… ehmmm… etterbak is een beetje – hoe noem je dat? Onderdreven? Haha, onderdreven, Georg, je bent weer eens geniaal jongen! Maar je staat nu wel tegen jezelf te praten. Best zielig eigenlijk. Ik word uit mijn in-gedachten-monoloog gehaald door een Gustav die dit keer zíjn hand voor míjn ogen zwaait.
‘Wil je niet uit dit rijdend misbaksel en een lekker groot zacht bed om op te slapen?’ vraagt hij. Ik grijns.
‘Tuurlijk wel, maar ik zat me net te bedenken of ik niet iemand mee kon nemen.’ Natuurlijk dacht ik daar helemaal niet aan, maar dat hoeft Gustav niet te weten, ik heb een reputatie hoog te houden.

Binnen krijgen wij onze kamernummers, maar ik heb eigenlijk helemaal geen zin om te gaan slapen. Al weet ik heel goed dat ik de rust hard nodig heb, morgen begint de tour echt. Ach ja, ik overleef het wel. Of tenminste, dat neem ik aan.
‘Hey Gustav! Ga jij meteen slapen?’ roep ik naar hem
‘Ik wel,’ antwoord hij. Ik knik.
‘Weet jij toevallig de kamernummers van Dipsy en Lala?’
‘Nou, toevallig, hier aan het eind van de gang. Precies weet ik het ook niet, gewoon ergens aankloppen, dan kom je er snel genoeg achter.’ Ik grijns, en wens hem welterusten. Aan het eind van de gang zie ik vier deuren. Ik loop naar de eerste toe en klop aan. Er wordt niet open gedaan, dus ik klop nog een keer. Dan wordt de deur met een ruk open gedaan. Er staat een chagrijnige oude vent in de deuropening, en hij begint tegen me te tieren, maar ik versta er natuurlijk geen hol van, we zitten hier in België, en Frans is niet echt mijn sterkste punt.
‘E-excuuso mwah,’ stamel ik, en volgens mij klopt zelfs dat voor geen hout, maar goed, de man slaat de deur voor me dicht en ik zweer je, die verdomde deur raakte mijn neus bijna! Dan hoor ik achter me iets te bekende lachjes. Ik draai me om en zie Tom en Bill in de deuropening van de kamer ertegenover staan. Ze liggen totaal in een scheur.
‘Is het zo grappig, Teletubbies?’ vraag ik, en ze kijken me nog altijd lachend aan.
‘Je had je gezicht moeten zien, gast, gewoon echt geweldig! Man, wat heb jij een grappig hoofd,’ zegt Tom met tranen in zijn ogen. Hij probeert mij na te doen. Hij trekt zijn wenkbrauwen op (waar je niet zo heel veel van merkt met dat mutsje van hem), kijkt scheel, en laat zijn mond open hangen. Lang houdt hij dat niet vol, want hij ligt natuurlijk samen met Bill meteen weer in een scheur.
‘Hebben jullie het helemaal gezien dan?’
‘Nou, Bill wou net terug naar zijn kamer gaan en toen ging net die deur daar open. Dus, ja, ongeveer. Haaah, geweldig,’ zucht hij.
‘Maar goed, wat deed je daar?’ vraagt Bill.
‘Ik zocht eigenlijk 1 van jullie kamers, maar toen deed die Frankoot open.’
‘Frankoot?’ zegt Bill met een frons.
‘Georg, jongen, dat taaltje van jou is echt te idioot.’