Naar het park.

bonnetjes kopen’ bracht Andreas eruit terwijl hij naar de auto wandelde, mankte. ‘Zal ik 5 of 11 bonnetjes kopen?’ sprak hij eerder tot zichzelf, en toch kon ik het niet laten om te antwoorden ‘5 best..’ . Zoals ik zei, vroeg hij er 5. ‘En nu shweeeeeeeepn.’ Shwepn. Een vreselijk werkwoord die hij en z’n andere vrienden uitgevonden hadden om te drinken. Het verschrikkelijkste woord en geluid ter wereld. Een ware hekel had ik eraan, vooral op de manier waarop hij het woord uitbracht. Zeer luid en schetterend kwam het woord steeds weer uit zijn mond, waarop ik de fun moest verpesten en ‘stop het’ zeggen. We wandelden naar de dichtstbijzijnde bierkar, maar terwijl we aan het wandelen waren, viel Andreas’ oog op iets wat hem niet aanstond. ‘Tom..’ bracht hij haatvol uit. Even moest ik denken, en dan kwam het in me op.. Tom, Lizzy.. Net na Andreas’ ongeval, had Lizzy z’n gsm doorzocht. Ik en Andreas hadden een verschrikkelijk sterke band, zo sterk dat het , dacht ik, door niets of niemand ooit te breken was. Ik wist alles over hem, hij alles over mij, geen geheimen hadden we afgesproken. Lizzy, zijn toenmalig vriendinnetje, ging hiermee akkoord had ze ons gezegd. Ze had een ‘goed gevoel’ , of zoiets dergelijks. Op een avond kreeg ik een raar berichtje van Andreas. Iets over een droom die hij gehad had, waarin hij samen was met mij, en gelukkig was, maar toen hij Lizzy zag, hij spijt kreeg. Ik had erop geantwoord dat hij blij mocht zijn, ondanks zijn player - verleden. Toen Lizzy Andreas’ gsm bij had, had ze het berichtje gelezen. Ze verbood alle contact tussen hem en mij, anders zou ze hem verlaten. Het was zij of ik. En hij koos voor haar. Zoiets had ik van hem nooit verwacht. Onmiddellijk werd ik overal verwijderd, MSN, Netlog, overal. Ik was er heel erg van aangedaan, in een ruk werd mijn enige steun van me afgenomen, zonder een deftig afscheid. Het gesprek herinner ik me nog zeer goed. Hij zei me dat het gedaan was, en ik geen contact meer mocht hebben met hem. M’n wereld stortte in, ik ging letterlijk dood. Om ZIJN hachje te redden. En dat heb ik dan maar gedaan. En toen, heeft hij mij laten vallen. En toen op de fuif, waar hij ook was. Het was ondertussen al gedaan met Lizzy. Ze had hem, na dat hij mij gedumpt had, ook gedumpt. Hij stond daar met z’n krukken, een rode T-shirt en zijn haar triestig naast z’n gezicht. En Lizzy stond voor hem, mij uitdagend aan te wijzen. Haar ogen straalden haat uit, en ze grijnsde me aan. Alsof ik haar niet gezien had, liep ik haar gewoon voorbij. Overal vermeed ik hem, stond hij bij de wc’s hield ik het liever in, dan langs hem te passeren. Uiteindelijk kreeg ik een sms van hem. ‘Kunnen we praten?’ ‘Neen.’ Had ik hem kortaf maar zelfverzekerd geantwoord. En ik was eerlijk gezegd trots op mezelf. Maar uiteindelijk had hij me kunnen overtuigen, ‘Ik wil hem trouwens eens goed zeggen wat hij me wel niet heeft aangedaan, en waar hij nu stond’ dacht ik eerder als excuus om toch te gaan zonder te denken dat ik me laten doen heb. Toen bleek dat Lizzy al bezig was met een ander aan het flirten. Tom dus. Kon me niets schelen, nu nog steeds niet. Maar Andreas kan het dus niet loslaten. ‘Godver, ik bewerk z’n gezicht’. Siste hij door z’n tanden. ‘Andreas, dat ga je niet doen, of je kan je boel pakken en naar huis gaan. En stop met kijken!’. Ik was kleiner en twee jaar jonger of hem, maar gezag over hem had ik wel. Ik zag het in zijn manier van kijken, hij haatte hem werkelijk. ‘Andreas, hij heeft je NIETS misdaan, ’t is toch Lizzy die hem rond haar vinger gewonden heeft, de jongen loopt in sowieso z’n ongeluk.’ Voor eventjes bleef hij nadenken over mijn woorden en liep dan verder naar de bar. Vanuit de verte zag ik mijn broer werken, die druk bezig was met het heen en weer lopen met bekertjes vol drank. ‘Wat moet je drinken van me?’ klonk het van rechts boven me. ‘Nee, niets, k’ heb geen dorst ‘ ‘ Egt niet?’ klonk het een beetje aandringerig ‘neee..’ antwoordde ik verveeld. ‘Wat mag het zijn?’ ‘Hmm.. wat hebben ze hier eigenlijk allemaal’ vroeg hij me. Ik wist wel dat hij wist wat ze hadden, maar gewoon twijfelde of hij nu bier zou drinken bij mij of niet. Doend alsof ik er niets van gehoord had bestelde hij maar een cola. En weer gingen zijn ogen naar Tom. Hij vond het waarschijnlijk zo vernederend dat hij een cola dronk en dat Tom het misschien gezien had, dus hij dronk in een slok het bekertje leeg en gooide het op de grond. Al dit gebeurde zonder zijn ogen ook maar van de zwartharige jongen af te halen. ‘wat gaan we nu doen?’ vroeg ik om zijn aandacht van de jongen te halen. ‘Kweet niet.. misschien een keer naar de markt?’ ‘Goed’ antwoordde ik, ook al had ik weinig zin om op de markt te gaan zitten en daar bij zijn vrienden te moeten zitten. Ach ja, wat had ik anders de hele avond gedaan. We baanden ons een weg tussen het volk en kwamen terecht op de markt. Een paar bekende gezichten hadden me gegroet, en vriendelijk had ik hen een lach toegeworpen. ‘Mijn zus zit daar’ ‘Oh’ ‘Gaan we naar haar toe?’ ‘OK dan..’ antwoordde ik op een meer negatieve toon. Ik moest Lieze, zijn zus, niet. Het was een persoonlijk iets. We stapten naar Lieze en haar vrienden toe, en groetten haar vlug even, toen we weer vertrokken naar iemand anders, kwam een zwartharige jongen die ik kende van op school, een vierdejaars. ‘Ik moest vragen van hen daar of jullie samen zijn.. maar ehm, dat denk ik niet’ zei hij aan een stuk terwijl hij een hoofdwending maakte naar het groepje meisjes die zaten te giechelen. ‘Oh gott’ siste ik tussen mijn tanden omdat het eerder voor mezelf bedoeld was. ‘ Nee natuurlijk niet’ antwoordde Andreas met een grijns ,die me niet bepaald aanstond, op zijn gezicht. De jongen draaide zich en liep terug naar het groepje. Een dof gelach hoorde ik nog maar ik was niet geïnteresseerd en liep verder naar een andere vriend van Andreas. Iemand met zwart haar en een zwart T-shirt van een of andere band. Aan zijn kledingsstijl te zien, was het duidelijk dat ze vrienden waren. Ik luisterde niet naar het gesprek en sms’te wat . In de verte zag ik twee jongens, met ook een band T-shirt aan, en verwachtte dat ze naar hier kwamen. ‘Fijn’ dacht ik toen ze werkelijk onze kant uit kwamen. ‘Kom we gaan’ zei Andreas tot mijn grote opluchting. Eindelijk daar weg. ‘En naar waar gaan we nu?’ vroeg ik overbodig, want zoals altijd zouden we naar het park gaan. ‘Naar het park’ kwam van rechtsboven mij, zie je wel.