Chapter one.

Kendyl Candee Munther

Het liedje Falling Down van Space Cowboy drong langzaam mijn hoofd binnen en seinde dat ik wakker moest worden. Het liedje had ik ingesteld op mijn oude mobiel, zodat ik een beetje leuk kon wakker worden. Ik opende mijn ogen en zag dat het flink regende, zoals gewoonlijk. Het weer in Holmes Chapel was nooit goed, altijd regen en onweer en als de zon een keer scheen, was het altijd maar van korte duur. Je raakte er aan gewend na een tijdje, net zoals ik. Het enige wat soms vervelend was, was dat ik altijd buiten werkte en dus altijd nat werd. In het begin haatte ik het, maar ik heb het leren accepteren. Ik moest ook ergens geld vandaan halen om de huur van dit krot te betalen. Het was een appartement, slechts één kamer en een badkamer. Aan de versleten grijze muren hingen posters van wat bandjes, een probeersel om de kamer wat op te vrolijken, met weinig resultaat. In de hoek stond een bruine, versleten, leren, driepersoons bank, die tegelijkertijd ook als bed diende. Tegenover de bank stond een kastje met een oude televisie erop, die maar half werkte. Ook stond er een kledingkast en een wasmachine met daarop een magentron, waar ik mijn eten in warm maakte. Nee, ik kookte niet zelf mijn eten, daarvoor had ik niet genoeg geld. Ik kocht altijd in de plaatstelijke supermarkt kanten-klare maaltijden, die ik opwarmde in de magnetron. Verder stond er weinig in mijn appartement. Ik rolde van de bank af en rekte me uit, waardoor er pijn in mijn rug ontstond, zoals elke dag. Als ik het geld had, had ik een bed gekocht, maar ik denk dat ik het nog een hele tijd met mijn bank moet doen. Helaas, maar het was nou eenmaal niet anders. Mijn ouders wilden niks voor me kopen. Ik was een soort van uit de familie gegooid, omdat ik mijn school niet had afgemaakt. Mijn ouders waren nogal strict en hielden van regeltjes, maar zo was ik niet en zo zou ik nooit worden. Nadat ik na vier jaar middelbare school er mee was gestopt, moest ik op mijn eigen wonen en mijn geld verdienen. Ik deed een spijkerbroek aan, met daarop een grijze trui en mijn zwarte Vans. Mijn haar deed ik een knot op mijn hoofd en deed een laagje zwarte mascara op mijn lange krullende wimpers. Ik was klaar om te gaan. Mijn ontbijt zou ik wel ergens vandaan halen, met de vier pond die ik nog op zak had. Ik pakte mijn gitaar, die in een speciale gitaar-tas zat en sloeg hem om mijn schouder heen. Een nieuwe dag was voor mij begonnen. Een dag waar ik weer hoopte op geld. Met een paar pond was ik al helemaal gelukkig, maar soms viel dat gewoon heel erg tegen. Gelukkig was ik positief ingesteld en ging ik er weer met volle moed tegen aan.

a bit boring i know.
verder ja of nee?