19.

Alle leden van de Glee-club keken me aan en het leek alsof hun hoofden als maar groter en groter werden. Het werd eng en mijn adem stokte in mijn keel toen ik langzaam passen achteruit zette, om vervolgens tegen de piano aan te knallen en met een grote bonk op de grond te vallen. Ik hoorde wat geschokte geluidjes toen ik mijn ogen weer opende en de klas doorkeek. Gelukkig, de hoofden hadden weer een normale omvang, maar daarmee was de druk niet weg. Vlug stond ik op en rende het lokaal uit, de buitenlucht in. Kleine spettertjes vielen op mijn lichaam en ik zag dat het regende, maar het maakte me helemaal niets meer uit. Alles wat ik nu wilde, was terug naar huis. Terug naar LA en weg van deze verschrikkelijke plek. Weg van het meest gênante wat er ooit was gebeurd in mijn leven. Ik duwde mezelf vooruit en rende zo snel als ik kon van het schoolplein af, op weg naar huis. Het was dat ik hier eerder in mijn leven was geweest, dus alles was vaag bekend. Het duurde wel twee keer zo lang, maar ik kwam wel thuis. Ik rende meteen naar boven en sloeg de deur hard achter me dicht. Oh, het was echt zó erg! Kreunend liet ik me op mijn vensterbank zakken en greep een kussen vast. Waarom moest mijn vader die beslissing nou maken? Ik had een prima leven in LA! Ik was populair, geliefd bij alle jongens, had een hele hoop vrienden en haalde geweldige punten op school. En dan moest hij nu perse me naar dit gat sturen. De regen begon harder tegen het raam te kletteren en ik stond zuchtend op. Ik opende de volgepropte kast en haalde er een pyjamabroek, een wit topje en sokken uit. Vlug trok ik mijn natte kleren uit en de droge aan. Daarna liet ik me weer tegen het raam aanzakken en drukte een kussen dicht tegen me aan. Waarom pap? Ik wilde helemaal niet weg! En nu heb ik me ook nog eens belachelijk gemaakt bij de mensen die mijn vrienden hadden kunnen zijn! En erger, ook nog eens bij Finn! Wat moet hij nu wel niet over me denken? Ik kreunde weer even en duwde mijn gezicht in het kussen. Mijn eerste dag op een nieuwe school en dan gebeurt er dit. Met een zucht legde ik mijn gezicht tegen het raam aan en staarde de buitenlucht in. Op het raam ontstond meteen een vlek, waar ik een klein hartje in tekende. Op dat moment werd er op mijn deur geklopt. ‘Jane, er zijn twee mensen voor je.’ Mijn moeder stond in de deuropening. Ik knikte voorzichtig en veegde even snel onder mijn ogen om de uitgelopen mascara weg te vegen. Mijn moeder verdween en ik hoorde twee paar voetstappen de trap op komen. Oh, nee. Meteen had ik spijt dat ik mijn moeder toestemming had gegeven ze naar boven te sturen. Stel dat ze me keihard uit gaan lachen! Met een gespannen gezicht keek ik naar de deur, waar Quinn en Finn stonden…