Hoofdstuk 5: Byakugan

Ik gilde het uit, dit was zo pijnlijk! Ik keek langzaam naar beneden, maar ik zag helemaal niets... Het bleef maar steken, het ene moment harder dan het andere. Tomoka lachte alleen maar op een duivelse manier. "En jij wilt een ninja worden! Je kan nog niet eens een beetje pijn aan! Doe er iets aan, je weet wie het veroorzaakt!" Dat was waar... Tomoka deed het, met zijn duistere uitstraling... Ik keek naar zijn ogen, die helemaal wit waren geworden; de Byakugan, ik wist het. "Jij bent geen Uchiha, jij bent een Hyuga, hoe kom je anders aan een Byakugan?!" Ik zag hem grijnzen, "Dat zei ik al, gaat je niets aan! Maar ik ben wel een Uchiha, ik heb de Sharingan in mijn bloed zitten, alleen kan die niet geactiveerd worden, omdat de chakra niet te besturen is! De Byakugan daarentegen zit OOK in mijn bloed, alleen die heb je al vanaf je geboorte! Ik dacht dat je dat ondertussen wel wist!" De steken werden pijnlijker en weer gilde ik het uit. Wat moet ik doen? Hem vermoorden? Dan is de pijn voorbij, maar dan ben ik ook meteen mijn enige hoop om de chakra te besturen kwijt... "Hoe... Hoe kan je... die Byakugan dan gebrui-ken..." wist ik nog uit te brengen. Weer begon hij te lachen, alsof hij net een kei leuke grap had gehoord. "Die stuurt zichzelf..." zei hij met een duivelse ondertoon die me rillingen bezorgde. Dat was dus waarom hij steeds die twee persoonlijkheden afwisseld, die duistere is zijn Byakugan die zijn lichaam over neemt, waarschijnlijk omdat hij niet sterk genoeg is om hem buiten te houden!
Ik stond langzaam op, de pijn was er nog steeds, maar het zou toch niet ophouden, dus ik móest er wel iets aan doen en de pijn negeren. Helaas was dit makkelijker gezegd dan gedaan, want toen ik eindelijk stond, pleurde ik weer op de stoel. Ah fijn... Dit gaat nog een hele opgave worden, dit is toch wel anders dan ik me had voorgesteld van een leermeester... Ik besloot nog een poging te wagen om op te staan, om hem een flinke mep in z'n gezicht te verkopen! Hopelijk zou dat genoeg zijn voor Tomoka om zijn Byakugan weer de baas te worden. Langzaam liep ik naar hem toe, me vasthoudend aan elk voorwerp die ik tegen kwam. Tien meter was op eens een stuk langer geworden, mocht dat nog niet genoeg zijn, werd de pijn steeds erger toen ik dichterbij kwam. Op het moment dat ik hem wilde slaan, kon ik me niet meer bewegen, en zakte ik op de grond; de pijn was nu ondragelijk geworden. "AAAARG!!!!" "Ik moet zeggen, voor iemand van jouw kaliber, ben je toch redelijk sterk. Maar dit is nog niets, in vergelijking met wat je in je hebt. De Dayashi clan..." zei Tomoka. Hoe wist hij... Dat kan niet! "Het is nooit bekend geworden welke Kekkei Genkei zei hadden, omdat de clan ontstond toen de chakra controle verdween, en omdat jij de eerste bent die zijn chakra zal herontdekken, zal ik het je in geen geval makkelijk maken!" Hij begon nu duivels te lachen, kwaadaardig, meer rillingen... Ik kon me nog steeds niet bewegen, hij was te sterk. Zeker nu hij nóg meer kracht gebruikte dan zonet... Ik wilde weer opstaan, toen alles zwart werd; ik verloor mijn bewustzijn...