21%

Foto bij 21%

Keighley Mackenzie O'Malley

Tranen rolden over mijn wangen, met veel geweld stormde ik de trap op. "KEIHG!" klonk mijn broers stem nog van onder. "HOU JE BEK.." Snauwde ik en ik stromde mijn kamer binnen, met ene harde klap gooide ik hem dicht en stortte ik me op mijn bed. Mijn lange bruine haren verborgen mijn gezicht, snikkend legde ik mijn gezicht in mijn handen. Waarom deed hij dit nou altijd? Ik had verschillende Flashbacks zien verschijnen toen hij me klem tussen het aanrecht en tussen hem had gezet.
Hij trok mijn tas van mijn schouder af en zette me klem tussen zijn lichaam en de kluisjes, ik kon geen kant op. Ik sloeg doodangsten uit...
Opnieuw kromp ik in elkaar, hoe hij had gesproken, die toon, het had me kippenfel bezorgd. Hij had me zóveel schade aangericht. Van buiten leek ik het meisje dat niet van haar plaats was te stoten, maar van binnen was ik rot. Ik kon zo uitelkaar spatten, van verdriet, onzekerheid.
Zijn adem streek in mijn gezicht en genageld aan de vloer keek ik hem aan. "Wie hebben we daar, O'Malley.." Zei hij met een geniepig glimlachje. Hij pakte zijn paarse pet vast en zette hem achterste voren op, stapje voor stapje kwam hij dichterbij
Verwoed trok ik het kussen van mijn bed en smeet ik hem op de grond, toen ik plots voetstappen hoorde op te trap, stelde ik me recht en trok ik een klein sprintje naar de deur, om die dan met een handomdraai op slot te draaien. "Keighley.." Sprak zijn zachte stem, hij klonk gebroken, geschokt. Maar het bezorgde me nog steeds angsten. "Ga..weg Justin.." Zei ik met een overslaande stem, ik verplaatste me richting mijn kledingkast en liet het jurkje van mijn lijf glijden. Ik trok een trainingsbroek uit de kast en een grote wijde blouse, die ik aantrok. "Keighley het spijt me.." Er weerklonken twee kleine klopjes tegen de deur. "Ga weg.." Zei ik nu weer. Ik propte mijn haar in een uithangende knot en schoof mijn blote voeten in een paar uggs. Ik spitste mijn oren even toen ik een klein plofje hoorde en toen een klap tegen de deur aan. "Justin.." Zei ik voorzichtig, toch een klein beetje bezorgd. "Ja?" Iets zette zich recht tegen mijn deur aan en direct perste mijn lippen zich tot een smalle streep. "Ik doe niet los, ga gewoon weg.." Langzaam zette ik me op het bed en pakte ik mijn apple laptop onder mijn bed vandaan. "Dan blijf ik wachten.." Zei zijn, perfecte, schorre stem. Een kleine zucht ging over mijn lippen. Waarom liep mijn leven zo? Omdat het lot dat heeft bepaald, hij heeft een weg voor je uitgestippeld. En het enigste wat ik deed was dat pad te bewandelen, wat zou er gebeuren als ik het roer om zou gooien? Waren er nog meer paden? Kon ik gewoon simpel weg kiezen? Of zou ik in het duister stroten? Ik klikte twitter, facebook en nog een paar sites aan waar ik geregeld online was. Waarom was het gewoon allemaal zo verdomd moeilijk? Waarom wist ik gewoon niet wat er ging gebeuren? Zodat ik me er alvast op kon voorbereiden. Vermoeid ging ik in kleermakers zit zitten, stil luisterend naar de ademhaling aan de andere kant van de deur. Langzaam pakte ik mijn laptop op en nam ik voorzichtig plaats tegen de deur. Ik legde mijn handen op de vloerbedekking en voorzichtig liet ik mijn hoofd tegen de deur aanvallen, netzoals hij net deed. Even sloot ik mijn ogen.


I'm Sorry, lang niet meer geschreven, had ffen een break. De volgende keer zal ik jullie daarvan op de hoogte brengen, als er een volgende keer komt. HAHA, maargoed. Dit hoofdstukje voor jullie, graag wel wat meer dan 2 reactie's. Trouwens die grijze stukjes zijn flashback's, weet je dat ook weer hé! xly

Reageer (2)


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen