6°

‘Ben je nou al klaar?’ vroeg opa nadat ik een hele hoop dieren had leeggedronken. Ik knikte en veegde mijn mond schoon. ‘Ja opa.’ ‘Noem me nou gewoon Alec Tagas, anders voel ik me nog ouder.’ Ik grinnikte en knikte. Opa keek me verrast aan. ‘Wat?’ ‘Je lachte weer.’ Ik dacht er bij na, dat had ik inderdaad al een tijdje niet meer gedaan, ik was de hele maand al een emotieloos wrak. ‘Nou, dan gaan we terug anders verdenkt Aro mij dat ik je liet ontsnappen straks.’ Mijn gezicht betrok en ik keek naar achteren, ik kon nu wegrennen, naar huis. Maar dan zouden ze me weer komen halen of erger nog, ze komen me halen en vermoorden mijn familie. Ik zuchtte en volgde opa weer naar dat vervloekte kasteel. Cynthia keek me nieuwsgierig aan toen we binnen liepen. Ik keek weer naar opa. ‘Wanneer laten ze me denkt u gaan? Ik ben hier al een maand!’ ‘Ten eerste, noem me ook geen u, maar gewoon je. En ten tweede, Tagas, je bent hier al bijna drie maanden.’ Mijn ogen werden groot, was ik dan echt het belang van tijd verloren. ‘Drie maanden?’ vroeg ik zacht. Hij knikte. Ik had een kalender nodig als ik hier moest blijven. Ik zuchtte. Opa legde zijn hand op mijn schouder. ‘Ga zo maar vroeg slapen, je ziet er moe uit.’ Ik knikte. Ik was sinds ik hier was al moe. Ik had elke nacht een nachtmerrie, steeds dezelfde. Steeds de Volturi die mijn familie vermoord terwijl ik toekijk. Vreselijk. Steeds als ik een nachtmerrie had kwam mijn moeder altijd bij me liggen, de laatste keer was vier dagen voordat ik volgroeid was, vier dagen voordat ik hier naartoe werd meegenomen. Ze vertelde me over haar leven, wat ook behoorlijk kort was, zo oud was ze nog niet.