Epiloog.

78 jaar later.

Ik wandelde door de bossen, rustig. Ik nam de tijd om alles in me op te nemen. Het was vele jaren geleden dat ik hier voor het laatst was. Ik was toen erg onverwacht moeten vertrekken.
Nu was ik terug, ik had me hier voor onbepaalde tijd gesetteld met mijn nieuwe familie, in het oude huis dat ik 78 jaar geleden had gekocht. Het was groot genoeg voor ons allemaal.
Ik gleed met mijn vingers langs de bomen, terwijl ik herinneringen aan het ophalen was. Hier was mijn leven echt begonnen, het was hier dat ik komaf gemaakt had met mijn verleden. Hier had ik besloten de draad terug op te pikken. Hier had ik herontdekt wat liefde was, ik had gezien dat er meer was om voor te leven dan enkel en alleen wraak. Maar Klaus moest nu eenmaal dood, ik kon het hem niet vergeven. Zijn familie daarin tegen had ik wel vergeven, ik had ze terug tot leven gewekt en allemaal hadden ze zich bij mij gevoegd. Het was nu ook mijn familie. Niet dat ik mijn broer vergeten was, helemaal niet, ik miste hem nog iedere dag. Maar de leegte die ik voelde, werd niet veroorzaakt door mijn lang overleden broer. Nee, daar had ik me overheen gezet. Dat lege gevoel kwam doordat ik niet bij die ene persoon kon zijn. Het heeft lang geduurd voor ik aan mezelf kon en wou toegeven dat ik verliefd was op Damon, het deed pijn, maar het was gewoon de waarheid. Ik kon niet bij Damon zijn, dat ging niet. Ik kon hem niet onder ogen komen. Hij haatte me, de tranen die hij toen huilde waren tranen van frustratie, woede. Tranen die er gekomen waren door een explosie van emoties maar hij huilde in ieder geval niet omdat ik weg ging en het was maar beter zo. Damon was verliefd op Elena, net als zijn broer. Ik weet niet hoe hun verhaal geëindigd is en ik zal het waarschijnlijk ook nooit te weten komen maar waar Damon ook is en wat hij ook doet, hij is beter af zonder mij. Niemand wil samen zijn met iemand die tegen je gelogen heeft en ik zou hem niet dwingen. Ik ging zijn geluk niet in de weg staan. Dat is ook de reden waarom ik de afgelopen decennia in Oost-Europa had gewoond, daar zou ik hem zeker niet treffen. Ik wou dolgraag terug naar Mystic Falls, alles nog eens herbeleven. Het was een magische plek. Deze stad bracht me tot rust en liet me inzien dat er ook goede kanten zijn aan het vampier zijn. Ik wou jaren geleden al terug komen, om alles in gedachten nog eens te herbeleven. Uiteindelijk was ik toch gekomen, Damon zou al verhuist zijn, wij vampiers konden niet lang op dezelfde plaats blijven. We zouden beginnen opvallen.
Nu ik hier eindelijk was leek alles zo onwerkelijk. Onmogelijk gewoon.
‘Het is ook weer al een hele tijd geleden’, de stem van mijn beste vriend galmde tussen de bomen door.
‘Ja, het lijkt zo onwerkelijk’, sprak ik mijn gedachten uit, ‘alsof het een droom was.’
‘Toch was het echt’, Elijah kwam voor me staan en nam mijn beide handen in de zijne, ‘hij zit nog altijd in je hoofd, is het niet?’
‘Ja, maar het is beter zo. Hij heeft het recht om gelukkig te zijn.’
‘Ooit wordt jij dat ook, lieve Livina.’
‘Ik wacht op die dag’, zuchtte ik, ‘ga maar terug naar de anderen, ik ga nog enkele plaatsten bezoeken.’
‘Wees voorzichtig, er zijn hier nog altijd weerwolven.’
‘Natuurlijk, ik ben rond 8 uur terug.’
‘Oké’, en toen stond ik was ik weer alleen. Ik was van plan van alle plekken die enige betekenis droegen opnieuw te bezoeken.
Als eerste kwam ik bij Elena’s vroegere huis. Het lag er verlaten bij, ietwat belabberd zou ik zelfs durven zeggen.
Voorzichtig liep ik naar de voordeur, met een zacht duwtje opende ik de deur, al krakend en piepend ging hij open. Wat zou er van Elena geworden zijn? Die lieve kleine meid, ze was nog zo jong en toch droeg ze al zo een grote last op haar schouders. Ze dwong respect af en het mijne had ze altijd gehad. Ze was zo moedig. Ik zette mijn rechter voet binnen. Ik ondervond geen hinder, hier woonde dus niemand meer. Toch liep ik op mijn tippen door het huis, ik probeerde zo weinig mogelijk geluiden te maken. Ik wou de rust die over dit huis leek te hangen niet verstoren. Alles was nog net zoals in mijn herinneringen, behalve dat de frisse lentegeur plaats had gemaakt voor een doffe gesloten geur. Toen ik eens door alle kamer gelopen had, ging ik snel weg, bang om de vrede in het huis te verstoren. Mijn volgende stop was de Mystic Grill -die nog steeds bestond-. Aangezien er veel volk zat ging ik niet binnen, dit gebouw had toch niet zo veel emotionele waarde. Daarna ging ik naar de plek waar Klaus zijn laatste adem had uitgeblazen. Hier was mijn nieuwe leven begonnen, een leven zonder woede en wraakzucht. Hier had ik voor het eerst samen gewerkt met Feline, voor haar was er de laatste jaren veel veranderd. Laat ons zeggen dat Feline, uiterlijk niet veel veranderd was… ze zag er nog steeds 23 uit. Zij was de geliefde van Elijah, het was voorbestemd. Dus zag ze er geen enkel probleem in ook een vampier te worden. Ze wou samen zijn met hem, voor eeuwig en altijd. Ja, liefde kon mooi zijn. Ik werd er alle dagen mee geconfronteerd, en om eerlijk te zijn deed het me ontzettend veel zeer. Ik zou die liefde nooit meer voelen en dat viel me zwaar, maar het leven was nu eenmaal zo. Ik keek nog eens goed rond voor ik vertrok. Ik nam alles een laatste keer in me op, zoog m’n longen vol met lucht en vertrok zonder om te kijken. Dit was het verleden, wat gebeurt is is gebeurt en hoe graag ik het ook zou willen, ik kan er niets meer aan veranderen. Dat was deels ook de reden waarom ik hier was, mezelf een laatste keer confronteren met de fouten die ik gemaakt heb in het verleden en het dan achter mij laten. Doorgaan met mijn leven zonder te moeten terug kijken. Er was nog een plek die ik moest bezoeken: het Salvatorehuis. Ook al was ik er nog maar een keer geweest, het droeg een grote emotionele waarde.
“Damon, Damon, Damon, ik hoop dat je gelukkig bent nu.” Dacht ik terwijl ik eventjes stil stond bij de plaats waar hij me zoveel jaar geleden had gevonden toen ik ‘verdwaald’ was. Alles hier deed me aan hem denken, ik dacht aan de manier waarop hij me kuste, hoe zijn stevige handen zich rond mijn middel klemden, en zijn ogen… Oh, er ging geen dag voorbij zonder aan hem te denken. Snel stapte ik door, ik mocht niet al te sentimenteel worden, het zou me toch niet verder helpen. Op een rustig mensentempo zette ik mijn weg naar het huis verder, toen me op eens een raar gevoel bekroop. Al mijn zintuigen stonden ineens op scherp. Ik werd achtervolgd, ik versnelde mijn pas. Ik hoorde de voetstappen achter mij ook versnellen. Razend snel draaide ik me om, klaar om mijn achtervolger aan te vallen. Maar er was helemaal niets te zien. Vreemd. Hoe kon dit, ik had toch duidelijk voetstappen gehoord? Ik keek op, naar de hemel, het was nieuwe maan, een weerwolf kon het dus niet zijn. “Livina, je wordt paranoïde’, vertelde ik mezelf en ik zette mijn weg verder, dit keer op een iets sneller tempo. Toch kon ik het gevoel niet van mij afschudden. Toen bereikte ik eindelijk het huis, ik bleef op een afstand staan, kijkend naar de plek mijn eeuwige liefde ooit woonde, degene die nooit de mijne kan zijn. Onwillekeurig begonnen de tranen over mijn wangen te lopen. Ik liet ze hun gang gaan. Ik had mijn leven naar de kloten geholpen, ik moest de gevolgen nu maar dragen. ‘Wat ben ik toch een stom kind,’ zei ik tegen mezelf, terwijl ik een verloren traan van mijn kin veegde.
‘Ach ach, zeg dat nou niet,’ door al mijn emotionele gedoe was ik mijn concentratie verloren, ik had hem niet horen aankomen, ‘ en als je het echt wil weten, zo gelukkig ben ik niet.’
Geschrokken draaide ik me om. Niet hij, nee, ik kon dit niet aan. Niet nu, niet in deze toestand. Toch was het zo, ik keek op en keek recht in die o zo mooie blauwe ogen. ‘Damon…,’
‘Ella… euh, Livina,’
‘Tegenwoordig noemen de meeste me Liv,’ ik lachte geforceerd naar hem.
‘Wel, Liv. Ik had niet verwacht jou hier nog eens te zien,’ hij zag er –voor zijn doen- enorm ongemakkelijk uit. Er was geen enkel spoortje arrogantie te bekennen.
‘Het was ook niet echt de bedoeling, ik heb mijn terugkeer zolang mogelijk uitgesteld,’
‘Waarom,’ hij was werkelijk verbaasd over mijn woorden.
‘Wel, ik wou het je niet aandoen om mij nog eens onder ogen te moeten komen, na alles wat ik heb gedaan,’
‘Livina, ik heb de hele wereld naar je afgezocht,’ ik kromp ineen, hij wou wraak op mij…
‘Ik was in Oost-Europa,’ wist ik uit mijn dicht geknepen keel te krijgen.
‘Ik had het moeten weten…,’
‘Luister Damon, ik kwam naar hier om het verleden achter mij te laten. En volgens mij kan dat alleen maar als,’ ik rechte mijn rug en raapte al m’n moed bijeen, ‘ als ik jou mijn verontschuldigingen aanbied voor mijn daden. Het spijt me dat ik loog over mijn identiteit en dat ik je leven bemoeilijkt heb. Sorry.’
‘Sorry?! Jij zegt sorry? Voor wat? Voor het beschermen van de personen van wie ik hou? Ik ben degene die me zou moeten excuseren, ik liet je in de steek,’ hij nam mijn handen in de zijne, ‘ ik hou van je, Livina Adonis. Ik wil mijn leven met jou delen.’
‘Maar, Elena …. ?’ even zag ik een kleine twijfeling in zijn ogen. Even dacht ik dat hij zich ging omdraaien en ging weglopen. Maar toen boog hij zich naar me toe en kuste me zacht en teder. Ik kuste hem gewillig terug, dit was fout. Damon hield nog steeds van Elena, maar dat waren zorgen voor later. Op dit moment ging ik gewoon helemaal op in de illusie van hem en mij.