Chapter 2: I'm only human and that's my saving grace

Met een glimlach op mijn gezicht kijk ik trots naar de kast die nu gevuld is met mijn kledij en schoenen. Alles staat op kleur geordend, dat doe ik al mijn hele leven.
Ik sluit de deuren van de kast en stap rustig naar mijn raam dat uitkijkt op de oprit die stopt met een grote garage. Ik adem enkele keren diep in en uit, ik lijk precies een deelnemer van één of andere yoga groep.
Ik besef hoe belachelijk die eruit zien wanneer ze dat doen dus als besluit ik maar te stoppen.
Het zal me hier wel bevallen, denk ik. Ik zal maar eens naar beneden gaan, gaan kijken hoe het met zijn kookkunsten staat.
Ik ga de houten trap af, ga langs de hal, door de woonkamer en beland dan in de keuken. Tom kijkt op en kijkt dan uit het raam naar de tuin waar zijn kleine meid op de schommel zit.

'Moet ik met iets helpen?' 'Neen, althans vanavond nog niet. Geniet dus maar van je vrije avond.' Ik ga langs zijn kant van het kookeiland staan en neem een stukje rode paprika.
'Hey, dat is voor in de saus.' zegt hij terwijl hij me met een te geforceerd streng gezicht aankijkt. 'Sorry. Ik heb een vraagje. Is er iets wat Aïcha en jij niet lusten?'
'Ze lust absoluut geen vis maar dan ook echt geen enkele soort. En ik ben helemaal niet moeilijk met mij hoef je op dat vlak geen rekening te houden.' 'Welke dingen moet ik nog zeker weten?'
'Als ik niet thuis ben moet ze ten laatste om 20.30h in bed en ze mag niet teveel chocolade eten want dan krijgt ze last van haar lever.' 'En als je wel thuis bent?' 'Dan verkies ik om haar zelf in bed te steken.'
'Oke, dat begrijp ik.' 'Auw!' 'Wat is er?' 'Ik heb me aan de pan verbrand.' ' Kom hier.' Ik bekijk zijn hand eens goed. 'Houdt het onder koud water. Waar is je EHBO-kistje?' 'Ah, dat is helemaal niet nodig.'
'Ik kan het ook gewoon gaan zoeken.' 'Oke, in de bovenste kast rechts.' Ik strek me zo lang mogelijk om eraan te kunnen, ja met mijn lengte van 1.60m kan je ook niet overal bij hé.
Ik loop terug naar Tom, laat het water stoppen met lopen en wrijf de palm van zijn hand in met flamazine. Hij trekt een pijnlijk gezicht, een goed teken bij brandwonden. Meer pijn staat gelijk aan een zachte brandwond.
'En het was helemaal niet nodig hmm?' zeg ik met een eigenwijze ondertoon. 'Ik vertrouw je nu alleszins om op mijn dochter te letten.' Ik pak zijn hand rustig in met verband.
'Dus het was een wat..vertrouwens-test?' 'Ja inderdaad maar toch, bedankt.' 'Is graag gedaan.' Ik berg alles terug op in het kistje behalve de zalf.
'Je zal deze nog enkele dagen moeten gebruiken, ik leg hem in de ijskast dan heeft het een betere werking oké?' 'Ja.' Ik zie hem terug naar de potten en pannen reiken.
'Laat dat! Ik zal dat wel doen, voor je je nog eens verbrand.' Ik meng de rode zelfgemaakte saus met de pasta, spaghetti noemen ze het.

Tom dekt de tafel voor drie. Drie witte borden, drie vorken en drie lepels. Ik plaats de grote pot op een warmte placemat.
Tom gaat Aïcha uit de tuin halen en komt met haar recht tegenover mij aan tafel zitten.
'Tom..' 'Uhu.' 'Dit klinkt misschien belachelijk maar mag ik een mes, ik kan namelijk geen spaghetti eten met lepel.' Hij grinnikt even.
'Ik leer het je wel.'