Proloog
Anne-Rose
Daar sta ik dan, op Schiphol. Mijn leven heb ik in een paar koffers gestopt. Mijn vliegtuig vertrekt pas over een uur dus ik heb nog genoeg tijd om afscheid te nemen van mijn 2 beste vriendinnen. Ik weet echt wel dat het moeilijk gaat worden, op je 20ste het huis en het land uit. Maar het kan niet anders. Ik houd het thuis niet langer meer uit. Steeds nieuwe problemen, steeds weer ouders die erover zeuren. De laatste keer is het uit de hand gelopen tot een ruzie. Tijd om weg te gaan dus! Ergens anders heen gaan. Een nieuw leven starten, opnieuw beginnen, een nieuwe kans krijgen. Wie wil dat nou niet als je in zo’n situatie als ik zit? Precies, daarom ga ik weg. Tussen mij en mijn ouders komt het vast ooit wel weer goed maar daar is het nou nog echt te vroeg voor. ‘Willen de passagiers die naar Londen gaan, instappen?’ ‘ Dat ben ik. Gash ik ga jullie echt missen meiden! Maar we houden contact via de mail, via smsjes, brieven, bellen, msn, hyves, twitter, facebook, gewoon via alle mogelijke manieren.’ ‘Ja is goed! Wij gaan jou ook echt missen.’ Daar stonden we dan, mijn 2 beste vriendinnen en ik. Van al mijn andere vriendinnen had ik gisteravond al afscheid genomen. Ik gaf ze nog een laatste knuffel en 3 kussen op hun wangen en veegde daarna de tranen weg die over hun wangen heen stroomden. Ik pakte mijn handbagage en mijn vliegticket en paspoort in mijn handen, en liep toen richting mijn vliegtuig. Ik keek nog 1 keer achterom en zwaaide even en liep toen weer verder. Het afscheid viel me echt zwaar maar tranen had ik niet meer. Ze waren op, de laatste paar dagen hadden ze al rijkelijk over mijn wangen gevloeid. Ik gaf de stewardess mijn vliegticket en paspoort. ‘Bedankt, en ze zijn helemaal goed! Een prettige vlucht en reis. ‘ ‘Dank u wel, maar het is geen reis het is voor altijd.’ ‘Oké, veel succes nog!’ Ik knikte en liep de slurf in. England, here I come.
Daar sta ik dan, op Schiphol. Mijn leven heb ik in een paar koffers gestopt. Mijn vliegtuig vertrekt pas over een uur dus ik heb nog genoeg tijd om afscheid te nemen van mijn 2 beste vriendinnen. Ik weet echt wel dat het moeilijk gaat worden, op je 20ste het huis en het land uit. Maar het kan niet anders. Ik houd het thuis niet langer meer uit. Steeds nieuwe problemen, steeds weer ouders die erover zeuren. De laatste keer is het uit de hand gelopen tot een ruzie. Tijd om weg te gaan dus! Ergens anders heen gaan. Een nieuw leven starten, opnieuw beginnen, een nieuwe kans krijgen. Wie wil dat nou niet als je in zo’n situatie als ik zit? Precies, daarom ga ik weg. Tussen mij en mijn ouders komt het vast ooit wel weer goed maar daar is het nou nog echt te vroeg voor. ‘Willen de passagiers die naar Londen gaan, instappen?’ ‘ Dat ben ik. Gash ik ga jullie echt missen meiden! Maar we houden contact via de mail, via smsjes, brieven, bellen, msn, hyves, twitter, facebook, gewoon via alle mogelijke manieren.’ ‘Ja is goed! Wij gaan jou ook echt missen.’ Daar stonden we dan, mijn 2 beste vriendinnen en ik. Van al mijn andere vriendinnen had ik gisteravond al afscheid genomen. Ik gaf ze nog een laatste knuffel en 3 kussen op hun wangen en veegde daarna de tranen weg die over hun wangen heen stroomden. Ik pakte mijn handbagage en mijn vliegticket en paspoort in mijn handen, en liep toen richting mijn vliegtuig. Ik keek nog 1 keer achterom en zwaaide even en liep toen weer verder. Het afscheid viel me echt zwaar maar tranen had ik niet meer. Ze waren op, de laatste paar dagen hadden ze al rijkelijk over mijn wangen gevloeid. Ik gaf de stewardess mijn vliegticket en paspoort. ‘Bedankt, en ze zijn helemaal goed! Een prettige vlucht en reis. ‘ ‘Dank u wel, maar het is geen reis het is voor altijd.’ ‘Oké, veel succes nog!’ Ik knikte en liep de slurf in. England, here I come.
Reageer (7)
Mooi!
1 decennium geledenx
aboooooo!
1 decennium geledensnel verderr(yeah)
xx <3
snel verder!!
1 decennium geledenGauw verder!
1 decennium geledenwat dacht je ervan om snel verder te gaan?
1 decennium geleden