8. Aphasia Hayek

Aphasia Pov.

We stappen uit en lopen naar de kofferbak. Ik open die en haal de 4 tassen van Emily eruit. Ze pakt er 2 en loopt daarmee naar binnen. Ik sluit de kofferbak en pak de 2 andere tassen op. Ik loop naar binnen en zie Emily in de keuken staan. 'Waar moet ik ze weg zetten?' vraag ik 'Zet maar hier weg' zegt ze en wijst het aanrecht aan. Ik loop er naar toe en zet ze erop. 'Dank je, lust je misschien nog iets te drinken? Een kopje thee ofzo?' vraagt ze 'Ja lekker' zeg ik 'Thee?' vraagt ze, ik knik. 'Ga maar zitten hoor' zegt ze, ik knik en loop naar de keukentafel. Ik ga zitten op een van de stoelen. Emily is bezig met de tassen uitpakken. 'Moet ik helpen?' vraag ik beleefd 'Nee hoor, maar toch bedankt' lacht ze, ik lach terug. Al snel komt Emily naast me zitten en geeft me een van de kommen thee die ze vast had. 'Dank je' Ik neem een slok van mijn thee waardoor ik mijn mond bijna verbrandt. 'HEET' roep ik dan ineens waardoor Emily in de lach schiet. We kletsen gezellig tot mijn telefoon gaat. Ik haal hem uit mijn tas die ik blijkbaar had meegenomen en neem op.

A= Aphasia, M= Moeder

A) Met Aphasia
M) Hee met je moeder
A) Ow he mam
M) Goh wat ben je weer blij me te horen
A) Hahah ja toch
M) Ik belde even om te vragen waar je bent, je bent al best lang weg
A) Ow, ik ben bij iemand die ik in de supermarkt tegen kwam, ze is echt heel aardig
M) Oke, pas je wel op, er lopen vreemde mensen rondt
A) Ja mam, ik weet het
M) Oke, pas goed op
A) Ja ja, dag
M) Doei meisje

Ik hang op en zucht een keer, moeders! 'Je moeder?' lacht Emily 'Jep, ze wilde weten waar ik was, en ze vertelde me nog een keer dat er vrremde mensen op de wereld rond lopen' zeg ik, Emily grinnikt. 'Is toch lief van je moeder' lacht ze, ik haal mijn schouders op. 'Ze is wel oke hoor, maar soms is ze zo TE bezorgd' zeg ik dramatisch. 'Was de mijne ook altijd, nu nog steeds wel een beetje' lacht ze. 'Je kan niet met ze, maar ook niet zonder ze' grinnik ik, Emily lacht en drinkt van haar thee, ik doe hetzelfde. Na een tijdje gekletst te hebben staat ze op en loop naar de keuken en gaat ze verder met uitpakken. 'Ik help wel' zeg ik en begin met de tassen uit te pakken. Emily wijst een paar kastjes aan en wat waar moet staan. Als alles op zijn plaats staat pakt Emily een soort deeg en begint met iets te maken. 'Wat ga je doen?' 'Muffins maken' 'Waarom?' 'Omdat er zomenteen een stel hongerige jongens komen' 'Waarom? Hebben die geen eigen moeder?' 'Jawel maar die komen altijd met mijn verloofde mee, dat zijn onze vrienden, ze zijn hier bijna dag en nacht' 'Oke, gezellig, denk ik' 'Meestal wel, maar ze zijn nogal wilt' 'Dat zijn alle jongens hoor' Ze lacht even en zet al snel alles in de oven. Na ongeveer 40 minuutjes gekletst en opgeruimd te hebben gaat Emily's kook wekkertje af en haalt ze de muffins uit de oven. Ze zijn echt gigantisch groot. Ze legt ze in een mandje en steekt ze naar me uit. 'Pak maar, anders zijn ze zo al op' grinnikt ze, ik grinnik mee en pak een muffin eraf, Emily doet hetzelfde en schenkt nog een keer thee in voor ons twee. Als we net willen gaan zitten komen er ineens een stuk of 8 mensen binnen. Stuk voor stuk knap. 'Hallo schoonheid, ben je nieuw hier?' vraagt een van de jongens. Ik haal mijn wenkbrauw naar hem op en kijk hem arrogant aan. 'Misschien' zeg ik toch maar om antwoord te geven. Ik plof neer op een van de stoelen en begin aan mijn muffin te eten. Een van de jongens loopt naar Emily en drukt allemaal kusjes op haar gezicht. Echt schattig, en dan moet ik natuurlijk zeggen 'Aaawh, wat cute' Emily grinnikt zacht en die gast kijkt me echt raar aan. 'Wat jullie zijn schattig samen, dat mag ik toch wel zeggen? Of vindt je het niet leuk dat je schattig genoemd wordt?' ratel ik lachend. Hij kijkt me echt heel raar aan nu, wat mij alleen maar blij maakt. 'Wat?' vraag ik dan na een tijdje als iedereen me aankijkt. Ik zucht en sta op van de stoel. Mijn muffin in ondertussen net als mijn thee weer op. Ik zet het op het aanrecht neer en wil het al afgaan wassen als iemand me tegen houdt. 'Dat hoef je niet te doen, dat doe ik wel' zegt Emily 'Maar ik doe het graag voor je' lach ik, ze knikt en ik begin met mijn kom en die van Emily af te wassen. Als ze klaar zijn droog ik ze af en zet ze in een van de kastjes. 'Zo dat is ook weer gedaan, ik ga denk naar huis, want deze mensen zeggen toch niks nuttigs' zeg ik lachend tegen Emily. 'Awh, wil je niet blijven? Doe het voor mij, please' zegt Emily bijna smekend op haar knieën, ik grinnik. 'Oke, ik blijf' lach ik 'Mooizo' zegt ze lachend. Ik draai me weer om naar de jongens. 'Ik zal maar beginnen met praten aangezien er niks bij jullie uitkomt. Ik ben Aphasia Hayek, ben 17 jaar en ben vanochtend naar hier verhuisd. Ik woon op de grens tussen Forks en La push in een van de 2 villa's die daar staan' zeg ik 'Hoe heten je buren?' vraagt een andere jongen. 'Euhm, Ce..Cul....Sullen of zo iets' zeg ik 'Bedoel je de Cullens?' vraagt de jongen die Emily allemaal kusjes gaf. 'Ja denk het, dat zei Emily tenminste toestraks, ik weet niet wie mijn buren zijn, ken ze niet dus!' 'Die wil je ook niet kennen' hoor ik er een mompelen 'Alsof ik jou wel wil kennen' zeg ik arrogant. Ik hoor zacht gegrinnik van een paar jongens komen. 'Oke en nu wil ik jullie namen ook weten anders wordt dit nog een saaie middag' zeg ik 'Ik ben Sam, Emily's verloofde, en dit zijn Leah, Paul, Jacob, Quil, Seth, Jared en Embry' zegt die Sam gast. Ik kijk iedereen even aan en stop bij de laatste, we kijken elkaar in de ogen en er gebeurt iets geks. Alles verdwijnt om me heen alleen hij en ik blijven over. Alsof ik in een groot zwart gat val en hij mij eruit terug haalt. Ik schudt mijn hoofd even en scheur mijn blik van de jongen. Iedereen kijkt ons een beetje geamuseerd maar ook geschokt aan. 'Oke nu opnieuw, ben alles alweer vergeten' zeg ik dan tegen Sam. 'Welke weet je nog?' vraagt hij 'Euhm jij bent Sam, dat is Leah en dat is Paul, en de rest ben ik alweer vergeten' zeg ik en wijs ze aan 'Dat is Jacob, daarnaast Quil, daarnaast Seth, Jared en Embry' zegt hij 'Oke, dat moet ik echt onthouden, jullie hebben best wel aparte namen' zeg ik 'Alsof de jouwe zo normaal is?' zegt die Jacob gast. 'Nee, de mijne is ook raar' zeg ik