55.

Roselyn Valentina Patterson

De volgende dag had ik geen keus dan weer naar school te gaan. Ik kon niet alle dagen thuis blijven en daarbij, ik moest tegen Lauren zeggen dat het gewoon niet klopte wat ze zei. Ze had echt zo’n ongelijk. Toen ik bij school aankwam kneep ik even nerveus in m’n tas. Stel dat Lauren straks alles rondgebazuind had door de school en iedereen me raar aan zou kijken als ik de school binnen zou lopen. Ik zou me kapot schamen. En ook heel boos zijn op Lauren. Maar daar zag ik haar niet voor aan. Zo zou ze niet doen. Hoopte ik tenminste. Ik liep de school binnen en keek een beetje in het rond maar niemand leek echt op mij te letten. Gelukkig maar. Opeens viel mijn oog op Lauren. Ze stond daar. Met Tin verliefd en klef te doen. Ugh, dat hoefde ik niet te zien. Toen viel mijn oog op Jus die ook naast een meisje stond. En dat meisje was Stacey. Ik had echt een hekel aan dat kind. Ze deed gewoon zo raar en bitcherig en arrogant en ze dacht serieus dat ze alles was. Lauren had toch niet als vervanging voor Stacey gekozen. Dat deed ze natuurlijk expres, omdat ik haar niet mocht. Ik wist het zeker. Lauren wist dat ik haar niet mocht. Onopvallend liep ik langs ze heen en liep naar mijn klas. Nu ging ik niet met haar praten. Ik wachtte wel even tot de pauze en tot stacey even weg was. Anders ging Stacey natuurlijk zo’n kutopmerking maken want Lauren had natuurlijk alles tegen Stacey gezegd. Een paar minuten later kwam ook Lauren de klas binnengelopen met Stacey achter haar aan. Ze gingen zelfs naast elkaar zitten. Oke, het was dus duidelijk. Ze had echt vervanging voor mij gekozen.

Toen het eindelijk pauze was ging ik ergens aan een tafeltje zitten en wachtte af tot Stacey een keer weg zou gaan bij Lauren. Eindelijk ging Stacey weg en snel stapte ik op Lauren af. Toen ze me zag keek ze me afkeurend aan. ‘kan ik even met je praten?’ vroeg ik. ‘Waarover?’ vroeg Lauren. ‘Dat weet je heus wel.’ Zei ik kortaf. Lauren keek even naar Tin en toen weer naar mij en stond toen zuchtend op. We liepen naar buiten waar Lauren ongeïnteresseerd op het muurtje ging zitten en haar nagels bestudeerde. ‘Dus, ik wilde het nog even met je hebben over dat van gisteren enzo.’ begon ik maar. Lauren knikte maar keek niet op. Ik rolde even geïrriteerd met mijn ogen. Waarom deed ze zo raar? ‘Wat heeft Jus jou eigenlijk allemaal verteld?’ vroeg ik toen. Eindelijk keek Lauren op. ‘Gewoon, dat je van Jus hield en bij hem wilde blijven voor altijd en zo en dat je toen toch stiekem met Justin omging en hem toen gezoend had enzo en dat je het daarna gewoon keihard hebt uitgemaakt met Jus.’ Ik zette grote ogen op. ‘Maar dat is helemaal niet waar! Ik heb nooit gezegd tegen Jus dat ik voor altijd bij hem wilde blijven. Daar klopt echt niks van.’ Lauren haalde haar schouders op. ‘Toch heeft hij het gezegd.’ ‘En jij gelooft hem?’ vroeg ik toen. ‘Jep.’ Lauren glimlachte en keek me aan. ‘Zijn we klaar? Kan ik weer naar binnen? Het is hier namelijk niet bepaald warm.’ Ik zuchtte maar knikte toen. Gelijk sprong Lauren weer van het muurtje en liep zonder verder nog iets te zeggen van me weg, weer de school in. Stom wijf. Na een paar minuten ging de bel weer voor de volgende les. Zuchtend pakte ik m’n tas en liep weer naar het lokaal waar ik moest zijn. En weer ging Lauren naast Stacey zitten maar dit keer glimlachte ze wel even naar mij. Soms snapte ik haar echt niet. Wat wilde ze nou? Ik pakte m’n boeken en bladerde naar de goede bladzijde. Opeens voelde ik m’n mobiel trillen. Ik stak gelijk m’n vinger op en vroeg of ik naar de wc mocht. De leraar knikte en snel liep ik naar de wc’s. Het was Justin. Die moest ik opnemen. De weddenschap gelde namelijk nog steeds. Niet dat ik het erg vond om op te nemen. Helemaal niet zelfs. ‘Hai.’ Zei ik blij toen ik opnam. ‘Hee.’ Zei Justin. ‘alles goed? Wat ben je aan het doen? Waarom bel je me?’ ik hoorde Justin lachen door de telefoon. ‘Ja, alles is goed met mij, ik ben nu met jou aan het bellen en ik bel je omdat je iets voor me moet doen. Die weddenschap geldt nog steeds toch?’ Ik moest ook lachen. ‘ja, die weddenschap geldt nog steeds. En wat moet ik doen dan?’ ‘Nou, ik wil dat je nu naar huis gaat, je koffers pakt en dan aan je moeder vraagt om een ticket en dan naar het vliegveld komt.’ Ik fronste mijn wenkbrauwen. ‘huh? Wat. Wat bedoel je? Ik snap je echt niet?’ ‘Jij gaat met het vliegtuig naar mij toe en dan blijf je ook een week!’ lachte Justin. Ik zette grote ogen op. ‘Nee?! NIET?! Dat meen je niet. Je maakt een grapje?’ schreeuwde ik door de telefoon. ‘Nee, echt niet. Ik ben bloedserieus. Hup, naar huis toe jij.’ ‘Omg, Justin je bent geweldig. Hoe heb je dit voor elkaar gekregen? En school dan? En me ouders?’ ‘Rustig maar, Rose. En je moet mij niet bedanken maar Lauren. Zij heeft het allemaal geregeld met je ouders en zo.’ HUH? Oke, nu snapte ik er echt niks meer van.