Een feest om nooit te vergeten.

Ik neuriede wat voor me uit, terwijl Eliza mijn haar deed.
Morgen zou ik mevrouw Masen zijn. Ik keek er zo naar uit. Ik was alleen bang dat ik zou struikelen of iets dergelijks.
"U ziet er werkelijk prachtig uit mev..." Ik wierp een kwade blik op Eliza's spiegelbeeld.
"Sorry Bella." De twinkeling in haar ogen bewees dat ze me aan het plagen was. Ik glimlachte.
"Binnenkort eindigt mijn sprookje en leef ik nog lang en gelukkig met mijn droomprins," mijmerde ik.
"Het is niet het einde Bella, het is nog maar het begin," bracht Eliza ertegenin. Ik knikte.
Vanavond was er een groot feest ter ere van de bruiloft. Mevrouw Masen leek elk excuus aan te grijpen voor een feest. Al onze vrienden zouden er zijn en nog een heleboel vrienden van de familie ook.
Ik keek op de klok. Ik zat al een uur in deze stoel. Mijn haar moest perfect zijn, net als mijn jurk. En voor het eerst in mijn leven kreeg ik ook make-up op. Ik vond het stom en onnodig, maar er was een soort van traditie aan verbonden.
Toen Chicago nog klein was, waren de Masens een soort van koningen. In hun hoogtepunt was de 'troonopvolger', ene Eustachius, een zeer ijdel man. Hij trouwde het allermooiste meisje van de stad en hij wilde per se dat ze er voor de bruiloft nog mooier uitzag dan de Griekse godinnen. Dit had hij zijn zoon en kleinzoon ook laten doen en tegen de tijd dat de familie zich begon te schamen voor Eustachius waren er al zo veel andere belangen aan de traditie verbonden, dat de originele bedoeling niet meer aan bod kwam.
Zoals dat de bruid rode wangen moest hebben als teken van onschuld, of een gave huid als teken van zuiverheid. De ogen moesten groot zijn, wat eerlijkheid zou inhouden en de lippen rood, als symbool van hun liefde voor hun echtgenoten.
Kortom, de bruid moest een goed karakter uitstralen in plaats van onmenselijke schoonheid. Ik haalde diep adem en sloot mijn ogen, terwijl Eliza mijn huid insmeerde met een crème die goed zou zijn voor mijn huid. Ik was blij dat mevrouw Masen had gezegd dat ik geen blush nodig had. Daarin had ze gelijk: ik bloosde altijd zodra ik naast Edward stond. Ik kon niet wachten tot ik hem weer zou zien. Hij zou me vanavond aan alle vrienden voorstellen als zijn verloofde. Ik kon het nauwelijks geloven, maar ik had nog niet eens de helft van de familie relaties gezien. Na wat wel een eeuwigheid leek mocht ik mijn jurk aantrekken.
Ik begon mijn geduld te verliezen en nerveus heen en weer te lopen. Ik vergat even dat ik hakken aan had en dat bezorgde me net geen gebroken nek, gelukkig staat Eliza pal achter me.
"Oef, dat ging net goed. Kalmeer. Je moet even wachten. Ik weet dat het vervelend is om te wachten op iets waar je zo hard naar hebt uitgekeken, maar het moet. Straks ga je naar de trap in de hal en daar zal hij staan. Hij zal op je wachten zoals hij zal doen aan het altaar en als jullie samen zijn neem je zijn hand en dan zal alles vanzelf gaan. Dat zal je zien." Ik keek haar aan en glimlachte zwakjes. Ze had gelijk; ik moest ontspannen. We kletsten wat over onbelangrijke zaken tot we onderbroken werden door mijn vader. Zijn adem stokte in zijn keel toen hij me zag en hij keek me met grote ogen aan.
"Mijn kleine meisje... wat ben je mooi. Echt prachtig. Ik kan het niet geloven." Hij vermande zich. Ik keek hem aan en liep met tranen in mijn ogen op hem af.
"Oh, papa. Ik ben zo gelukkig. En ik hou zoveel van je. Dat moet je goed onthouden." Hij sloeg zijn armen om me heen.
"Ik weet het, liefje. Hier, ik heb iets voor je." Hij haalde uit zijn zak een doosje dat ik herkende.
"Mama's haarspeld," fluisterde ik. Papa draaide me een halve slag en terwijl hij de speld in mijn haar schoof zei hij:
"Ze zou gewild hebben dat jij hem nu droeg." Ik hoorde de tranen in zijn stem. "Ja, ik weet het." Ik wist dat hij niet alleen moest huilen omwille van mama, maar ook om mij. Hij moest het gevoel hebben dat hij nu ook mij kwijtraakte.
"Je mag altijd langskomen," fluisterde ik terwijl ik me omdraaide. Ik keek hem aan en zag dat hij de dubbele boodschap begrepen had.
"Ja, wel, ik moet maar eens gaan. Het is bijna tijd voor je grote entrée. Laat ze maar eens versteld staan, meisje." Ik keek mijn vader na.
"Het is inderdaad tijd," zei Eliza. Hoewel het zachtjes was, schrok ik me dood. Ik was helemaal vergeten dat zij daar ook stond. Ik keek om, knikte, haalde diep adem en liep de gang op. Naar Edward.

Edwards P.O.V.

Ik trok mijn das voor de zoveelste keer recht. Ik werd bloednerveus van al die formaliteiten. Waarom moest ik in hemelsnaam wachten tot mijn ouders alle mensen hadden begroet? Het deed me denken aan die eerste avond.
Alle meisjes die langsliepen interesseerden me niet. De deftige heren die me vriendelijk begroeten en zeiden dat ik nu een echte man was, gingen geheel aan mijn aandacht voorbij. Verschillende jongens die me feliciteerden en zeiden dat ze best wel in mijn schoenen zouden willen staan - en sommigen meenden het -konden voor mijn part in rook opgaan. Ik kon alleen maar aan haar denken.
"Dag jonge heer Masen, het doet me een genoegen te weten dat u eindelijk de ware gevonden hebt." Ik keek voor het eerst die avond echt op toen ik die bekende stem hoorde.
"Sabrina..." Ik keek haar aan en merkte de ring aan haar ranke vinger.
Ik haalde opgelucht adem.
"Dank je, Sabrina. Ik wil er nog aan toevoegen dat het me zeer spijt van die geschiedenis met Frederik. Ik wist echt nergens van, maar het is goed te zien dat ook u het geluk heeft gevonden," zei ik terwijl ik een blik op de ring wierp. Pas op dat moment zag ik de jongen naast haar. Anton Thomson. Nicolaas had me verteld over wat er zich eens tussen hem en Bella had afgespeeld. Hij straalde naast zijn verloofde.
"Gefeliciteerd Edward. Bella is een uitstekend meisje. Zorg goed voor haar," zei hij. Ik knikte. En eindelijk was het tijd. Het werd stil in de zaal.
Iedereen hapte naar adem, waardoor ik wist dat ze in zicht was gekomen.
Ik hoorde haar de trap afkomen. Stap voor stap, maar ik mocht niet omkijken. Al wilde ik dat zo graag.
Plots stopten de voetstappen en kon ik eindelijk omkijken. Daar stond ze. In een prachtige jurk, haar ogen groter dan ooit, haar huid zacht als een rozenblaadje, haar lippen vol en rood, haar haren zo beeldig opgestoken. Door mijn grootmoeders tiara leek ze net een echte prinses en ik was blij haar prins te mogen zijn.
Voor mij begon het hele lijstje opnieuw, alleen vond ik het dit keer niet erg. Iedereen wilde mijn bruid zien en ik was de koning te rijk. Morgen was Bella mijn vrouw. Dan kon niets of niemand haar van mij afnemen. Plots zag ik veel interessante mensen tussen de vervelende vreemden. Dokter Cullen die ons van harte feliciteerde. En Nicolaas en Evelien waren er plots ook. Giovanni kwam ook langs en hij was ergens heel enthousiast over. Hij zei Bella dat hij nog een verrassing voor haar had en dat ze vanavond naar zijn huis moest komen. Hij gaf haar een korte routebeschrijving en feliciteerde ons. Omdat hij oprecht klonk, besloot ik er niets van te zeggen. De muziek begon te spelen en Bella en ik begonnen te dansen. Het duurde lang voor iemand de moed had om ook op de dansvloer te komen. Niemand wilde ons moment van perfectie verstoren. En dat was pressies wat het was.
Perfect.