5.

Liam en ik praten nog een tijdje door als op een gegeven moment zijn bodyguard er weer aankomt gelopen, en aan zijn gezicht te zien kijkt hij niet er blij.
“Liam, we moeten nu echt gaan. De andere jongens zijn allang weg,” zegt hij en Liam kijkt de man geïrriteerd aan.
“Chris, alsjeblieft. Ik ga wel met een taxi terug of zo,” zegt Liam en zijn bodyguard zucht terwijl hij zijn hoofd schud.
“En wat nu als er een horde meisjes achter je aan komt? Dat ben je de lul, en dat weet je,” zeg zijn bodyguard met een frons en Liam haalt zijn schouders op.
“Ik kan heus wel voor mezelf zorgen,” zegt Liam met een klein glimlachje.
“Oké dan, bel me als je naar het hotel komt,” zegt zijn bodyguard en Liam knikt.
“Komt goed,” zegt Liam en zijn bodyguard loopt weg.
“Lekker bitchy, Liam,” zeg ik grinnikend en Liam kijkt me vaag aan.
“Ja, nou. Ik word er soms wel eens gek van dat ze telkens weer op je lip zitten wanneer je ergens mee bezig bent,” zegt Liam zuchten en ik knik begrijpelijk.
“Ik snap het,” zeg ik en Liam kijkt me verrast aan maar vraagt er verder niet naar.
“Maar goed,” zegt Liam en ik knik terwijl ik in een kleermakerszit op het podiumpje ga zitten.
“Hier, voordat River weer belt en er naar gaat vragen,” zeg ik glimlachend en ik schuif het doosje naar Liam toe.
“Dank je,” zegt Liam en hij pakt het doosje op en opent het voorzichtig. Eerst had Liam nog een vrolijke glimlach op zijn gezicht, maar die is al snel verdwenen als het doosje open is. Liam laat, met een zachte gil, het doosje tussen zijn benen in op de grond vallen en deinst achteruit het podiumpje op.
“Liam?” vraag ik geschrokken terwijl ik opsta en naar hem toe ren. Wanneer ik naast hem neer kniel kijkt Liam naar de grond zodat zijn haren voor zijn gezicht valt maar ik zie de glinstering van tranen over zijn wangen lopen.
“Liam, zeg iets. Alsjeblieft,” zeg ik smekend en ik haal voorzichtig mijn hand door Liam’s haren zodat zijn betraande gezicht tevoorschijn komt.
“W–waarom geef j–je me zo–zoiets?” vraagt Liam huilend en hij staat mijn hand weg. Ik kijk hem geschrokken aan en sta dan op, loop naar de rand van het podiumpje en spring er van af. Voorzichtig pak ik het doosje op en zie dat er een lepeltje in ligt, ik kijk er hoofdschuddend naar en klim het podiumpje weer op.
“Het spijt me, Liam. Eerlijk waar, ik wist niet dat ze je dat zou geven. Als ik het had geweten had ik het niet gedaan,” zeg ik terwijl ik naar Liam ga zitten en ik kijk hem met een pijnlijk gezicht aan. Ik kan er niet tegen als mensen huilen, en al helemaal niet als het mijn schuld is, ook al is dat het geval niet, het voelt toch zo.
“Laat maar zitten, Scar. Ga alsjeblieft weg,” zegt Liam zonder naar me op te kijken maar ik schud mijn hoofd.
“Nee, ik laat je niet hier alleen. Het kan me niet schelen hoe koppig je bent, maar ik blijf hier. Bij jou,” zeg ik en Liam maakt een protesterend geluidje terwijl hij de andere kant opkijk..