I wish I could just clean up my room and mind at the same time

Ik laat me op de grond neerzakken en kijk naar wolken die er niet zijn. Ik trek bosjes gras uit de grond, gooi het omhoog en volg de sprietjes met mijn ogen terwijl ze zachtjes weer naar beneden dwarrelen.
Dit gaat een tijdje zo door en ik merk dat het me kalmeert. De tranen die uit mijn ooghoeken opwellen, veeg ik weg. Ik snap niet waarom ik om hem huil. Hij wilt me niet, het wordt nooit iets en ik moet hem vergeten.
Trying to forget someone you love, is trying to remember someone you never knew, schiet er door mijn hoofd. Dat is wel waar. Ik bedoel, hoe lang probeer ik hem nu al te vergeten? Het lukt gewoon niet. Elke gedachte lijkt een connectie met hem te hebben en mijn blik wordt steeds weer naar hem toe getrokken. Ik denk dingen te zien die er misschien wel helemaal niet zijn.

Ik vis het kladblok uit mijn tas. Normaal schrijf ik thuis, achter de computer, maar ik moest daar weg. Het is gewoon allemaal zo verwarrend. Waarom bestaat er geen boek die uitlegt hoe je met zulke gevoelens om moet gaan?
Zoveel vragen zonder antwoord, of met antwoorden die alleen maar meer vragen oproepen. Ik raak er gefrustreerd door. Ik weet dat het geen zin heeft, maar het lucht soms op om gewoon lekker boos te worden en te schreeuwen. Thuis zeggen ze dat ik de laatste tijd heel snel geïrriteerd raak en ik heb gewoon niet het lef om te zeggen wat daar echt de reden voor is. Er zijn zoveel dingen die ik graag kwijt wil, maar ik weet niet hoe ik het moet uitleggen. Daarom probeer ik het op te schrijven. Om een of andere reden kan ik beter met woorden overweg als ik ze op papier zet, dan wanneer ik ze moet uitspreken. De woorden opschrijven geeft ook een soort veiligheid. Je kan ze altijd nog terughalen. Als je iets eenmaal hebt uitgesproken, kan je het niet terug je mond in duwen. Een stuk papier met woorden kan je wel weggooien, je kan besluiten om het nooit aan iemand te laten lezen.
Ik dwaal af. Mijn pen zweeft besluiteloos boven mijn papier, terwijl ik in gedachten naar de juiste woorden zoek, het juiste idee. Een idee voor een verhaal, of een SA, of een gedicht. Gewoon iets waar ik mijn gevoelens, mijn verwarring in kwijt kan.

Dan voel ik hoe mijn mobiel in mijn zak begint te trillen. Verward haal ik hem tevoorschijn, was er nu al anderhalf uur voorbij? Het is niet het alarm dat afgaat. Iemand belt me, een onbekend nummer. Ik druk het weg, ik heb geen zin in een gesprek. Niet nu.
Ik probeer me weer op het schrijven te concentreren, maar het lukt niet meer. Zuchtend stop ik het blok samen met de pen weer terug in mijn tas en ga in het gras liggen. Starend naar de lucht vlucht ik weg, deze wereld uit. Ik vlucht diep mijn gedachten in, naar mijn fantasie.
Daar, in de wereld die ik zelf heb gecreëerd, zijn mijn ideale zelfbeeld en ik één en dezelfde persoon. Daar ben ik wie ik altijd al wilde zijn, en misschien ook wel wie ik nou werkelijk ben. Ik weet het niet zeker, maar wat maakt het uit? Ik kan er zalig in wegdromen, avonturen bleven en risico’s nemen, zonder over de gevolgen na te denken. Ik kan rustig de tijd terugdraaien als ik een verkeerde beslissing heb gemaakt en het opnieuw proberen. Ik kan alles en moet niks. Ik heb geen verplichtingen, ik ben vrij om te doen en te laten wat ik wil.
Daar ben ik gelukkig, vrolijk. Ik leef mijn leven, precies zoals ik dat wil. En dan, dan moet ik weer terugkomen naar de werkelijkheid.

Moeizaam kom ik overeind en wrijf even over mijn slapen. Ik krijg hoofdpijn van al dat nadenken. Ik zwaai mijn tas over mijn schouder en begin aan de weg naar huis. Mijn moeder zal wel weer boos zijn, aangezien ik allang thuis had moeten zijn. Maar het kan me niet zoveel meer schelen. De laatste tijd kan vrijwel niks me echt nog schelen. Zelfs school niet. Ik heb gewoon het gevoel dat het toch allemaal voor niks is. Het leven is zo kort, waarom zou je het moeten verspillen met naar school gaan en allerlei andere dingen die je niet leuk vind om te doen?
Ik weet het antwoord wel. Zo zit deze maatschappij nou eenmaal in elkaar. Soms wens ik dat ik niet in deze tijd leefde, maar heel lang geleden. En dan bedenk ik me hoe mijn leven zou zijn.
Ik zou niet naar school hoeven. Ik zou niet eens mogen. Ik zou zoveel dingen niet mogen, zoveel dingen zouden er niet zijn. En wanneer ik dat besef, verzoen ik me meteen met het feit dat ik wel in deze tijd leef. En besef ik ook dat ik het eigenlijk heel erg goed heb…

En toch, hoewel ik dat weet, ben ik niet gelukkig. Waarom? Dat weet ik zelf ook niet. Er zijn de laatste tijd zoveel leuke en fijne dingen gebeurd, en toch lukt het me niet om echt gelukkig te zijn. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Wat kan ik doen?
Niks, helemaal niks. Ik kan niet tegen iets vechten waarvan ik niet weet wat het is. Ik hoef niet op zoek te gaan naar het kleine puntje geluk in mijn leven, want dat heb ik allang gevonden. Helaas is het onmogelijk om vast te pakken, het glipt telkens weer door mijn vingers.
Ik blijf het proberen, hoewel ik weet dat het nooit gaat lukken. Ik blijf hopen op een wonder, waardoor het toch nog goed komt. Ik blijf fantaseren, ik verzin tigduizend scenario’s waarbij ik het toch kan oppakken. Ik blijf dromen van een gelukkige toekomst, zoals ik het altijd heb gewild.

Dat is alles wat ik voorlopig kan doen; hopen en dromen. En schrijven natuurlijk. Ik kan ondertussen mijn huis al zien. Hoofdschuddend loop ik door. Het plan was om even te ontspannen en dat is weer niet gelukt. Nou ja, ik moet het gewoon maar doen met de tijd die ik nog heb. Wat dan komt, zie ik nog wel. Dat is toch niet te voorspellen. Ik moet er maar gewoon vanuit gaan dat alles op zijn pootjes terecht komt. Ooit.