Eleven.

Ademloos liet ik mijn hand over het bruine papier glijden. Eronder voelde ik een stevige doos zitten. Ik keek even naar Moriarty en rechtte mijn rug.
"Wat is het?" vroeg ik vrijpostig.
Hij lachte even kort en stond op. Enkele minuten bleef het muisstil, op het tikken van de schouwklok na. Uiteindelijk gebood hij me overeind te komen. Ik stond langzaam op en volgde hem de geheime kamer in waar de reus steeds uit tevoorschijn kwam. Er stond maar één ding in de kleine ruimte en dat was een simpele houten tafel. Daarop stond een vreemde machine met rare antennes op.
"Dit, is de toekomst, juffrouw Branson," sprak Moriarty.
Ik staarde gefascineerd naar het ding.
"Met deze machine kan ik het mechanisme in het pak in werking zetten vanop honderden meters afstand. Het zal een geurloos, kleurloos, onzichtbaar gas in de lucht verspreiden. De stof nestelt zich in de longen van elke persoon die ermee in aanraking komt. De eerste dag heeft het geen effect, maar dan treedt kortademigheid, koorts en pijn in de borstkas op. In deze fase is elk contact met de zieke besmettelijk. Zelfs in dezelfde kamer zijn zorgt ervoor dat het virus zich verspreidt. Hierna volgt bewusteloosheid en uiteindelijk de dood. Binnen de week zal de helft van London dood of ziek zijn,"
Ik luisterde geschokt toe. Het was een monsterlijk plan, zonder enig motief of doel zo leek het wel. Onopvallend balde ik mijn vuist in de plooi van mijn jurk. De drang om dit monster te doden werd sterker bij elk woord dat hij zei.
"Doe geen moeite, juffrouw Branson. Dredger heeft je zo gedood," merkte Moriarty op.
Ik slikte even en ontspande mijn hand weer. Die man was goed. Té goed. Ik zou hem nooit om de tuin kunnen leiden. Aan de andere kant, in John's dood was hij ook met open ogen ingelopen.
"Als ik het doe en ik wordt niet gepakt, wat gebeurt er dan met mij en mijn vader?" vroeg ik emotieloos.
Mortiarty keek op en glimlachte gespeeld.
"Jullie worden vrijgelaten, natuurlijk. Als je dit klusje klaart, is alles voorbij,"
Zijn woorden klonken bemoedigend, maar ik hoorde de koele ondertoon in zijn stem. Hij was helemaal niet van plan om ons te laten gaan hierna. Daarom ook dat ik John dood moest. Hij was de enige die ervan afwist en zou dus problemen kunnen veroorzaken als mij en vader iets overkwam.
Ik rechtte mijn rug en keek de professor strak aan.
"Ik heb geen keus, vermoed ik?"
"Heel juist, juffrouw Branson,"
Ik knikte langzaam en haalde diep adem. Even later stond ik op de stoep met het bruine pak in mijn armen. Ik hield een paardentaxi aan en liet me naar Baker Street brengen. Mrs.Hudson keek vreemd op toen ik met het pak binnenkwam. Ik mijdde haar blik en liep de trap op naar mijn kamers. Het pak kreeg een plaatsje in het midden van het salontafeltje. De hele middag staarde ik naar het ding, hopend dat ik een plan zou verzinnen. Maar mijn hoofd bleef leeg. De situati bleef hopeloos. Vermoeid sloeg ik mijn handen voor mijn gezicht. Alles liep mis.