50

‘Niemand durft toch de visioenen van de onsterfelijke Nijlprinses
in twijfel te trekken?’ Mijn toon was niet plagerig, maar
bitter. ‘Ga verder, als je zo nodig wilt. Ik heb nog een hels uur te
doorstaan voordat ik de zonsopgang tegemoet kan lopen. Vertel
me van je visioen.’
‘Ze zal bij je terugkeren.’
Met een ruk keek ik op, en mijn hart leek een moment stil te
staan.
‘O, het zal niet gemakkelijk zijn. Ten eerste moet je in leven
blijven totdat ze terugkeert. Lukt dat je niet, dan is het maar de
vraag of jullie elkaar ooit terug zullen vinden. Dus je kunt de
zonsondergang niet tegemoet lopen. Je moet doorleven, ondanks
je verdriet. Voor haar.’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik heb alles voor haar over. Maar…
Hoelang moet ik doorleven?’
Zelfs de onbarmhartigste vampier op aarde durfde me niet
aan te kijken toen ze me de duur van mijn vonnis meedeelde.
‘Vijfhonderd jaar. Zo ongeveer.’
Ik wankelde.
Ze greep me vast om te voorkomen dat ik viel. ‘Je zult haar
vinden in een streek die New Hampshire heet. In het dorp
Endover. Daar zul je haar over vijf eeuwen terugzien. Als je het
tenminste zo lang volhoudt.’
Ik keek haar recht in de ogen. ‘Ik heb nog nooit van die streek
gehoord.’
‘Dat komt doordat hij nog niet bestaat.’
Onderzoekend nam ik haar op. ‘Weet je het zeker?’
‘Ja.’