Rewind Part Seven
“Dat wordt een geweldige eerste indruk,” grijnsde ik en klapte het spiegeltje in de zonneklep open. “Iedereen hangt toch meteen aan je lippen als je zegt dat je uit New York komt,” Dat ging ik waarschijnlijk niet eens moeten vertellen. Als ze mijn kakkerig accent horen, weten ze meteen dat ik niet van hier ben. “Het is niet bepaald iets waar je mee te koop loopt,” lachte ik en deed mijn haren in een vlecht tegen het kroezen wanneer het zou beginnen drogen. “Ieder zijn handelsmerk,” lachte hij. Ik wist niet of hij de weg naar de universiteit kende, maar aangezien hij niets vroeg en gewoon maar reed veronderstelde ik van wel. “Je Duits is erop vooruit gegaan,” zei hij plots toen ik in mijn handtas aan het rommelen was. “Het werd tijd, vond je niet?” Ik sprak nu altijd Duits tegen hem en zijn broer en ouders. Soms zelfs met Taylor als ze vond dat het nodig was. Ik had zelf Lilly en Justin al een paar zinnetjes geleerd. Ik was blij dat ik het na een hele zomervakantie eindelijk onder de knie begon te krijgen. “Nee joh, je hebt het best snel geleerd,” complimenteerde hij. Ik lachte en ritste mijn handtas dicht. “maar het werd inderdaad tijd,” lachte hij er achteraan. Hij kromp ineen toen ik hem een stomp in zijn zij gaf. “Naar wat ben je trouwens aan het luisteren?” merkte ik op toen de slechte Duitse hip hop me eindelijk opviel. Hij vond het vast niet slecht, maar ik hield in het algemeen niet van hip hop en rap en al die dingen. “Het is al goed mevrouw, we zullen iets zoeken wat jij mooi vind,” grijnsde hij en begon aan de duizend knopjes van zijn cadillac te prutsen.”Je weet niet wat ik mooi vind,” zei ik en probeerde bij te houden wat er allemaal op schermpje verscheen. Hij hield geconcentreerd zijn ogen op de weg gericht, schakelde toen we het rondpunt overreden en ging van zender tot zender in de hoop iets te vinden wat hij dacht dat ik mooi vond. En tijdens dit alles had hij nog steeds die speelse grijns rond zijn lippen hangen. Hij leek wel een vrouw, zelfs ik kon niet zoveel dingen tegelijkertijd. “Hm?” mompelde hij lachend en keek me vragend aan. Eén of ander klassiek stuk klonk door de radio. Hij lachte zijn witte tanden bloot toen ik me probeerde in te houden om niet te lachen. “Grapje, ik vind wel iets. Wacht maar af,” Soms bleef hij even luisteren of wachtte hij even met verder zoeken toen we op een kruispunt waren. Plots stopte hij met zoeken en keek me vragend aan. “Ik wist het!” riep hij toen ik glimlachte en ‘She will be loved’ mee begon te zingen. & toen gebeurde het. Daar had hij me, totaal verloren hopeloos verliefd op hem.
Er zijn nog geen reacties.