Chapter 54. Just be

Justins pov:

We lagen in bed. Samen. Dat was niet omdat we het wilden, maar er was maar een bed in de kamer. Dit was geheel anders dan ik me had voorgesteld. Ik voelde me stom dat ik het blaadje in mijn tas had opgeborgen. Ik had kunnen weten dat zij het zou vinden. En dat was wel het laatste wat ik wilde. Nu had ze het gevoel hebben dat ik haar had verraden. Ik hoorde haar ademhaling. Ze was wakker. Ze zou hier nooit van kunnen slapen en daarbij was haar ademhaling als ze sliep veel rustiger. Ik voelde de warmte van haar lichaam zo dicht bij me, maar ik kon haar niet aanraken. Ik mocht haar niet aanraken. Ze zou nog bozer en kwader op me worden dan ze nu al was. Ze zou nog verdrietiger zijn. Mijn rug hield ik naar haar toe gekeerd, zodat de behoefte om haar vast te pakken nog meer werd onderdrukt. De stilte in de kamer was bijna ondragelijk. Beiden waren wakker, maar geen van beiden zei iets. Plotseling doorbrak een kleine snik de verschrikkelijke stilte. Onmiddellijk draaide ik me om. 'Ik-' Ze onderbrak me. 'Waarom?' Dat was het enige wat ze zei. Ik deed mijn mond open om iets te zeggen, maar er kwam geen geluid uit. Ik kon het haar niet vertellen. 'Kijk me aan,' mompelde ze toen. Verbijsterd keek ik op. 'Maar dan-' 'Kijk me aan.' Haar stem klonk niet dwingend. Het klonk eerder smekend. 'Nee, dan doe ik je pijn.' Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan voor deze opmerking. Ik had haar verraden, haar hele leven op de kop gezet, haar hart gebroken en ik maakte me zorgen om het moment dat ik haar in de ogen zou kijken. Eigenlijk was ik banger dat ze het zou herinneren. 'Dat maakt niet uit. Misschien verlicht het de rest.' Ik wist waar ze op doelde. Ik herkende het gevoel dat ze had. Ik herkende de symptomen. Ze was gebroken, uit elkaar gebarsten in miljoenen stukjes. En ze hoopte dat, als ze een andere pijn zou voelen, de eerste zou wegtrekken. Maar dat zou het niet. Het zou haar alleen nog maar meer verwonden. 'Justin!' Ze klonk geïrriteerd en smekend en had zelfs een licht angstige ondertoon in haar stem. En iets daarin gaf me de drang om op te kijken. Ik aarzelde nog even. Daarna richtte ik mijn ogen in haar felgroene kijkers. Haar gezicht vertrok van de pijn. Toch bleef ze me aankijken. Ik voelde me verschrikkelijk schuldig, maar kon niet wegkijken van de prachtige smaragden. Mijn hart bonkte als een bezetene, mijn ademhaling ging gejaagd. Als een film schoten de beelden van de momenten dat ik haar aan had gekeken voorbij. Ik herinnerde ze nog stuk voor stuk met alle details. Plotseling hapte ze naar adem, draaiden haar ogen weg en zakte ze in elkaar. Geschrokken schoot ik naar haar toe en pakte haar slappe lichaam vast. Haar gezicht werd lijkbleek. Haar ademhaling was zo langzaam dat het bijna niet te merken was dat ze ademde. Ze leek wel dood. Angst overspoelde mijn lichaam. Wat als ze echt dood was? Toen opende ze haar mond en fluisterde ze onhoorbare dingen. Mijn gezicht bracht ik naar haar hoofd, om haar beter te kunnen horen. Tot mijn grote verbazing fluisterde ze namen. Op een monotoon en steeds harder begon ze te praten, totdat haar heldere stem mijn oren vulde en er nu nog maar een naam over haar lippen kwam. 'Justin,' fluisterde ze. 'Justin. Justin.'