048

Selena’s ademhaling was regelmatiger geworden, wat betekende dat ze sliep. Ze zag er echt vredig uit. Ik kon niet slapen. Ik lag al een paar uur doodstil te wachten tot dat ik eindelijk in slaap kon vallen. Maar dat moment kwam niet, althans nu nog niet. Ik liet Selena rustig los zodat ze niet wakker zou worden. Toen stapte ik zachtjes uit bed. Ik zag dat de deuren die me na het balkon leden nog open stond. Ik liep het balkon op en liet mijn armen steunen op de rand. Het was donkerder als de vorige keer toen ik hier stond. Ik keek naar het bankje. Verontwaard zag ik daar haar nog zitten. Wat deed ze daar nog op dit tijdstip? Had ze daar al die tijd toen ik en Selena bezig waren gezeten?

Ik sloot met opluchting de deur achter me. Ik liep door de gangen van het hotel heen en nam de trap omlaag. Even later stond ik in de lobby, en daarna liep ik naar buiten toe. “Pardon jongeman, wat gaat u doen?” ik werd tegen gehouden door een, ik schatte vijfentwintig jarige jongen. “Een luchtje scheppen.” Antwoordde ik nonchalant met mijn handen in mijn broekzakken. “U kunt eventjes gaan, maar over niet zo lange tijd sluiten we de deuren en verzoeken u jou vriendelijk om naar uw hotelkamer te gaan.” Ik knikte wat afwezig en begon weer te lopen.

Een eindje verderop zat ze. Nog steeds zat ze op hetzelfde bankje, dacht ik. “Hey.” Glimlachte ik. Haar hoofd schoot omhoog. Ze had me duidelijk niet horen of zien aankomen. Ik keek haar glimlachend aan. “Wat doe je hier nog zo laat?” “Nadenken.” Mompelde ze. Ik knikte en keek omhoog. Ik grinnikte toen ik zag dat het mijn hotelkamer was. Maar even later had ik mijn aandacht alweer op Leslie gevestigd. Ik dacht niet lang na en ging naast haar zitten. Ze glimlachte zwakjes. Ik keek naar haar vingers toe, die zenuwachtig met elkaar speelde. “Waarom ben je zo zenuwachtig?” vroeg ik half lachend. Ze schudde haar hoofd. “Ik ben niet zenuwachtig.” Ik glimlachte en probeerde haar gefrunnik te negeren.

“Je zit hier echt al lang.” Ze knikte wat. “Is er iets aan de hand Leslie?” Ik keek haar doorgedrongen aan. Ze schudde haar hoofd en probeerde het weg te glimlachen. Wat was er met haar? Ze was af en toe zo afwezig. “Hoe laat is het?” vroeg ze. Ik keek op mijn horloge en vertelde haar dat het twaalf uur was. “En hoe laat moet je binnen in het hotel zijn?” “Uhm, twaalf uur?” ze grinnikte. Niet snel daarna hoorde we een paar stemmen. Er kwamen een paar mannen op ons aflopen. Ik maakte aanstalten om op te staan. “Justin.” Ik keek haar aan. “Ik wil eigenlijk niet gaan.” Mompelde ze. Ik hoorde een tikkeltje bang in haar stem. Was ze misschien bang voor mijn reactie? “Dat hoeft ook niet.” Ze keek me fronsend aan. Dit zag ik door het licht van een soort lantaarnpaal dicht bij ons.

Ik pakte haar hand vast en trok haar omhoog. “Kun je goed rennen?” Ze knikte. “Why?” Ik grijnsde en begon te jokken, ik trok haar mee waardoor ze automatisch ook mee deed. We begonnen harder te rennen. “Hey!” hoorde we de mannen roepen. Wij rende nog harder en harder. Achter me hoorde ik haar hard lachen waardoor ik een kick kreeg in mijn lichaam. Ik stopte toen ik een harde kneep in mijn hand voelde. Ik draaide me om en keek haar bezorgd aan. Ze liet mijn hand los. Ze zakte door haar knieën heen. “Leslie!”

Sorry dat ik gisteren niet geschreven had.