Ronde 1

Jenna's hart klopte in haar keel en ze keek vol ontzag naar de jongen die voor haar stond. Alhoewel, een jongen kon je hem niet echt noemen.
Hij was vijftien, maar zag er uit als achttien. Bovendien was hij niet menselijk. Absoluut niet.
Hij was een elf. Dacht ze. Wezens met puntige oren waren elfen, toch? Voor de zekerheid vroeg ze het maar even.'Ben jij- ben- ben-' Ze vloekte inwendig. Laat dat vragen maar zitten dus. De jongen glimlachte.
'Ben ik wat?' zei hij plagerig. Boos keek ze de jongen aan. Vreemd eigenlijk, dat ze hem nu 'de jongen' noemde, in plaats van Michael, zoals ze altijd deed toen hij haar vriend was, toen hij nog ménselijk was. Ze wou dat hij de waarheid nooit aan haar had onthuld.
Ze haalde diep adenm. 'Ben jij... een elf?' vroeg ze.
De glimlach op zijn gezicht bevroor. 'Ja,' zei hij zacht. 'Ik had het niet moeten laten zien, hè?' vroeg hij onzeker.
'Het spijt me dat ik je liet schrikken.' Hij liep op haar af om haar te omarmen, zoals hij altijd deed als ze niet vrolijk was.
Maar nu... Nu weerde ze hem af. Ze stak haar hand op en keek hem niet aan.
'Geef me... Geef me even.. Een momentje.' zei ze moeilijk. Michael knikte; hij begreep waarom.
Langzaam zeeg ze neer op de grond in de kleine, donkere, troosteloze steeg. Hij is een elf, hij is een elf, hij is een elf, dreunde het door haar hoofd. Ze keek hem aan, en toen ze zag dat hij terug keek, liet ze haar hoofd gauw weer zakken.
Nadat het net onthulde feit minstens twintig keer door haar hoofd ging, kon ze het niet meer aan en ze rende snikkend weg.
Ze keek steeds achter zich, maar Michael achtervolgde haar niet. Gelukkig, ze had even een momentje voor zichzelf nodig. Ze stopte en keek om zich heen. Ze was in het park beland, op hetzelfde stukje waar Michael en zij vaak zaten. Ze ging zitten op het bankje en probeerde nu eens goed na te denken.
Feit nummer één: Michael was een elf.
Feit nummer twee: eigenlijk was hij er niet door veranderd. Op zijn oren na doen, maar blijkbaar kon hij die verbergen.
Feit nummer drie: ze vond hem leuk.
Waarom was ze dan weggerend? Ze wist zeker dat die vriendschap tussen hen -en de verliefdheid van Jenna's kant- niet nep was. Die gedachte deed haar opstaan, en langzaam liep ze terug naar de steeg.
Daar stond hij nog steeds, maar hij had zijn muts terug opgedaan. Hoe hij daar stond brak Jenna's hart. Hij stond daar als gebroken. Voorovergebogen, zijn gezicht gepijnigd en zijn handen in een krampachtige positie. Hij had haar niet horen aankomen, en schrok op van de hand die plots op zijn schouder lag. Hij keek niet om.
'Het spijt me,' klonk Jenna's stem achter hem. 'Ik had niet moeten wegrennen. Het spijt me. Ik bedacht me opeens dat jij gewoon dezelfde was als altijd- op de oren na, dan.' probeerde ze in een slechte poging tot humor. Michael draaide zich om. 'Het is goed,' zei hij. 'Ik snap het. Maar vergeef je me het ook? Accepteer je me zoals ik ben?'
Jenna aarzelde niet, ondanks haar schok van net. 'Ja.' zei ze.
Ze was nauwelijks uitgesproken, of ze voelde zijn lippen op de hare.