63.

We rende richting het vliegveld. Hoewel in een vliegtuig zitten me verschrikkelijk ongeduldig maakte wist ik dat het toch sneller ging. Zodra we landde Rende we richting La Push. 'Alice,'zei Cinthia opgelucht. 'Wat is er?'vroeg ik. Ik zag direct dat er iets mis was. 'Ik weet niet of ik nog kan wachten tot de verduistering. Vanochtend zag ik dat haar armen...'Cinthia begon te huilen. 'Hey, dat kan wel. We moeten haar gewoon beschermen. Het lukt wel,'beloofde ik. Ik voelde dat Jazz zijn gave gebruikte en ik was er blij om, maar ik wist ook dat Cinthia het niet leuk vond. Normaal was dat altijd grappig, behalve nu dan.

Ik liep naar het strand. Hope zat daar weer met Collin. Daar zat ze tegenwoordig bijna altijd. 'Hey kleintje,'zei ik van een afstandje. Hope draaide zich raar om. 'Wie zegt kleintje?'vroeg ze bijdehand. 'Ik, duidelijk toch?''Heb je het niet heel erg warm?'vroeg ik onschuldig. Ik moest nu ook zien wat er was. 'Nope, niet echt,'zei ze. 'Oh nee joh. Oké, laat gewoon zien.' Ze keek me onbegrijpend aan. 'Ik weet niet waar je het over hebt,'zei ze, maar ik hoorde haar de de fake-onschuldige toon. 'Ik zie het nog wel hoor,'fluisterde ik tegen haar. 'Ja vast. Bye, bye,'zei ze en ze stond op en liep weg.