XII

Ariadne pakte Arthur zijn arm om te kijken hoe hij eraan toe was.
‘Het ziet er erger uit dan dat het voelt’ zei Arthur die eigenlijk dood ging van de pijn en het het liefst uit zou willen schreeuwen.
Ariadne pakte een doekje en haalde voorzichtig het bloed weg.
‘Gelukkig is het als ik wakker word weer weg’ dacht Arthur.
‘Het ziet er al beter uit’ zei Ariadne ‘je overleeft het wel’ en ze gaf hem onverwachts een zoen op zijn wang. Arthur hoefde niet te kijken of het een droom was, want ja, dat was het, maar dan wel anders.

Arthur glunderde helemaal van binnen, stiekem vond Ariadne hem ook al een hele tijd leuk.
Eindelijk, het moment waar Arthur zo lang op had gewacht was aangebroken.
Hij begon Ariadne te zoenen, maar wat ze niet doorhadden was dat Arthur de knoop waar Mal mee vast werd gehouden niet strak genoeg was omdat hij zo’n pijn had.
Mal had de knoop los gemaakt en terwijl Ariadne en Arthur niet keken liep ze zachtjes weg, op het laatst begon ze te rennen. Ariadne en Arthur keken verschrikt op toen ze gebonk hoorden van een rennende Mal en zagen een lege stoel achter zich. Mal was weg!
Ariadne en Arthur stonden op en renden de kant op die Mal was op gerend maar ze zagen haar niet meer…