XI

Yusuf rolde de snoeren uit die netjes opgerold in het koffertje zaten en gaf een uiteinde aan Eames die hem om zijn pols deed. Cobb was hiertoe niet meer in staat dus Yusuf hielp hem een handje en deed toen zelf ook een snoer bij zichzelf om, het was verstandig om ook mee te gaan voor het geval Cobb zijn droombeveiliging de boel in de war wil schoppen. Eames en Yusuf gingen liggen en Yusuf drukte op de knop nadat hij zijn vaste zinnetje had uitgesproken ‘Sweet dreams’ Eames ging glimlachend de droom in.
De droom zag er precies uit als Limbo zodat Cobb niets door zou hebben.
‘Eames kan ook nog redelijk door als architect’ dacht Yusuf.
Eames veranderde wederom in Mal en liep rustig naar Cobb toe, Yusuf stelde zich verdekt op zodat Cobb hem niet kon zien.
Eames wist niet hoe hij dit voorzichtig moest brengen dus kwam meteen ter zake.
‘Dom, ik moet je iets vertellen’ begon hij terwijl Dom opkeek ‘het is tijd dat je verder gaat’ ging Eames verder. ‘Nee, ik laat je niet los’ zei Dom, wat begrijpelijk was.
‘Je moet het proberen, je moet terug naar de realiteit, naar onze kinderen’ zei Eames op een zachte toon, ze hebben je nodig.’
‘Wie had ooit gedacht dat Eames zo gevoelig kon zijn, of hij is gewoon heel goed in wat hij doet’ dacht Yusuf die nog op dezelfde plek aan het uitkijken was voor onraad.

Ariadne ging naast Arthur op de grond zitten ‘Heb je nog veel pijn?’ vroeg ze aan Arthur terwijl ze bij Mal waren gebleven om haar op dezelfde plek te houden als waar ze was vastgebonden, Mal was altijd handig in het bedenken van sluwe plannen om dingen te dwarsbomen in de droom wereld, de enige wereld waar ze nog kon ‘leven’ als een herinnering of projectie, die op kon gaan in de grote massa en onverwachts tevoorschijn kon komen.