Part 3

‘Marcel?’ vroeg Loena plotseling.
Ik keek op van het papier waar ik aantekeningen op maakte voor mijn artikel in de Kibbelaar. Ik was begonnen met het schrijven van gastartikels, maar inmiddels stond er bijna iedere maand wel iets van mij in. Ik kreeg er niets voor betaalt, want alle columnisten deden het voor de eer, maar ik vond het leuk om te doen en bovendien hielp het Loena, want er waren soms nauwelijks voldoende artikels om een heel blad te vullen. ‘Ja?’ vroeg ik, in de verwachting dat ze me zou vertellen over een Kreukelhoornige Snottifant die sporen had achtergelaten in haar huis of Terzielers die graag chocokikkers aten.
‘Vind jij mij een warhoofd, gek, leugenaar en lijpo?’ Ik liet bijna mijn veer vallen. Haar grote zilverachtige ogen keken me onderzoekend aan, en ik kon mijn schrik niet verbergen.
‘Nee, natuurlijk niet,’ antwoordde ik snel en beslist. Dat was de zuivere waarheid.
Ze glimlachte naar me, snel tevreden. ‘Fijn.’ Ze boog zich weer over haar werk, maar ik wilde meer weten.
‘Hoe kom je daar bij?’
‘Ik kreeg gisteren een brief van een lezer. Ik geloof dat hij de waarheid van mijn artikel over de effecten van witte schoenzolen op tuinkabouters betwijfelde.’
Als ik eerlijk was kon ik hem dat niet verwijten, maar dat was nog geen reden om Loena een gek te noemen. ‘En toen begon hij je uit te schelden?’ vroeg ik beledigd.
‘Ja,’ antwoordde ze, terwijl ze langs me heen keek. ‘De tuinkabouters zullen hem wel in hun ban hebben.’ Haar ogen focusten zich weer op mij, en dit was de eerste keer tijdens ons gesprek dat ik pijn in haar ogen zag. Ik vond het niet fijn, en ik kreeg zin om de schuldige op te sporen en hem eens goed de waarheid te vertellen. ‘Ik ben het wel gewend dat mensen mij dingen naroepen. Maar Marcel, ik vind het niet leuk als ze mij zo noemen,’ gaf ze toe.
‘Loena, nou moet je eens heel goed naar me luisteren. Je bent slim, aardig en dapper, en dat zeg ik niet alleen omdat ik een vriend van je ben. Geloof geen woord van wat ze zeggen. Je bent een geweldige heks, en je bent anders dan anderen. Daardoor vinden zij je misschien vreemd, maar ik vind dat juist geweldig aan je, en het maakte je uniek en bijzonder, iets wat de meeste tovenaars niet van zichzelf kunnen beweren.’
Loena glimlachte weer. ‘Bedankt Marcel. Dat is heel lief van je.’