Chapter 2

Julet Newton

Wanneer de muziek stopte begon iedereen te klappen. Het was vast niet wat ze gewend waren bij X-factor, maar met de rijke mensen in deze zaal was het zeker zo dat ze hun handen niet wouden blesseren.
Mijn vader richtte zich met een kleine geamuseerde grijns op mij. "Dit zijn toch de jongens van X-factor? Die je zo goed vond?" Vroeg hij terwijl zijn blik even naar de jongens ging die langzaam weer het podium af liepen.
Mijn ouders mochten dan wel ouderwets zijn, maar mijn vader luisterde wel altijd naar me. Zo had ik hem vaak gezegd dat ik hoopte dat One Direction zou winnen.
Ik knikte lichtjes. Ik kon nog steeds niet geloven dat One Direction net had opgetreden in het veilinghuis van mijn vader. Het leek echter meer op een privé optreden. Ik wist niet of één van de mensen in deze kamer wel eens van One Direction had gehoord. Behalve mijn vader en moeder dan.
Ik volgde X-factor altijd en had altijd op One Direction gestemd. Mijn vader en moeder keken altijd half mee. Mijn vader kreeg om de vijf minuten een 'belangrijk' telefoontje en mijn moeder las altijd in haar roddelbladen.
"Ga maar naar achteren, dan kan je ze nog even spreken." Ging mijn vader verder. Mijn ogen werden langzaam groter. Ik zou One Direction gaan ontmoeten. Als al deze mensen hier niet waren had ik zeker een gilletje geslaakt, maar aangezien ze er wel waren knikte ik vlug weer.
Ik sprak niet veel met mijn vader en moeder in het veilinghuis. Ik was altijd bang dat ik wat verkeerds zei en dat andere mensen dat dan zouden horen. Dat ik de familienaam zou schaden en dat mijn vader zich er weer uit moest redden. Niet dat dat een probleem voor mijn vader zou zijn. Hij was een vlugge prater en kon in een fractie van een seconde een geschikte smoes bedenken.
Mijn vader gaf me nog een laatste vriendelijke glimlach en ik stond rustig op uit mijn zetel. Ik wist wel waarom mijn vader One Direction had geboekt. Hij wou zijn liefde voor mij afkopen. Vorige week had ik een piano voorstelling op het festival in Hyde Park. Het was aardig druk en ik was aardig zenuwachtig. Ik was de hele tijd aan het kijken tussen alle mensen of ik ergens mijn ouders zag. Op het laatste moment belde mijn vader dat er wat tussen was gekomen. Ik was teleurgesteld en boos. Zo ging het altijd. Dit weerhield me echter niet van spelen. Met de emotie die ik toen voelde ging het voor mijn gevoel beter. Maar toch was het op de verkeerde manier. Mijn vader wist dat ik boos op hun was en hij dacht vast om het zo even op te kunnen lossen.
Ik liep rustig naar de deur die leidde naar alles wat zich achter het grote podium bevond. Ik keek om me heen en zag alle schilderijen op volgorde staan. Er zouden nog aardig wat schilderijen komen, voor mijn gevoel.
Ik liep wat verder door en op een wat oudere bank in de hoek zaten drie van de vijf jongens. Harry zat links op de bank. In het midden zat Louis en aan de rechterkant zat Zayn. Liam en Niall zaten op de zetels die naast de oude bank stonden.
Ik liep dichter naar ze toe en kreeg automatisch een glimlach op mijn gezicht. De vijf jongens merkte me op en bestudeerde me goed. Liam die links van de bank op zijn zetel zat, stond op en riekte zijn hand uit. Ik pakte zijn hand vast en schudde hem even. "Julet Newton." Zei ik met een lichte glimlach op mijn gezicht. "Liam Payne." Zei hij met een lichte grijns. Ik grinnikte even verlegen. Alsof ik niet zou weten wie hij was? Zo ging ik het rijtje af en het rijtje sloot bij Niall die rechts van de bank zat op zijn zetel.
Ik keek ze verlegen aan. Meestal was ik niet verlegen bij jongens, integendeel. Dan was ik juist zo'n vlotte prater als mijn vader. Maar op de een of andere manier was dat nu niet. Het waarschijnlijk omdat deze jongens beroemd waren en ik daar nog niet zo goed mee om kon gaan.
Niall verbrak de stilte, waar ik overigens zeer blij mee was. "Dus jij bent de dochter van meneer Newton." Zei hij met zijn typische Niall lachje waar ieder meisje zo voor zou smelten. Ik grinnikte even en knikte. "Helaas wel." Zei ik zuchtend en keek ze met een fake glimlach aan.
Iedereen dacht altijd dat mijn leven perfect was. Enigst kind, rijke ouders en alles krijgen wat je wil. Maar voor mij was het echt een hel.
De jongens keken me allemaal vragend aan. Ik zuchtte diep. "Het is niet zo perfect als het allemaal lijkt." Zei ik even snel zodat ze niet verder zouden vragen. Ik hield er niet zo van om over mijn 'thuissituatie' te praten.
"Helaas moeten we alweer door." Zei Liam opeens en ik meende een lichte teleurstelling in zijn stem te horen. Maar dat kon natuurlijk ook het gene zijn dat ik wilde horen.
Het was niet echt een diepgaand gesprek wat we hadden gevoerd maar toch gaf het me wel voldoening. De jongens zouden vast een druk schema hebben en ik respecteerde dat.
Ik nam weer afscheid van de vijf jongens en zo snel als ze gekomen waren, waren ze ook weer vertrokken.

Note:
OMFG! Ik heb gewoon al 7 abo's! Jullie weten echt niet hoe blij ik ben! Echt niet normaal! I love you guys so much!