Part 2

‘Ach, het gaat. George is nog steeds niet zichzelf, maar ik betwijfel of hij dat ooit weer zal zijn. De zaken lopen echter nog net zo goed als eerst, misschien zelfs beter. We zijn nu op zoek naar een leuk pand in Greenwitch. Mam heeft al een schuurtje naast Het Nest aangeboden, maar dat heeft niet echt de juiste uitstraling. En ik heb in overleg met George nu ook een mannetje in dienst genomen die nieuw spul uitvindt, omdat we onze collectie wel moeten blijven verversen.’ Ron nam nog een slok, en het was even stil. Onze gedachten dwaalden allemaal af naar Fred, een van de slachtoffers in de Slag om Zweinstein. ‘Waar zijn Loena en Ginny eigenlijk?’ vroeg Ron, om van onderwerp te wisselen voordat het te drukkend werd.
‘Ginny heeft weer een training van de Holyhead Harpies,’ meldde Harry.
‘Waarom vertelt ze dat soort dingen wel aan jou maar niet aan mij?’ vroeg Ron.
‘Omdat Harry haar vriendje is en ze hem bijna iedere dag ziet, en jij haar grote broer bent,’ zei Hermelien.
‘Dat maakt toch niet uit? Ze zou me best wat meer kunnen vertellen,’ hield Ron koppig vol.
‘Vertel jij haar uitgebreid over al je doen en laten?’
‘Natuurlijk niet, maar ik ben dan ook de oudere.’
‘Dus je laat George, Percy, Bill en Charlie wel altijd weten waar je bent en wat je doet?’
‘Nee, eigenlijk niet,’ gaf Ron verslagen toe. Toen trokken zijn wenkbrauwen opeens bezorgd samen. ‘Bij nader inzien wil ik niet eens alles weten wat Ginny en Harry doen.’
Harry kuchte, en probeerde een andere draai aan het gesprek te geven. ‘Maar waar is Loena?’
‘Er was iets mis met de drukker en de nieuwe Kibbelaar moet morgen klaar liggen. Ze had dus een beetje een noodsituatie.’
‘Hoe zit het eigenlijk tussen jou en Loena, Marcel?’ vroeg Ron.
‘Hoe bedoel je?’ vroeg ik een beetje verward. Ron keek me aan alsof ik moest weten waar hij het over had.
‘Wacht even.’ Hermelien begon te rommelen in haar tasje. ‘Hier, Marcel.’
Ze gaf me een krantenknipsel, waarschijnlijk uit de Ochtendprofeet. Ik herkende het stukje, want ik had het een paar dagen geleden wel degelijk gelezen, maar er weinig aandacht aan besteed. ‘O, dat. Het is niet waar. We zijn gewoon vrienden, meer niet.’
‘Daar zullen zij vast heel blij mee zijn,’ merkte Harry op, met een subtiel knikje in de richting van de tafel waar zich nog meer meisjes verzameld leken te hebben.
Ik fronste. ‘Maar ik snap het niet. Waarom zitten ze niet achter jullie aan?’
‘Harry heeft Ginny en Ron heeft mij,’ zei Hermelien.
Ron knikte. ‘En ze zijn zo bang voor Hermelien dat ze ons met rust laten.’ Dat leverde hem een gespeeld verontwaardigd duwtje op van Hermelien, waarna hij lachend een kus op haar wang plantte.
‘En Loena dan?’ vroeg ik verder.
‘Loena is geweldig als je haar kent, maar je moet toch wel toegeven dat ze een beetje vreemd is,’ antwoordde Harry.
‘Jongens lopen ook veel minder snel in een groep achter één persoon aan. Meisjes zijn daar veel fanatieker mee,’ vulde Hermelien hem aan. ‘Bovendien werd jij gezien als de hoofdrolspeler in het verzet op Zweinstein, dus ben je bekender. En tenslotte ben je qua uiterlijk ook veranderd Marcel, op een positieve manier.’
‘Wilde je me nog iets vertellen, Hermelien?’ vroeg Ron lachend. Hermelien antwoordde iets, wat alweer in een kort gevecht en een kus eindigde, terwijl Harry opstond om vier boterbiertjes te halen. Ik staarde bedachtzaam naar de bodem van mijn inmiddels lege glas.