The three boys

‘ik ..ehh… ben.. verdwaalt’ stamel ik dan maar. ik kan niks beters verzinnen. ‘waar woon jee dan brengen wij je wel naar huis ‘ik denk niet dat mijn ouders heel blij worden als ik thuis kom met 3 vreemde jongens thuis kom waar van er 1 naakt is’ zeg ik de jongens barsten in lachen uit. Als ze een beetje bekomen zijn van het lachen zegt de naakte jongen ‘ze heeft wel een punt en ik voel me ook wat fijner in wat kleren en al helemaal in het bij zijn van een meisje’ ik giechel zachtjes ‘heb je er bezwaar tegen om even mee naar mijn huis te gaan om wat kleren te halen’ ‘ik ga wel even mee’ zeg ik. In mijn achter hooft ben ik al een plan aan het maken om niet naar huis toe te gaan. ‘kom op dan gaan we’ ik probeer op te staan maar het lukt niet door de pijn in mijn ribben ‘kan iemand even helpen’ piep ik ‘pak mijn hand maar’ ik tast in de lucht wand ik heb mijn ogen nog steeds stijf op elkaar ge knepen. ik voel dat een hand de mijne vast pakt en mij om hoog trekt. Ik slaak een gil door de pijn in mijn ribben. De gil is volgen mij aan de andere kant van het bos nog te horen. Ik zak terug door mijn knie en ga zitten. Mijn telefoon gaat ik pak hem en neem op. ‘elle waar ben je. Wat is er gebeurt. We hoorde je hier gillen. Waar ben je dan komen we je halen.’ schreeuwt emmett zowat door de telefoon ‘rustig emmet ik leef nog er is niks allen nog een beetje pijn in mijn ribben. Ik ben in het bos ik heb alleen geen flauw idee waar. Maar ik ben veilig wand er zijn hier 3 jongens bij mij. Alleen 1 klein probleempje er is er 1 naakt’ eindig ik mijn verhaal. ‘er is er 1 WAT’ schreeuwt emmett in mijn oor. ‘geef mij eens 1 van de jongens’ zegt emmett op een nu wat rustigere toon ‘ik steek mijn telefoon uit naar de jongens ‘hij wil 1 van jullie spreken’ een van je jongens pakt hem aan ‘met Jacob black’ zegt hij. Dat was volgens mij de naakte jongen ‘jongens lopen julie vast met haar naar mijn huis ik kom zoo wel’ ik hoor dat de andere 2 jongens naar mij toe komen ‘kun je lopen met je ribben’ vraagt er een aan mij ‘ik kan wel lopen’ zeg ik