How It All Started- 7

De dag ging, op Alice haar opmerkingen van vanmorgen na, best goed eigenlijk. De jongens zeiden weinig tegen me en als ze dat al deden hoorde ik het toch niet. Ik zat namelijk met mijn hoofd bij vannacht. Ik was er bijna van overtuigt dat het niet zomaar een droom was. Alles was zo echt. Ik kon me nog steeds herinneren hoe zijn warme huid aanvoelde en hoe het water in zijn ogen de chocolade bruine kleur ervan deed glinsteren. Als ik mijn ogen sloot, voelde ik weer hoe het was om met mijn hoofd op zijn schouder te liggen. Mijn hele dag was dus dromend voorbij gegaan. Ik heb al een paar keer naar Seth toe willen stappen om te zeggen wie ik ben, maar hij zou me toch niet geloven.
Ik stond nu weer voor de dichte deur thuis. En er speelde zich een dilemma af in mijn hoofd. Ik moest kiezen tussen naar Jasper gaan maar daar was Alice, of het bos ingaan waar het hartstikke koud was. Ik koos uiteindelijk voor het bos. Misschien was het ook wel beter voor mijn eigenwaarde om een paar dagen niet naar Jasper te gaan, mijn dagen waren al erg genoeg zónder Alice. Ik gooide mijn tas naast de voordeur en begon te lopen. Uit eindelijk kwam ik uit bij de kliffen. Daar kon ik mooi zien hoe het woeste water brak tegen de ruwe rotsen. Het had een hypnotiserend effect, je kon ernaar blijven kijken. Ik ging zitten en sloeg mijn armen om mijn benen heen. Ik begon weer te denken aan vroeger. En na een paar seconden stonden de tranen dan ook weer in mijn ogen.
Opeens klonk er geritsel vanuit de bosjes. Tot mijn grote verbazing kwam Rosalie het bos uit lopen. 'Mary! Gelukkig, we vroegen ons al af waar je was.' 'Hoezo? En waarom ben jij hier? Je mag de grens toch niet over?' vroeg ik haar verward. 'Ik ben de grens niet over, je bent waarschijnlijk verder gelopen dan je had verwacht. En ik ben hier omdat je ouders ons belde of je bij ons was. Het is al 8 uur.' Daar schrok ik wel van. 8 uur al? Dan had ik hier minstens 4 uur gezeten. Ik stond op maar mijn gewrichten protesteerde krakend. 'Wil je met mij mee naar huis?' vroeg Rosalie een beetje bezorgd. 'Nee, dank je. Ik ga liever naar huis.' Rosalie knikte begrijpend. 'Het spijt me, of ons, van Alice. We hebben geen idee waarom ze zo doet.' 'Ik snap het ook niet,' vertelde ik met een dikke keel. 'Ehm, zal ik je even snel naar huis rennen?' Ik wilde eigenlijk liever lopen maar daar was mijn lichaam het niet mee eens dus ik ging toch maar op het voorstel in.
Binnen 5 minuten was ik thuis en na haar bedankt te hebben, ging ze weg en ontving mijn huis me met een warme sfeer.