Chapter 1

Julet Newton

Langzaam opende ik de portier van de limousine die me zojuist naar het veilinghuis had gebracht. Ik stapte uit en streek mijn fleurige zomerjurkje glad. Ik gooide de portier weer dicht en gebaarde naar James dat hij weg kon rijden.
James was mijn privé-chauffeur. Chique he? Ik had geen idee hoe James was. Hij bracht me weg en haalde me op. Maar ik maakte nooit echt een praatje met hem.
De limousine kwam langzaam in beweging en reed weer richting mijn huis. Het grind onder mijn voeten maakte het me niet makkelijker om op te lopen, aangezien ik gekozen had om naaldhakken te dragen. Ik moest er nou eenmaal -van mijn al te strengen ouders- altijd netjes uit zien.
Mijn vader was de eigenaar van het grootse en bekendste veilinghuis van heel Londen.
Mijn moeder, die maar al te trots op hem en op onze familienaam was, volgde mijn vader overal. Alsof mijn vader honing aan zijn veel te dure pak had hangen.
Ik liep het veilinghuis in en zag Robert al bij de deur naar de grote veilinghal staan.
Robert zorgde ervoor dat de laatkomers de veiling niet zouden verstoren. Mijn vader had een hekel aan laatkomers. Die eisten dan alle aandacht op en als er iets is wat mijn vader niet kon hebben, dan was het wel dat iemand anders meer aandacht kreeg dan hij zelf of zijn familie.
Robert glimlachte vriendelijk naar me. "Julet Newton." Zei hij kortjes en hij opende de grote, houten deuren die perfect bij het veilinghuis paste.
Het veilinghuis was namelijk in erg oude steil gebouwd. Iets wat mijn ouders altijd al mooi gevonden hadden. Wanneer je het veilinghuis binnen stapte zag het er allemaal een beetje saai uit. Houten vloer en wit behang. Een paar deuren en af en toe een bank tegen de muur. Nee, veel was er niet te zien in de hal.
Maar de grote veilingzaal was iets anders. Die was weer heel mooi en chique ingericht. Er zaten veel ramen in zodat er veel licht naar binnen zou schijnen. Hierdoor werd de veilingzaal mooi verlicht. In de zomer -wat het nu dus was- was het allemaal wat minder handig. Als de blauwe rolluiken er niet waren geweest, was iedereen omgekomen van de hitte.
Ik was aardig aan de late kant en had het sterke vermoedde dat het nu pauze zou zijn.
Mijn moeder had me duidelijk gezegd dat ik het begin van de veiling maar moest missen. Niet dat ik dat erg vond, integendeel. Heerlijk zelfs, om een keer niet bij alleen maar grote mensen te zitten die alleen maar over golf en kaviaar praatte.
Maar in plaats daarvan kreeg ik een uur langer pianoles aangezien mijn lerares vorige week op vakantie was.
Mijn piano lerares was een oud, vors vrouwtje. Iedereen noemde haar Bette, al had ik geen idee of dat haar echte naam wel was. Je zou het op het eerste gezicht niet zeggen maar ze kende werkelijk alle klassieken liedjes uit haar hoofd. Klassiek, weer iets waar mijn ouders dol op waren. Zelf gaf ik liever de voorkeur aan pop. Maar mijn ouders wouden liever niet dat ik mijn hersenen zou aantasten met dat gebonk. Dus speelde ik, als mijn ouders thuis waren, alleen maar klassiek. Als mijn ouders echter niet thuis zijn. -Wat best wel vaak voorkwam.- Speelde ik veel pop. Ik haalde dan de akkoorden van internet en verzon de rest er zelf bij.
Ik opende zachtjes de deur die naar de grote zaal leidde voor het geval dat het nog bezig was. Al zou het niet zo’n ramp zijn dat ik, de dochter van de grote baas een laatkomer was. Hij gaf graag wat van zijn aandacht aan mij. Als zijn familienaam maar wat aandacht kreeg.
Gelukkig was het pauze en was iedereen druk aan het praten. Ik haastte me naar mijn plek naast mijn ouders en keek even rond. Ik nam plaats in mijn zetel en keek naar mijn ouders. Ik begroette mijn ouders met een licht knikje en bekeek mijn ouders wat beter. Mijn vader had zijn favoriete pak aan. Hij had zijn wat door de war en hij had zijn baard laten staan. Hij zag er niet uit als een nette zakenman, maar dat was hij wel. Hij wou alleen een beetje spontaan lijken zo. En dat lukte hem aardig.
Mijn moeder zag er wel netjes uit. Haar haren hingen los over haar schouders en ze had een korte, witte jurk aan.
Er kwam een man het podium op lopen en ging voor de microfoon staan.
"Goedemiddag dames en heren. In de pauze kunt u nu genieten van One Direction." Kondigde hij aan. Ik ging gelijk wat rechter op mijn zetel zitten. Normaal kwam er in de pauze een violist, het was nog nooit voorgekomen dat er een band aanwezig was. Laat staan een popband.
De jongens liepen het podium op en ik herkende ze meteen. Met zijn wat getinte huidskleur en zijn zwarte haren liep Zayn voorop. De blonde Niall met zijn schattige uitstraling kwam daarna. Harry nam in het midden plaats gevolgd door Liam. Louis sloot het rijtje weer en kwam het laatste het podium op. Na wat blikken de zaal in begonnen ze Jar of Hearts te zingen.

Note;
Sorry dat het eerste hoofdstuk een beetje saai is. Ik beloof dat de volgende hoofdstukken veel leuker zullen zijn.

P.S. Kudo's en reacties werken zeer motiverend :]