Part 1|| Andere dimensie

Artemis had niet gedacht dat er nog iets ergers bestond dan samen met Holly in een levensgevaarlijke situatie vastzitten, maar besloot dat samen met Holly kamperen in een onbekende dimensie zijn ergste verwachtingen overtrof. Ze maakten voortdurend ruzie.
‘Nee Artemis, ik ga géén dieren neerschieten met mijn Neutrino. Niet dat ik die überhaupt bij me heb. Hoe kom je er trouwens bij dat je mij in het rond kunt commanderen? Wiens schuld is het ook alweer dat we hier zitten?’
‘De mijne,’ zei Artemis chagrijnig. ‘Maar we moeten toch íéts. Hé, zou dit eetbaar zijn?’ Hij hield een handjevol bessen omhoog, die een verleidelijke rode kleur hadden.
‘Dat zou ik niet doen, als ik jou was.’ klonk opeens een stem achter hem. En dat was niet die van Holly.
Langzaam keken ze achter zich. Ze zagen twee kleine mannen, één met een grauwe, onverzorgde baard en de ander met vrolijke, twinkelende bruine ogen met groene vlekjes erin. Allebei droegen ze vreemde mantels, waarin ze af en toe leke te verdwijnen. 'Eh... Hallo?' probeerde Artemis. Normaal gesproken was Artemis niet snel bang, maar nu wel. Want zeg nou zelf, wie word er niet bang met een pijl op je hals gericht? 'Wie zijn jullie?' vroeg de oudste, met de baard, bars. 'Wij zijn Holly Short en Artemis Fowl, aangenaam.' zei Holly. 'We hebben niets kwaads in de zin. We hebben geen idee van waar we zijn, of in welk jaar we leven. Kunnen jullie dat ons misschien vertellen?' 'Nee.' zei de oudste weer. 'Waarom niet?' klonk ineens een stem. Dat was de jongste. 'Waarom zouden ze het niet mogen weten? Dat slaat echt nergens op, Halt!' De man, die blijkbaar de vreemde naam Halt had, rolde met zijn ogen. 'Will, soms hè...' Hij kon duidelijk geen goed argument vinden. 'Dit is het jaar 649, en we zijn hier in Araluen, in het leen Redmont.' zei de jongste, Will, vriendelijk. 'Mag ik vragen hoe het kan dat jullie dat niet weten?' 'Dat mag.' zei Artemis. In de stilte die volgde verwachtten Halt, Will en Holly dat Artemis zou gaan vertellen, maar dat deed hij niet. Uiteindelijk rolde Holly met haar ogen. 'Waarom vertel je het niet gewoon?' 'Nou,' zei Artemis. 'Wat dacht je hiervan: ik was niet van plan het te vertellen, gezien het feit dat het nogal ongeloofwaardig is. Bovendien is het een lang verhaal, en ik heb honger. En daar komt bij: als we alles hebben verteld, zullen ze waarschijnlijk denken dat we gek zijn -wat misschien wel zal kloppen ook, maar niet op de psychologische manier- en ik wil niet weten wat er dan met ons gebeurd.'
‘Doe niet zo argwanend, alsof we elk moment een pijl door je heen kunnen jagen.’ zei Will. ‘Wij zijn niet slecht hoor, voor het geval je dat soms denkt.’ Hij keek peinzend. ‘Als we inderdaad denken dat jullie gek zijn, brengen we jullie waarschijnlijk naar Malcolm, maar dat is niet echt iets waar je bang voor zou moeten zijn, en trouwens, jullie klinken helemaal niet gek.’ Hij grijnsde richting zijn metgezel. ‘Toch, Halt?’
‘Hmpf’ bromde Halt, maar hij knikte. ‘Vertel maar.’
‘Je zou ook denken dat iemand je neer zou schieten, met een pijl op je gericht’ merkte Artemis droog op, met een knikje naar de boog. ‘Zouden jullie misschien...’
‘Oh, ja natuurlijk.’ Ze lieten hun bogen zakken. ‘Het is niets persoonlijks hoor,’ zei Will. ‘Maar je kunt niet voorzichtig genoeg zijn.’
‘Goed dan.’ zei Artemis. ‘De verkorte versie luidt: Wij komen uit een andere dimensie, zijn hierheen geflitst met een teleportmachine, en o ja, zij is een elf.’ Hij knikte in Holly's richting. ‘Maar jullie zien eruit alsof je er geen barst van snapt, dus misschien moeten we even ergens gemakkelijk gaan zitten, zodat we het uitgebreid uit kunnen leggen.’