120°

Aro keek naar Tagas. Ik had al door wat hij van plan was en gromde. ‘Tagas, lijkt het je leuk om bij ons te komen?’ vroeg Aro lieflijk. Tagas schudde zijn hoofd. ‘Nee dankje.’ Aro hield zijn hoofd schuin. ‘Laat me het dan anders vragen.’ Ik drukte mijn kaken op elkaar. Aro stak zijn hand op en het leek meteen alsof er een deel van mij weg was. Ik hoorde Edward grommen, de enige die wist wat er aan de hand was. Ik volgde zijn blik die uitkwam op Cynthia, toen begon ik ook te grommen. Ze had onze gaves weggenomen. ‘Kom bij ons anders..’ ‘Ander wat?!’ vroeg Tagas. Naomi kwam op mij aflopen met een gemene grijs op haar gezicht. Ik zette een stap naar achteren maar werd gestopt door een pijnscheut. Ik zakte in. ‘Mama!’ riep Tagas. ‘Anders gaat het niet meer goed met Hael.’ Zei Aro dreigend. Ik gilde het uit van de pijn. Hoe kon Jane, mijn eigen tante, me dit aandoen? De pijn stopte en ik hijgde na. Naomi wachtte nog op een teken. Tagas zat naast me en tilde me omhoog. Ik pakte zijn hand vast en keek hem aan. ‘Doe het niet, ik red me wel.’ Fluisterde ik. Hij schudde zijn hoofd, met tranen in zijn ogen. Ik kneep zacht in zijn hand en schudde mijn hoofd. Mijn vader keek ons verdrietig aan. Als ik nog kon huilen, dan rolde de tranen nu over mijn wangen. Tagas moest kiezen tussen mijn leven of gevangenschap. Waarom hij?! Hij is nog zo jong! Aro keek ons aan. ‘Laten we nog wat doen.’ Hij keek naar Jane en toen viel Leah piepend op de grond. Tagas liet me los en rende naar haar toe. ‘Hou op! HOU OP!’ schreeuwde hij. Toen was ineens mijn zicht weg, mijn gehoor ook. Ik voelde niets meer. Pap. Ik weet niet hoelang ik in die duisternis was, maar ik werd als eerste wakker. Tagas stond voor Aro en keek naar de lichamen van de Cullens die bewusteloos op de grond lagen. Toen hij mij zag keek hij nog verdrietiger. Naomi keek me driegend aan. Tagas zuchtte. ‘Ik ga mee.’ Ik schreeuwde naar hem. ‘Nee! Tagas!’ Hij draaide zich om, de tranen stroomden over zijn wangen. ‘Sorry mam.’ Iedereen werd langzaam wakker. Ik zag de Volturi wegrennen, Tagas keek ons nog even kort aan en rende toen weg. Hij liet ons achter, hij beschermde ons, hij ging een gevangen leven in om ons in leven te houden. Met verschrikkelijk pijn in mijn hart zag ik hem wegrennen. Mijn zoon. Ik zal hem nooit meer zien. ‘Ik hou van je Tagas.’ Fluisterde ik zacht in de hoop dat hij het kon horen. Maar natuurlijk hoorde hij het niet, hij was te ver, veels te ver. Mijn schouders schokte. Ik snikte zonder tranen. ‘Mijn kindje.’