54th.

Hailey Kush.

Net wanneer we op de snelweg zitten gaat mijn telefoon af. Meteen pak ik hem uit mijn broekzak, en kijk naar het display. ‘Privé’, mompel ik zacht. ‘Wat?’, vraagt Justin en kijkt me vagend aan. Hij heeft me niet verstaan. Zonder op hem te antwoorden neem ik op, en breng mijn telefoon naar mijn oor toe. ‘Met Hailey’, zeg ik voorzichtig en wacht rustig af op antwoord. ‘Goedemiddag, met de assistente van dokter Groac’. Kort laat ik de woorden tot me doordringen, en besef me dan dat dit de uitslagen moeten zijn van de testen die ze van me hebben afgenomen. ‘Oke’, mompel ik en kijk wat vaag voor me uit, de vragende blik van Justin negerend. ‘We hebben kunnen vaststellen dat we de operatie kunnen uitvoeren, waarmee alles goed zou komen. We willen uw hier morgen over spreken, is dat mogelijk rond een uur of 10?’, vraagt de vrouw vriendelijk en even denk ik na. De man heeft nooit verteld over een operatie, alleen een oplossing. ‘Sorry, maar dat houd dat precies in, zo’n operatie?’, vraag ik en vorm een diepe frons op mijn voorhoofd. ‘Dat kunnen we morgen allemaal precies bespreken, oké?’, hoor ik de vrouw zorgzaam zeggen. Ik knik en antwoord met een ja. ‘Tot morgen dan’, zegt de vrouw enthousiast, en voor ik het door heb heeft de vrouw al afgelegd. Nog beduusd van dit rare telefoon gesprek kijk ik voor me uit. ‘Wie was het?’, vraagt Justin bezorgd en bekijkt me grondig. Alsof mijn lichaam zou vertellen wie ik net aan de telefoon had. ‘Gewoon’, mompel ik in trans en voel me wakker worden, voor zo ver ik weg was. ‘Gewoon?’, vraagt hij verrast en lacht zachtjes. ‘Je weet dat je me alles kan vertellen, en dat ik nergens boos om zal worden?’, vraagt hij voorzichtig. Opnieuw komen die vlinders omhoog, die vlinders die zo geweldig aanvoelde toen de kus was. De vlinders die nu weer opnieuw rondvliegen door zijn bezorgdheid. Onwerkelijk, maar ook zo goed gevoel. ‘Dat weet ik’, grinnik ik en pak zijn hand vast die hij tussen ons in had laten rusten. De auto raast gewoon door, terwijl Justin niet meer verder vraagt. Hij lijkt bijna wel te weten dat ik er liever niet over spreek. Niet dat ik er veel over kan vertellen, want ik heb geen idee wat er met me gaat gebeuren, of wat ze gaan verhelpen. Zal ik mijn geheugen houden? Is het risicovol? Ik weet niet eens door wie het zou gaan gebeuren. Een angstig gevoel bekruipt me, en kippenvel ontstaat op mijn armen. ‘Hails? Aanwezig?’, lacht Justin. Verbaasd kijk ik opzij, waar Justin mijn auto deur heeft geopend, om me te helpen met uitstappen. Mijn blik gaat langs zijn lichaam, en komen terecht op de ingang van een groot hotel. ‘Ja, ik vroeg of je mee wilde, maar kreeg geen antwoord van je, dus nam dat maar aan als een ja?’. Ik glimlach zwak, en pak zijn hand vast die hij naar me had uitgestoken. Samen lopen we het hotel binnen, waar een doodse stilte door de ruimte heerst.

---
hoi. Ik had voor dat Duitse ding een 7.2. Nu ben ik blij. Doei.