Chapter 7

Het irritante geluid van de schoolbel die de pauze aankondigt, rinkelde hard. Zo snel als ik kon, stopte ik mijn pennenzak en cursus terug in mijn boekentas en probeerde onopvallend te spurten naar de plaats waar ik met haar had afgesproken. Een klein hoekje van het grote plein dat het centrum van onze school moet voorstellen. Overal staan er bankjes en aan de meest afgelegen zette ik mijn boekentas neer. Ik schuifelde ongeduldig van links naar rechts voor het bankje totdat ik haar zag aankomen. Sebastian was me gevolgd naar het bankje en eigenlijk kreeg ik bijna medelijden met hem. Ik was ook zijn enige vriend en nu liet ik hem zitten voor een meisje. Het meest prachtige meisje van school kwam op me afgelopen en schonk me een kleine knuffel. Ik omarmde haar en rook aan haar glanzende haar dat rook naar synthetische perzik. We lieten elkaar los en gingen naast elkaar op het bankje zitten. Ze vertelde me over haar lessen en ik beschreef mijn namiddag. Omdat Sebastian meeluisterde, moest ik wachten met mijn idee totdat hij naar de rij ging. Voordat ik het zou vergeten moest ik haar nog iets belangrijks vragen. "Zou ik je telefoonnummer mogen hebben, schatje?"vroeg ik. Ze keek alsof ze dat zelf helemaal vergeten was. "Natuurlijk, liefje." Ze greep snel naar haar schrift en scheurde er een klein papiertje uit. Met een net handschrift noteerde ze haar nummer en vriendelijk verzocht ze me hetzelfde te doen. Uiteraard krabbelde ik mijn nummer ook neer. Ik bestudeerde het eventjes en kon zelf nog maar net ontcijferen welke cijfers er te lezen vallen. Voor de zekerheid polste ik of ze mijn handschrift wel kon lezen. Ze wierp een blik op het gekrabbel dat mijn telefoonnummer moest voorstellen. Ze herhaalde hardop de cijfers voor me en ik merkte dat ze het kon lezen. De vervelende bel ging weer en zorgde ervoor dat mijn lichaam terug moest afkicken van haar. Mijn ogen van haar lichaam, mijn neus van haar geur, mijn hart van haar liefde, mijn handen van onze aanraking en mijn gemoedstoestand van haar aanwezigheid. Nog één lesuur en ik zou haar misschien weer kunnen bewonderen. Ik gaf haar een knuffel waarvan ik hoopte dat deze liet blijken hoezeer ik haar zou missen. Net op tijd dacht ik nog even aan Sebastian en fluisterde dus geheimzinnig in haar oor: "Zouden Emma en Sebastian geen mooi koppel kunnen vormen? Nu is hij hier ook zo alleen." Ze aanschouwde mijn gezicht en knikte uiteindelijk meelevend. "We kunnen het inderdaad wel eens proberen." ze gaf me een klein kusje op mijn neus. "Je bent een ongelooflijke schat, weet je dat?" Gevleid haalde ik mijn schouders op. "We gaan door, anders komen we te laat. Dag, schatje." "Natuurlijk, lieveling" reageerde ze. Samen met Sebastian liep ik naar onze rij. Fysica was ons laatste vak voor vandaag. Heel de pauze lang zei Sebastian geen woord, maar nu we terug onder ons tweetjes waren, was zijn woorden waterval niet meer tegen te houden. "Je ziet Emma dus blijkbaar wel zitten." zei ik gewoon stomweg. Zijn vloed van woorden onderbrak hij even. "Valt het echt zo erg op?" vroeg hij een beetje beschaamd. Ik moest moeite doen om niet te gaan lachen. "Nee, je hebt het me zelf verteld." trachtte ik zo droog mogelijk over te brengen. Hij begreep wat ik bedoelde en samen kregen we ineens de slappe lach. De laatste les ging nog trager vooruit dan de vorige twee. Ik wou naar huis en urenlang lieve berichtjes sturen naar mijn schatje. Ondertussen dat ik stuurde, zou uiteraard ook een beetje leren en vanavond zou ik heerlijk dromen over ons samen. Vanmorgen haalde ik mezelf nog naar beneden en zei tegen mezelf dat we nooit iets zouden krijgen. Ik moest vaker negatief gaan denken. Een klein lachje verscheen rond mijn lippen toen die gedachten mijn geheugen vulde. Ik snapte de grap erachter niet, maar de gedachte maakte me toch vrolijk en blij. Of was het de gedachte aan haar die me zo blij maakten? Tijdens fysica was het eigenlijk helemaal niet moeilijk om niet op te letten. Onze leerkracht was niet de strengste en de leerstof was vrij gemakkelijk. We hadden het op dit moment over optica, licht dus. Mijn cursus was vandaag uitermate geschikt om als tekenblok te functioneren. Ik was helemaal geen schitterend tekentalent. Met grote moeite creëerde ik iets wat er redelijk op leek. Natuurlijk herkende je haar glanzend, licht krullend bruin haar niet, net zoals haar prachtige oceaandiepe ogen en volle lippen niet tot zijn recht kwamen in deze tekening. Maar de perfectie van haar magnifieke gezicht was dan ook zeer moeilijk te evenaren. De les vloog voorbij doordat ik niet echt aan het opletten was. De bel ging en zo snel als mogelijk greep ik mijn troep bijeen en propte het in mijn boekentas. Als eerste verliet ik het lokaal en liep naar de kapstok. De rits van mijn jas was niet stevig en met alle voorzichtigheid trachtte ik hem dicht te ritsen. De boord zat niet goed en mijn handen reikten net niet ver genoeg om eraan te kunnen.

Zittend op mijn bed knoop ik de veters van mijn gelakte schoenen vast. Deze schoenen heb ik van haar cadeau gekregen voor het eindejaarsbal, ik weet dat ze die geweldig vond. Een traan valt op de punt van mijn schoen. Snel veeg ik hem weg en doe alsof hij niet gevallen is. Zuchtend wandel ik naar de spiegel, maar mijn spiegelbeeld wil ik niet zien. Ik heb het kostuum dat ik draag van Sebastian geleend. Inderdaad, ik heb geen kostuum in mijn kast. Maar waarom zou ik? Dit zal de enige keer zijn dat ik er een draag, want zij zal geen tweede keer begraven worden.