40. Cho Chang

Ze zat in de leerlingenkamer en dacht na. 'Waarom kijk je zo?' Blaise zat naast haar zijn huiswerk te doen. 'Mag ik het echt niet overschrijven?' Olette schudde haar hoofd en ging verder denken. 'Waar denk je aan?' Ze hield haar schouders op. 'Mag ik écht niet overschrijven?' Klaagde Blaise verder. 'Weet je, als je zo doorgaat dan heb je het pas af op je 40e.' Zei ze onverschillig. Theodoor kwam bij hun zitten en lachte. 'Ze heeft een punt.' 'Ja ja.' Mompelde Blaise. Olette legde haar elleboog op de bank leuning en deed haar hand onder haar kin. 'Waar denk je aan?' Dit keer was het Theodoor die het vroeg. Ze zuchtte geërgerd. 'Dat is top geheim.' Blaise liet zijn blik op zijn boek los en keek naar Olette. 'Een geheim?' Olette knikte zuchtend, en hier zou het komen. 'Mogen wij het geheim weten?' Ze schudde haar hoofd en dacht na. Ze had vorig jaar van Narcissa een knuffel gekregen. Geen echte maar een konijntje met een kerstmuts die als je een woord zei jingle bells begon te zingen, zou dansen, en dan ook echt dansen, en chocola gaf. Ze had het nooit gegeten omdat ze het niet vertrouwde. De chocola dan, want de chocola kon ook geen chocola zijn. Ze rilde even. 'Gaat het een beetje?' Vroeg Theodoor. 'Yup, alleen een vreemde herinnering.' Zei ze lachend. Hij knikte en keek weer naar zijn boeken. Had hij boeken meegenomen? Dat had ze niet gezien. Maakte niets uit. Ze ging weer verder denken. Ze zuchtte en na een paar seconde stond ze enthousiast op. 'Ik heb het!' Ze rende de trap op naar haar slaapzaal en pakte wol, wat breinaalden en natuurlijk haar stok. Ze had een bol witte wol, dat was genoeg. Ze deed het ik een onopvallende tas en rende de trap af en viel bijna voorover. 'Ik ben buiten!' Zei ze toen ze bij Blaise en Theodoor stond. Ze hadden niet eens de kans om te antwoorden want ze was al weg.

Ze rende op het gras en ging zitten bij het water. Ze was vergeten dat het koud was dus had haar mantel niet mee. Maakte niets uit. Ze pakte alles uit haar tas en begon te breien. Ze was goed in breien, ze had het van haar oma geleerd. Jammer genoeg was die dood. Ze leerde het op haar zesde. Haar oma noemde haar een natuurtalent. Door haar oma werd alles verdraagzamer. Haar oma is op haar twaalfde gestorven. Ze schudde haar hoofd en ging blij verder. Hier zou muziek fijn bij zijn, maar dat had ze niet. Ze was ook niet goed in zingen en muziek maken vond ze zelf. Ze had ik 5 minuten al drie en een halve rij af, dat ging snel. De wind waaide hard en het werd steeds kouder. Ze was blij dat het zaterdag was, kon ze lekker lang breien. Ze keek in haar tas, kijken of er stiekem snoep was verstopt erin. Ze zag dat er wat chocokikkers in zaten. Die was van de weddenschap met Blaise. Als zij een Uitmuntend zou krijgen bij Anderling's les zou hij haar 20 chocokikkers geven. Zo niet krijg hij er 20. Eerlijk is eerlijk toch? Ze had een uitmuntend gekregen voor een opstel, wat niet vaak voorkwam. Alleen bij Hermelien dan. Ze pakte er eentje en at hem op. Ze ging snel verder met breien toen ze iemand naast haar hoorde zitten. Cho Chang zat naast haar en keek naar wat Olette deed. 'Heey,' Fluisterde Cho. 'Hoi Cho. Hoe gaat het?' Olette keek haar met een glimlach aan. 'Het gaat wel.' Zuchtte Cho. 'Als er iets is moet je het niet voor jezelf houden, het doet dan alleen maar meer pijn later.' Olette wist dat Cho het moeilijk had, dat kwam door wat er vorig jaar was gebeurd. 'Zal ik onthouden.' Zei ze met een glimlach. Olette knikte met een glimlach en ging verder met breien. 'Wat maak je?' 'Dat is top geheim, maar je zult het vast ook leuk vinden.' Cho keek haar verward aan. 'Ik? Hoezo?' Olette keek haar met een geheimzinnige lach aan. 'Dat zie je wel voor de vakantie. Het is iets leuks. Harry, Rom en Hermelien krijgen er ook één. En Blaise en Theodoor ook.' Cho knikte en zuchtte. Ze legde haar hoofd op haar knieën die ze had opgetrokken. 'Ik wou dat jij er ook bij zat.' Zuchtte ze. 'Waarbij?' Cho schrok op. 'Ik heb hardop gedacht. Sorry, het was niks.' Olette knikte. 'Is al goed hoor, je hoeft geen sorry te zeggen. Je zei alleen maar iets.' Cho bleef een lange tijd bij Olette zitten. Ze hebben gekletst en gelachen. Toen ze zouden gaan avondeten bleef Olette buiten. Cho wou naar binnen. Ze had als laatste tegen Olette gezegd: 'Het is eigenlijk best fijn, een dagje niet omringt worden door mensen. Bedankt voor het kletsen en luisteren.' Olette had toen geknikt. 'Blijbaar ben ik geen mens,' Had ze lachend gezegd. Cho had ook gelachen en was toen weg gegaan. Toen Cho weg was was Olette nog 2 uur verder gegaan. Ze had na die 2 uur een onprettig gevoel en is toen naar binnen gegaan. Ze had die dag 19 paar breiwerkjes gemaakt, voor en achterkant. Ze was trots naar binnen gegaan, ze had er in 1 dag al best veel gemaakt vond ze. Toen ze naar binnen was wist ze niet dat ze bekeken werd door veel ogen. Allemaal in het verboden bos.