The great city.

We stonden voor de poort, de grote houten poort van de stad Asilya. De poort ging open, omdat de mensen boven op de muur al gezien hadden dat Enrique achter me zat. ‘En wat vind je?’ ‘Wauw’ zei ik, en Enrique lachte. Alles was van hout, steen, of dingen waaravan ik niet kon thuisbrengen wat het was. Ik vond dit geweldig, hoe alles wad gebouwd. Ik had normaal niets voor bouwwerken, maar dit was zo mooi en natuurlijk. Het leek net alsof ik in een bos was, waar veel mensen woonden. Nee, het waren geen mensen. Het waren elven, de bovendien veel mooier en interessanter waren dan mensen.
‘We moeten toestemming vragen aan mijn vader, of je hier mag blijven. Ik heb je al verteld dat ik een prins was, mijn vader is koning Therendyr, koning van de elven. Als hij erachter komt dat je hier al langer bent, hebben een groot probleem. Volg mij maar.’ Hij stapte van het paard af en ik reed achter hem aan. ‘Laat je paard hier maar staan, en kom binnen. Ik hoop voor je dat hij in een goede bui is.’ Ik keek naar het paleis. Het was mooi en groot, alsof het helemaal van goud gemaakt was. Van binnen was het nog mooier. Het leek net een soort gouden boom, vol met takken en bladeren. Alles was zo mooi en natuurlijk, waardoor ik me afvroeg hoe ze dat bouwden. Aan het einde van de grote kamer stond een troon, heel groot en bijna helemaal van goud. De man die daarop zat was waarschijnlijk koning Therendyr, en hij zag er niet heel erg vriendelijk uit.
‘Vader,’ zei Enrique. Toen hij voor de koning stond. ‘Enrique, ik ben blij dat je veilig bent.’ Zei hij. Op de manier waarop hij het zei en hoe hij naar zijn zoon keek wist ik dat hij loog. Mijn stiefvader was al slecht, maar de vader van Enrique was zo te zien nou ook niet echt een goed vaderfiguur. Enrique was zelfs bang voor zijn vader. ‘Ik heb een vraag.’ Zei Enrique. ‘Ja, ik luister.’ ‘Dit is Cahtarina. Ze heeft geen ouders meer, omdat haar vader werd vermoord en ze weet niet eens wie haar moeder is. Ze leeft al heel erg lang alleen, en heeft hulp nodig. Ik heb haar ontmoet nadat ik ontvoerd was, en ik kon haar daar niet achterlaten. Alstublieft, mag ze hier blijven?’ zei Enrique, en keek me even aan. Koning Therendyr keek ook naar mij. Hij vond me zielig, dat kon ik zien aan zijn grote blauwe ogen. Dat was ook de bedoeling, anders zou ik hier zeker niet mogen blijven. ‘Oke…’ Ik wilde bijna een gat in de lucht springen van blijdschap. De koning had toch gevoel, ookal was dat niet van zijn gezicht af te lezen. ‘Maar onder een voorwaarde…’ zei hij. ‘En dat is?’ vroeg Enrique. ‘Ze moet al onze gebruiken leren, en leven als een elf. Zodat het niet al te veel opvalt dat ze niet bij ons hoort. Normaal zou ik dit niet toestaan, maar ik kan haar echt niet wegsturen.’ Zei koning Therendyr als laatste, en hij maakte een gebaar met zijn had dat we weg moesten gaan. Ik was opgelucht dat ik mocht blijven en ik wist zeker dat ik me aan deze voorwaarde kon houden.