How It All Started- 5

'Ik denk dat ik het gewoon door de schrik zei,' probeerde ik me uit de situatie te redden. Seth knikte vaagjes en begon triest naar het water voor ons te staren en ik dacht zeker te weten dat ik een traan zag verschijnen. Even wist ik niet wat ik moest doen maar toen er na enkele minuten nog steeds geen verandering in zijn houding kwam, legde ik voorzichtig mijn hand op zijn schouder. 'Je mist je vader, hè.' Hij knikte en keek me recht in mijn ogen aan. Zijn mooie bruine ogen waren opeens waterig en bloeddoorlopen. 'Ik-ik praat er nooit met iemand over, want,' hij slikte even om de tranen te negeren. 'Want ik denk niet dat de jongens het zouden snappen.' 'Waarom niet?' 'Nou,' hij zuchtte even diep. 'Sinds jij weg bent is er al veel veranderd. We zijn allemaal, uhm, anders nu. In meerdere opzichten.' Ik legde mijn hoofd op zijn schouder, ik wist maar al te goed waar hij het over had. Maar ik kon er niet op ingaan. 'Oh,' was mijn enige reactie. Ik zuchtte diep, zo samen zijn met Seth deed me denken aan vroeger. Hij begon weer zachtjes te snikken om de dood van zijn vader. Ik liet hem gewoon huilen. Dit verdriet moest hij gewoon even kwijt en als dat bij mij moest, dan was dat maar zo. Na een tijd die minuten, uren of zelfs zonovergoen dagen had kunnen zijn, verdween Seth opeens. Alles om me heen verdween. Ik viel in een zwart gat en opende van schrik mijn ogen. Ik zat rechtop in bed. Zou het echt zijn geweest? Of toch gewoon een droom, een afschildering van mijn diepste wensen? Ik zuchtte om al deze onbeantwoordde vragen en keek op de klok. Half 7. Het liefst ging ik weer slapen en opnieuw over Seth dromen, maar dat kon niet door een van de ergste dingen die God ooit heeft geschapen: School.

---

Reacties please? Dat maakt schrijven altijd zoveel leuker.