(no subject)

'Wat heb je gedaan?' ik snakte naar adem terwijl de groep afdreef.
Alex stond als versteend naar me te kijken. ik wilde de jongen op de grond helpen, maar dat was allesbehalve een goed idee.
'Het spijt me, April.' fluisterde Alex. 'Ik...' hij maakte zijn zin niet af. ik slikte en keek naar het bloed op de straat. mijn hart bonsde in mjin keel.
'April, ben je in orde?' Alex leek niet dichter naar me toe te durven komen. mijn handen waren klam en trilden. hij zag dat ik naar de persoon keek die net een klap van hem had gekregen en wandelde naar hem toe. Alex stak zijn hand naar hem uit om hem helpen op te staan.
de jongen trok grote ogen en schoof naar achteren op zijn ellebogen.
hij stond op en sprintte weg, in de richting waar de groep heen was gegeaan.
'Wat heb je gedaan...? vroeg ik compleet in de war.
Alex's ogen verschoven voorzichtig naar me toe. ik wreef met mijn vingers over mijn voorhoofd. 'Ongeloofelijk.' mompelde ik tegen mezelf.
ik herkende Alex bijna niet meer. ik had hem nooit goed gekend, maar dit sloeg werkelijk alles. de stille, schuchtere jongen was ineens... mijn God.
'Ik wil naar huis.' zei ik zacht en zette eenn stap verder weg van bij de druppels bloed.
'Het spijt...'
'Naar huis, Alex.' fluisterde ik. 'Alsjeblieft, breng me naar huis.'