Hoofdstuk 4

Toen ik wakker werd door de wekker ging ik snel douchen en ontbijten. Toen ik in een kwartier klaar was stapte ik in mijn auto en reed ik naar de oprit van mijn moeder waar ik mijn zusjes op ging halen om naar de kleuterschool en de basisschool te brengen. Ik bracht ze allebei naar binnen en gaf ze daar een kus. Daarna ging ik zelf naar mijn school. Op het schoolplein zag ik Dean staan. Hij stond mij een grotere jongen te kletsen. Toen ik voorbij liep werd ik aan mijn arm terug getrokken door Dean. Ik keek hem vragend aan en hij zei tegen zijn vriend: “Tom, dit is Laura. Laura, dit is Tom.” Ik knikte en zei “Hallo Tom.” Daarna ging de bel. Dean bracht me naar de receptie waar ik mijn spullen kreeg. Nou, eigenlijk kreeg ik alleen een kluissleutel. De rest lag al in mijn kluis. Toen we de deur uit liepen - - met een briefje voor de leraar natuurlijk – zei Dean: “Je kluisje is naast mijn kluisje.” Ik knikte en we stopte bij kluisje nummer 052, het nummer van Dean was 051. Ik pakte mijn rooster en boeken en we liepen verder. We hadden toevallig hetzelfde rooster. Eenmaal in de klas gaf ik het briefje aan de leraar waarvan ik mezelf moest voorstellen en liep daarna naar mijn nieuwe plaats. Achterin de linker hoek van de klas. In de rechterhoek van de klas achterin zat Dean. Ik zag vanuit mijn ooghoeken dat hij de hele les naar me zat te kijken. Soms keek ik terug en soms negeerde ik hem. Halverwege de les kwam er een meisje binnen wandelen. Ze gaf een briefje aan de leraar en ging naast mij zitten (dat was kennelijk haar plaats). “Hallo, Ik ben Megan. Hoe heet jij? Ik heb je hier nooit eerder gezien.”vroeg ze vrolijk toen ze ging zitten. “Mijn naam is Laura, ik ben nieuw hier.”antwoordde ik. “ow, leuk. Als je wilt kun je bij mij en mijn vriendinnen komen zitten in de pauzes als je wilt? Zei ik nou twee keer wilt? Wat dom van me, vind je niet?”Ik moest even lachen omdat ze zoveel praatte. En knikte toen. “Ja,lijkt me leuk.” Toen begon ze te vertellen over van alles en nog wat, maar ik volgde het niet meer. Ik probeerde wat van de les te volgen. Toen dat niet lukte deed ik alsof ik naar haar luisterde. Maar eigenlijk viel ik bijna in slaap. Net toen ik weg begon te doezelen schrok ik wakker van de bel. Toen het pauze was liep ik achter Megan aan naar een tafel. Na een tijdje kwamen er meer meiden en jongens bij zitten. Het werd steeds gezelliger. De rest van de dag ging ongeveer het zelfde. Het was minder erg dan dat ik dacht. Onderweg naar huis stopte ik nog even bij het strand. Ik pakte mijn schrijfblok uit mijn tas, ging in het zand zitten en begon te schrijven:

Als tranen een trap konden bouwen, en herinneringen een brug, zou ik naar de hemel klimmen, en haalde ik je terug.

Ik legde mijn pen en schrijfblok even naast me in het zand en dacht wat na. Na een tijdje begon me dat te vervelen dus pakte ik al gouw mijn schrijfblok weer terug op schoot.

Leegte voel ik nu de tranen op zijn, ook zonder jou gaat de tijd even hard door.
Maar tijden waren zoveel mooier, voordat ik jou verloor.
Je bent er niet meer, het is voorbij, maar je blijft uniek voor mij.
Voor jou is de strijd gestreden, maar je weet, in mijn hart bewaar ik voor altijd het verleden.
Treur niet om wat er niet meer is, Maar wees blij met wat is geweest.
In mijn hart blijft voor altijd een speciaal plekje, dat voor altijd de jouwe is, en dat is nooit anders geweest!

“Wow, jij schrijft echt kei mooie gedichten!” Ik schrok en keek achterom, Megan kwam naast me zitten in het zand en vroeg: “Voor wie schrijf je het?” Ik keek haar aan. “Voor mijn vader, hij is dood.” “Ow, sorry, dat wist ik niet. Wat erg voor je!” Zei Megan. “Het geeft niet, je kon het niet weten.” “Ik ga maar weer eens verder. Ik heb het nog erg druk.” Ze stond op en liep weg. Ik bleef nog een tijdje naar de zee staren. In de verte zag ik een school dolfijnen zwemmen en springen. Toen de dolfijnen niet meer te zien waren stond ik op en reed ik verder naar huis. Ik legde mijn spullen weg en deed mijn rijbroek aan. Ik moest nog een heleboel paarden kijken.