Alone... Again

Het leven op mezelf, overlevend in de wildernis was op zich niet zo erg. Maar ik was alleen, dus als er iets zou gebeuren, zou ik er helemaal alleen voor staan. Vroeger was het fijn om even alleen te zijn, maar nu verlang ik naar iemand die voor me klaar staat en om me geeft. Mijn vader was altijd die iemand, maar ik kan nu goed voor mezelf zorgen. Nee, ik moet ook klaar kunnen staan voor die ander, wat ik niet voor mijn vader kon. Ik zocht naar een echte vriend, misschien wel twee.
Veel had ik niet te doen, ik bracht veel tijd door met het verzorgen van mijn paard. Ik praatte tegen haar, maar ze praatte natuurlijk niet terug. Wel met wat paardengeluidjes, maar geen echte woorden. En ik keek vaak naar het kleine doorzichtige steentje van Emily, alsof elk moment er een wonder zou gebeuren.

Dit was een goede plek om te stoppen, en ik bouwde een ‘kamp’ op om te overnachten. Zo kon je het niet echt noemen, meer een hoop takken waar je onder kon liggen. Ik was druk bezig met het hutje bouwen, tot ik iets in mijn rug voelde. Ik draaide me om en zag een man met een speer voor mijn neus. Hij had allerlei tatoeages op zijn gezicht, en zijn lange, vieze haar was bij elkaar gebonden met een touw. Ik keek om me heen en zag dat er meer van deze mensen om me heen stonden, ik kon nergens meer heen. Iemand prikte in mijn rug, als teken dat ik door moest lopen. Omdat ik niet veel keus had, deed ik dit maar. Opeens greep iemand me vast. Ik kon geen kant op en voelde dat mijn handen vastgebonden werden met een touw dat in mijn polsen sneed. Ik wilde me wel verzetten, en schreeuwen, maar ik wist dat dit geen zin had. Ik was veel te moe en niemand kon me horen. Iemand duwde me in een soort kooi van houten balken. Ik viel plat om mijn gezicht en hoorde de deur achter me op slot gaan. Er lag hier nog iemand, een jong iemand. Ik kon zijn gezicht niet zien omdat hij met zijn rug naar me toe lag. Hij bewoog niet, maar ik hoorde aan zijn ademhaling dat hij sliep. Ik was zo moe, dat ik zelf ook in slaap viel.