3.

“Ben je echt geen fan van ons?” vraagt de jongen en hij gaat op de rand van het kleine podiumpje zitten waar hij en de andere jongens nog geen kwartier geleden tegenover honderden meisjes aan een tafel zaten. Stilletjes ga ik naast hem zitten en staar naar mijn versleten K–Swiss gympen.
“Nou nee, River is meer fan van jullie. Ik bedoel, jullie maken heel goede covers en zo, maar ik zal niet gillend naar je toe komen rennen als ik je aan de overkant van de straat zou zien lopen,” antwoord ik terwijl ik een beetje heen en weer wiebel met mijn benen en het fluwelendoosje tussen ons in neerleg.
“Maar wel jammer dat je zusje ziek is,” zegt de jongen en ik kijk hem vanuit mijn ooghoeken aan.
“Ja, ze was liever zelf gegaan natuurlijk, maar ze mocht niet van onze vader. En toen heeft ze twee uur lang aan mijn kop lopen zeuren of ik voor haar wilde gaan,” zeg ik en de jongen kijkt me glimlachend aan.
“Ik had haar graag willen ontmoeten,” zegt de jongen en ik schud lachend mijn hoofd.
“O ja, als je een gillende, veertienjarige tienen aan je benen wilt hebben hangen, geloof ik graag dat je haar wilt ontmoeten,” zeg ik lachend en zijn gezicht verstrakt.
“Grapje. River kan zich redelijk onder controle houden als ze haar grote beroemdheden ontmoet,” zeg ik en de jongen zucht zachtjes van opluchting.
“Wat is eigenlijk je naam?” vraagt de jongen en ik kijk hem glimlachend aan.
“Scarlotte McBlue,” antwoord ik en ik pak de hand van de jongen vast, die hij naar me had uitgestoken.
“Liam Payne,” zegt de jongen met een grijns en we schudden elkaars hand.
“Hoi, Liam,” zeg ik lachend en Liam knikt.
“Hallo, Scarlotte,” zegt Liam en ik schud mijn hoofd.
“Noem me alsjeblieft Scar. Ik haat de naar Scarlotte,” zeg ik, Liam grinnikt zachtjes en kijkt me dan recht in de ogen aan.
“Hallo, Scar,” zegt hij dan doodserieus. Ik kijk hem met grote ogen aan en probeer zo serieus mogelijk terug te kijken, maar na een paar seconden geef ik het op en begin ik te lachen.
“Zit je me nou uit te lachen?” vraagt Liam en hij kijkt me met zijn bruine ogen doordringend aan.
“Nee hoor,” antwoord ik grinnikend en ik kijk wat ongemakkelijk langs hem heen. Blijkbaar merkt Liam het en hij draait zich om.
“Is er iets boeiends achter mij of zo?” vraagt Liam wanneer hij weer recht zit en ik schud mijn hoofd, waarbij mijn rode lokken alle kanten opvliegen.
“Nee,” antwoord ik en ik kijk hem glimlachend aan.
“Oké dan,” zegt Liam en er valt een stilte. Geen pijnlijke stilte en ook niet ongemakkelijk.. gewoon even rustig.