I promise you.

Meisjes pov.
‘Ik moet je spijtig nieuws vertellen... We hebben alles geprobeerd wat we konden, maar hij was al te ver weg, hij had te veel bloed verloren en is toen in coma geraakt, hij is gestorven om 14:18.

Met open mond staar ik de man aan die zojuist heeft gezegd dat hij dood is. Nee, dat kan niet... het, het is een grote, mislukte grap. Hij had beloofd om bij me te blijven, dat zou hij nooit doen. Maar als ik de dokter aankijk, weet ik dat het waar is, er valt niet te twijfelen aan zijn gezicht, De ernstige blik waarmee hij me aankijkt.

Als verdoofd zit ik in de auto, op weg naar zijn begrafenis. Nadat ik het nieuws te horen gekregen heb, is mijn droomwereld in één klap ingestort. Alles om me heen is vaag geworden, alsof mijn bestaan aan een zijden draadje hangt, ik zie het nut in het leven niet meer, niet meer zoals eerst, toen hij nog leefde. Het liefst zou ik hem achterna reizen, maar ik weet dat hij het niet zou hebben gewild, al zijn moeite zou voor niks zijn geweest, en dat wil ik hem niet aandoen, ik kan het niet. Dit is het enige wat ik nog voor hem kan doen: blijven leven.

‘Lieve jij,
Voor mij was je alles, voor mij was je de reden van mijn bestaan, de reden dat ik geloofde in vriendschap, en later in liefde. Je begreep mij, zonder woorden begreep je wat ik bedoelde. Je zag dingen die niemand anders wist.
Waarom? Waarom ben je weggegaan? Waarom liet je me niet tot je toe? Je hebt me zo vaak geholpen, je hebt me steeds weer gered, gered van mijn eigen dood. Je steunde me en liet me het mooie van de kleine dingen inzien.
Ik had je ook willen helpen en steunen zoals je bij mij altijd hebt gedaan, maar ik kan het niet, ik heb alweer gefaald sorry, het spijt me. Ik hou van je… ’

De laatste woorden sterven langzamerhand weg en banen zich een weg door de zaal, op zoek naar een uitgang waar ’t geluid kan oplossen in de lucht. Al die tijd heb ik op mijn blaadje gekeken en geprobeerd mijn tranen in te houden, maar als ik opkijk en mijn blik door de zaal heen laat glijden, de tranen over de wangen van de mensen zie lopen, en dan die laatste blik die ik op mijn moeder werp, ze huilt, kan ik het niet meer en laat mijn tranen vrijlopen, er spat een traan op mijn blaadje. Snel loop ik terug naar mijn plek, stevig naast mijn moeder. Als ik zit, kijkt mijn moeder me eventjes aan en knijpt me zachtjes in mijn hand, we snappen elkaar zonder woorden, een sterkere band zoals de onze bestaat niet.

Als we weer thuis zijn, loop ik direct door naar mijn kamer. Ik sluit de deur en zet ik mijn radio met vol volume aan en ga op mijn bed liggen, eindelijk even rust.
Als de eerste woorden van een liedje klinken, krijg ik rillingen, het nummer komt me maar al te bekend voor…

When will I see you again?
You left with no goodbye,
Not a single word was said
No final kiss to seal anything
I had no idea of the state we were in.

…

Why don't you remember?
Don't you remember
The reason you loved me before,
Baby please remember
You used to love me
When will I see you again?

De laatste noten sterven weg, en nu pas merk ik dat de tranen over mijn wangen stromen. Ik fluister zacht: ‘Godverdomme, waarom heb je me alleen gelaten? Waarom, waarom heb je het gedaan? Je wist dat ik niet zonder je kan, je wist het en toch heb je het gedaan. WAAROM?’

Jongens pov.
Als een flits komen allerlei herinneren te boven; liefde, verdriet, woede, eenzaamheid, blijdschap… alles wat ik ooit heb gevoeld. Fijne en pijnlijke momenten, ik zie wat voor ’n ellende ik heb aangericht, ik zie wat voor ’n pijn ik mezelf en anderen heb aangedaan. Ik zie haar, ik zie haar staan… trillend, haar tranen bedwingend. Ze leest iets voor van een briefje. De woorden dringen tot me door, en ik voel en zie de liefde, de liefde straalt van de woorden af. De liefde die ze voor mij had. Ze hield echt van me, oprecht. Meer dan ik ooit had durven denken, en ik heb het verpest, ik heb haar gebroken… Ze wou me helpen, met alles zo veel als ze kon, maar ik liet haar niet toe. Ik moest en kon het zelf wel oplossen, dat hield ik mezelf voor tot het einde. Ik kon het niet, ik ben er onderdoor aangegaan en nu zit ik hier, mijn geest zweeft nog enkele dagen rond om afscheid te nemen van de mensen die me dierbaar zijn. Hierna zal ik voorgoed verdwijnen, waar naartoe weet ik niet, dat zien we nog wel. Als de woorden wegsterven, blijft ’t stil op het gesnik van mensen na. Ik heb nooit geweten dat ze echt van me hielden, dit is het bewijs. Eén traan zegt zo veel meer dan woorden. Als ik haar ogen door de zaal zie glijden en haar blik op haar moeder rust, die ook huilt, zie ik de eerste traan van vandaag uit haar ooghoek stromen, de druppel valt geruisloos op haar blaadje en spat uiteen.


Don’t you remember van Adele klinkt luid door de boxjes van haar radio. Er heerst een stilte in de kamer. Het nummer is net afgelopen en ze ligt er verslagen bij… haar ogen zijn rood van het huilen, dan fluistert ze zachtjes: ‘Godverdomme, waarom heb je me alleen gelaten? Waarom, waarom heb je het gedaan? Je wist dat ik niet zonder je kan, je wist het en toch heb je het gedaan. WAAROM?’ Het laatste woord ontsnapt hysterisch uit haar mond.

Ik wou dat ik er iets aan kan doen, maar het kan niet…
‘Het spijt me, het spijt me dat ik het je heb aangedaan… Ik denk dat het beter is als ik nu ga…’
Ik werp nog een blik om haar gezicht, de vermoeide uitdrukking en de grote wallen onder haar ogen laten duidelijk zien dat ze slecht heeft geslapen.
Dan vertrek ik naar een bestemming hier ver vandaan. Ik weet niet waar het is, maar ik weet wel dat ik daar op haar zal wachten. Wachten totdat het haar tijd is om naar mij toe te keren, waar onze liefde misschien ooit weer herenigd kan worden. ‘Ik zal op je wachten, ik beloof het en ik zal het koste wat kost nakomen.’