4.

'April...' hoorde ik iemand stil zeggen. ik zette mijn helm af en keek achter me. het verwonderde me niet. het was Alex. ik huiverde. een ijskoude rilling kroop langs mijn rug omhoog tot aan mijn nek.
'Bedankt.' zei ik zacht, waarmee ik bedoelde: ik ben erg blij dat je me naar huis hebt gebracht, alleen ben ik het type niet die mijn dank in geuren en kleuren aan je zal vertellen.
'Wil je zaterdag naar de film ofzo? ik weet niet...' hij fluisterde het bijna.
'Morgen dus?' vroeg ik.
'Mja...' hij legde een hand op zijn hoofd. ik zuchtte.
'Ik heb nog heel wat schoolwerk te doen.' meende ik en keek in zijn ogen. ze waren grijs als de wolken.
'Alsjeblieft.' smeekte hij bijna. 'Ik kom je halen met mijn brommer. ik betaal alles wel en...'
'Nee. dat hoeft niet. ik ga wel mee en betaal het wel zelf.' verzekerde ik hem met een miezerig glimlachje.

ik was niet nerveus, integendeel zelfs, waarom zou ik nerveus moeten zijn? we gingen gewoon naar de stad en zagen wel wat we konden doen.
ik wandelde naast hem, met mijn handen in mijn zakken. het was behoorlijk koud en de zon verdween langzaam achter de huizen.
'Waar kom je eigenlijk van?' vroeg ik nieuwschierig.
'Ver.' antwoorde hij kort. ik rolde met mijn ogen, zonder dat hij het zag.
'Waar dan? Waar kom je van?'
'Dat doet er niet toe, April.'
'Jawel.' meende ik koppig. 'Ik wil het weten.' mijn stem was schor.
'Ik heb zowat overal gewoond.' zei hij uiteindelijk. ik knikte lichtjes. overal...
in de verte stond er een groepje donkere figuren. ik draaide mijn hoofd naar Alex om. op dit uur waren dit soort groepjes niet de aangenaamste.
'Gewoon doorwandelen.' zei hij nuchter en stak als mij zijn handen in zijn zakken alsof er niks aan de hand was.
het groepje draaide hun om. ze waren ongeveer met een stuk of tien. ik vertrouwde het niet en ging subtiel een beetje dichter bij Alex wandelen. zijn ijskoud gezicht joeg me een beetje schrik aan.
er werd gelachen. de groep was vlakbij. ik ademde langzaam uit tot mijn arm plots werd vatsgegrepen door een ijzeren greep. iemand uit de groep had mijn arm stevid vast.
'Hallo.' zei die slinks en lachte zijn tanden bloot. ik deed er alles aan om me los te krijgen, maar het lukte niet.
'Alex.' sisste ik in paniek. mijn hart stopte zowat op dat moment. Alex ging voor het grimmige figuur staan.
'Laat haar los.' brieste hij waarop de ander nog harder begon te lachen.
'Waarom zou ik?' bulderde hij.
'Laat haar. Los.' Alex knarsetande. ik kneep mijn ogen hard dicht en trachtte me nog steeds uit de stalen greep te krijgen.
de hele groep lachte mee.
'Mooi meisje.' fluisterde één van hun leden en stak zijn hand naar me uit. voordat hij er de kans toekreeg balde Alex zijn hand tot een vuist en sloeg ermee in het gezicht van degene die me vasthad. ik was los.
geschrokken zette ik een aantal passen achteruit en keek naar de jongen die op de grond lag met een paas bloeddruppels op zijn gezicht. het was muisstil. ik staarde naar Alex die niet leek te ademen. hij draaide zijn hoofd naar me om.
'Alles oké?' vroeg hij bezorgt.