(1)Meet mee; my story

Mijn naam is Zora -mijn achternaam doet er niet toe, die leer je wel als het daar tijd voor is-, ik ben 16 en ben behoorlijk op mijn vrijheid gesteld. Ik heb blond bruin haar -dat ik witblond heb geverfd- en lichtblauwe ogen, ik mag misschien een beetje raar lijken, ik lijk het niet alleen, ik ben het ook. grotendeels door mijn beste vriendin.
Ik heb mijn hele leven gedacht dat ik op mijn vader leek en dat het nu al lang niet meer de man was waarmee mijn moeder samenwoonde. Dat hoopte ik toch want die gast was gestoord. Ik had al een paar blauwe plekken op mijn moeders armen gezien, maar ik zocht er niets achter toen ik kleiner was. Tot ik op een avond een beetje te laat kwam...Hij was dronken en wel; hij sloeg me, maar ergens moet hij ook iets scherp in zijn handen moeten gehad hebben, want op mijn onderrug had ik een wonde van zeker 10 cm lang. Het bloedde verschrikkelijk en in het ziekenhuis zei ik dat ik van mijn fiets gevallen was. Waarschijnlijk geloofden ze me niet, maar ze gingen er niet op door. Ik vroeg mijn BFF -Sarah- om me te leren kickboxen als een vriendendienst in de bijlessen talen. We waren samen gezet door een leerkracht omdat ik haar zou kunnen helpen, en waren dan maar beste vriendinnen geworden.
Maar over die kickbox lessen -Sarah was er een kei in-, ik wou me klaar houden voor de volgende keer, tot mijn moeder het me vertelde. Gewoon uit het niets; "Zora, je bent geadopteerd." niets van lichte aanduiding dat er iets moeilijks aan zat te komen, niets van 'het spijt me dat ik het zo lang heb verborgen gehouden', nee.. gewoon zo maar... Zora, je bent mijn dochter niet. Ik heb wel 16 jaar lang gedaan alsof ik je moeder was maar nu heb ik er geen zin meer in. Ik kwam ergens uit Duitsland, een gezin dat eigenlijk geen kind meer wou maar toch geen abortus wou plegen.

Ik weet het, weer een niet te happy achtig begin... maar ik ga het niet zo erg maken zoals mijn ander verhaal...denk ik.