2.

Wanneer ik na een kleine tien minuten eindelijk aan de beurt ben, komt er een grote bodyguard aangelopen en houdt mij tegen.
“Sorry, meissie. Maar de jongens moeten weer terug naar het hotel,” zegt de bodyguard en ik kijk hem met grote ogen aan.
“Dat kunt u niet menen! Ik ben de laatste en ik heb verdomme bijna vier uur in die pokken rij gestaan voor mijn zusje en dan komt u mij nu vertellen dat ik weg moet gaan? Nou echt niet,” zeg ik en ik zet protesterend mijn handen in mijn zij. Dan hoor ik plots mensen achter mij klappen en fluiten, geschrokken draai ik me om en zie dat de jongens van One Direction mij grijnzend aankijken.
“Wauw, er heeft nog nooit een fan zoiets tegen Chris gezegd. Laat staan tegen hem ingaan,” zegt de jongen met de krullen en ik twijfel of ik nu moet glimlachen of niet.
“Het is goed, Chris. We hebben nog wel even tijd, en ze heeft gelijk. Het is ook niet eerlijk dat als ze hier al zo lang staat dat ze dan weer met lege handen naar huis gaat,” zegt de getinte jongen met zwarte haar en hij knipoogt naar me. Mokkend loopt hun bodyguard weg en komen ze alle vijf naar me toe gelopen.
“Oké, eh. Ik ben hier voor mijn zusje omdat ze ziek is en ze wilde eigenlijk alleen jouw handtekening,” zeg ik ongemakkelijk en ik kijk naar de donkerblonde jongen, die mij verrast aankijkt.
“Nou, dan laten we jullie wel even alleen,” zegt de jongen met de bril terwijl hij mij met een pruillip aankijkt.
“Ik heb niets tegen jullie, eerlijk waar. En ik ben hier niet voor mezelf, zoals ik al zei. Sorry,” zeg ik en ik kijk de anderen met een onschuldige blik aan. De jongens halen hun schouders op en kijken me glimlachend aan.
“Maakt niet uit, meid. Je hoeft geen fan van ons te zijn,” zegt de blonde jongen en hij loopt met de krullenbol, de jongen met de bril en de getinte jongen met de oorbel richting de uitgang.
“Ik ben ook helemaal geen fan van jullie!” roep ik hun achterna, en lachend lopen de vier jongens het gebouw uit.