012~Moeders!

Laura POV
Ik reed verder, nog steeds te hard, maar ik voelde me nu een stuk minder erg nu ik me op z'n minst heb kunnen verontschuldigen. plots hoorde ik ALyona naar adem snakken. 'Ik ben mijn tas vergeten. mijn nieuwe tas, met de posters van Zoran in, en mijn mijn GSM en mijn portefeuille zit erin. En mijn Fototoestel!' zucht ze. Ze weet niet meer wat te doen, ze is verschrikkelijk overstuur, dat is gemakkelijk te zien. Zoran probeert haar te troosten en te kalmeren maar het helpt niet veel. ik doe een belofte, en ik weet nu al dat het me later zal spijten, maar ik heb veel goed te maken met mijn kleine zusje. 'Trek het je niet aan. Ik kan nu niet terug, maar ik ga vanavond of morgen wel eens kijken.' En oh, wee als ze aan haar spullen hebben gezeten. denk ik erachter aan.
Thuis trilde Alyona nog na.Mijn moeder was haar veel te opgewekte zelf, tot ze ALyona's gezicht zag. 'Meisje toch, wat is er?' vroeg ze geschrokken. Zoran keek naar mij en deed teken dat ik me beter uit de voeten kon maken, nu ik de kans had. Pas toen ik bij de deur was, begon ALyona zachtjes te vertellen. 'Wel, eerst kregen we...'ik hoorde haar niet meer toen ik de trap op sloop. ZO stil mogelijk, want je wist nooit hoe mijn moeder zou reageren. Ik checkte mijn mails en douchte me met veel te warm water. Ik zocht mijn kleren uit; een topje want ik wist uit ervaring dat het in de zomer nogal warm kon worden in een Discotheek, een broek die me goed stond, ook al was hij een halve maat te klein waardoor je de rand van mijn string kon zien, maar als ik daar nog een licht truitje over deed, zou mijn moeder er niets van merken. En er dus ook niets op zeggen. NIet dat er iemand het echt zou zien, ik was Dj, ik stond alleen in een geluidsdichte kamer met een groot raam, zodat ik mijn publiek kon zien. Gelukkig maar, want ik wou niet veel werken als ik mijn oren niet goed genoeg kon beschermen. Ik zou niet de eerste zijn die binnen het jaar doof was.
Ik kamde mijn haren en stak ze op in een hoge staart, en iedere keer ik mijn hoofd een klein beetje bewoog, vloog mijn haar in het rond. Ik raapte mijn spullen bijeen en ging naar beneden om snel iets te eten voor ik vertrok. Blijkbaar had Alyona gedaan met vertellen, ze zat in de zetel te relaxen. Zoran probeerde haar te helpen met ademhalingsoefeningen, die nu meer nut hadden. Mijn moeder kwam bij mij aan tafel zitten,ze keek me half steng aan omdat ik gesnauwd had op mijn zusje, en meelevend omdat ze nu wist hoe veel last ik nog had van mijn verleden. Waarschijnlijk had ze gedacht dat ik hoopte op een hereniging met Tokio Hotel. Niet dus.
'Heb je je geamuseerd?' vroeg ze zacht.ik keek haar even aan, en dan naar de zetel -door de muur heen, ongeveer- naar Alyona. 'Oké, niet dus.'zei ze zacht. 'Ik heb de Job, ik begin vanavond als DJ dus je moet zeker niet wachten tot ik thuis ben.' zei ik snel, in de hoop dat ze de hint snapte. 'Ik begrijp dat je er niet over wilt praten, Laura.' zei ze zacht, haar gezicht leek smekend. 'Maar je moet' Ik kon er niet tegen dat mensen medelijden hebben met mij. ik dop mijn eigen boontjes. 'Dat ben ik niet verplicht.' zei ik snel tussen een paar happen door. 'Je gaat nog veel meer van die woedeaanvallen -ik noem ze liever gevoelens aanvallen- krijgen, en daar ga je niet omheen kunnen. Laura, je moet je gevoelens de baas blijven.' zei ze nog zachter. ik rolde met mijn ogen en sprong recht. 'Jah, oké, ik zal erover denken.' zei ik snel. 'Blijf niet op voor mij!' riep ik achter me. 'Denk je dat ik dat doe? ik heb gewoon verschrikkelijk veel werk!' riep ze, nu weer lachend achter me. Ik kreeg koude rillingen van die moodswings. Doordat ik zo snel weg was, hoorde ik niet hoe ze weer naar Alyona en Zoran terugkeerde, en tegen heb begon te babbelen. 'Je zus heeft het moeilijk gehad, door vrienden die haar niet konden respecteren. ZOrg alsjeblieft dat als dat ooit zou gebeuren, je iemand hebt om erover te praten. Want je zus kan dat niet.'