010~Meet Laura/Tokio Hotel...Again?

Tokio Hotel POV
Door het lawaai van het blikje keek ze op. Tom keek haar recht in haar blauwe ogen, ze maakten hem bang, intimideerden hem en lieten hem zich schuldig voelen... In die helblauwe ogen had hij ooit, lang geleden zoveel gezien; Plezier, Hoop, Kracht om te blijven doorgaan, Verveling, Vermoeidheid, Liefde, Verdriet, Angst, Woede, Teleurstelling... Vooral dat laatste beeld, die ogen die hem zo teleurgesteld aankeken, had hij nooit kunnen vergeten. Het bracht zo'n schuldgevoel bij hem op. Maar deze ogen had hij bij haar nooit eerder gezien, en dat maakte hem bang, hoe ze hem nu aankeken... er was niets in te zien... geen enkel gevoel, gemoedstoestand... Het leek alsof ze bevroren was van binnenuit, die ogen keken hem zo kil aan, net zoals de rest van haar gezicht liet merken. Tom slikte, Bill ook, want zij hoorden in hun hoofd allebei hetzelfde; Dit is jou schuld!

Laura POV
Ik was in een behoorlijk goede stemming toen ik bij de auto aankwam, want uiteindelijk had ik de Job (als DJ) toch gekregen. Mijn haren had ik opgestoken net voor ik moest tonen wat ik kon, ik was het vergeten los te doen. Ik zette me op de motorkap van mijn oud geval. Ik had mijn zonnebril aan, zat in de zon en Wapperde met mijn waaier voor afkoeling. ik keek op mijn GSM; 17:20. verdorie, ze waren weer eens te laat. echt, ik ging ze niet meer voeren. Ik zat daar nog minstens 10 minuten... Dan begon de speld in mijn haar voor hoofdpijn te zorgen, dus haalde ik hem eruit en schudde mijn mijn hoofd zodat mijn abnormaal lange haar weer op mijn schouders lag.
Ik begon het op mijn heupen te krijgen, ze waren nu al meer dan een kwartier te laat; waar bleven ze? Plots hoorde ik een lawaai... ik keek naar de grond en zag op een meter of 4 van me een blikje COla rollen. Ik telde 7 paar schoenen, daarmee wist ik eigenlijk al genoeg. Ik kreeg last van het irritante gevoel dat er iemand naar me keek en dat het een van hen was, maakte het alleen maar erger. Ik keek op en het eerste wat ik zag, waren Toms ogen. ALs er nog iets van gevoelens op mijn gezicht en in mijn lichaam over waren -buiten haat- dan waren die nu zeker verdwenen. Ik wist hij kil ik kon kijken, maar nu deed ik er absoluut niets aan. Ik verder, ze waren er alle 4. Ik keek in Bills ogen, maar hij wende ze af. Zijn schoenen leken ineens verschrikkelijk interessant. Gustav en Georg hadden zichzelf meer in de hand, ze keken normaler. Gustav leek niet echt te weten hoe te reageren, maar het was alsof hij me verwacht had. Ik keek naar Georg, keek in zijn ogen en aan zijn glimlach kon ik zien dat hij mee vanaf het begin mee had gehad. Aan het ene briefje had hij genoeg gehad. Hij en Gustav glimlachten allebei, en zelf zij die bij mijn beste vrienden behoord hadden, brachten geen gevoelens of gemoedstoestanden op mijn gezicht terug. Ik was razend, vooral op de 2 tweelingen voor me. 'Jullie 2, Auto.' zei ik op een ijzingwekkend kil toontje. Het verbaasde me een beetje, maar mijn verbazing verdween snel. 'Toe nou, Lau. Dit zijn...' verder kwam ze niet. 'Ik weet goed genoeg wie ze zijn, Alyona! En nu in de auto of je komt te voet naar huis!' snauwde ik. Zelf kon ik het niet geloven, mijn stem was nog nooit zo kil geweest, ik had nog nooit gesnauwd tegen de 2ling. Geschrokken sprongen ze recht en schoten in de auto, waarschijnlijk doodsbang van hun grote zus met haar woedeaanval. Ik walgde van mezelf door de manier waarop ik met die twee kleintjes omging, en dat allemaal door Bill en Tom Kaulitz...