25- vertel het me...

Elisabet POV
Zodra Felix terug was, nam hij me weg uit de bureau om Carlisle en ROse hun werk te laten doen. Nessie stond beneden aan de trap. 'Gaan we een spelletje spelen?' vroeg ze opgewekt. ik knikte. 'Buiten, Tikkertje!' riep ze terwijl ze mijn pink vastgreep en verschrikkelijk hard begon te trekken. Ik had Felix' hand vast, en ik was niet van plan om die binnen te laten. 'Kom op, ik buiten spelen, jij buiten spelen.' zei ik tegen hem. Hij lachte terwijl hij zich gewillig liet meeslepen. Nessie was de tikker en Felix en ik moesten weglopen. Ik had haar snelheid een beetje onderschat en in plaats van haar te laten winnen, won ze omdat ik niet zo verschrikkelijk snel kon lopen. Nadat ik drie keer de tikker was en Felix zich iedere keer liet tikken omdat ik gewoon geen kans maakte tegen die twee, en het werd nog erger toen Jacob ook meedeed, werd ik het een beetje beu. Het maakte me duidelijk hoe zwak de mensen waren. Felix grijnsde en nam me op zijn rug, waardoor ik weer kon meedoen, zonder de hele tijd getikt te worden. Ik lachte naar Nessie toen ik haar tikte en ze me niet meteen zag staan. Ze zag me op de rug van Felix en keek naar Jacob. oh, nee, als ...'Dat heet vals spelen!' riep ik naar Jacob net voor hij veranderde. 'Doe jij ook!' riep hij terug en in zijn plaats stond een reuzegrote wolf, met een lief, klein schattig maar levensgevaarlijk meisje op zijn rug. Felix grijnsde naar Jacob, die luid blafte als een hond. Nessie lachte, ik ook. 'Hou je goed vast!' was het laatste wat ik hoorde voor een lange tijd, door de wind en de snelheid.
ik denk dat we redelijk ver gelopen hebben, maar we moesten terug omdat Jake, en ik ook een beetje, honger kreeg. Aan tafel zaten Seth en Embry samen te babbelen. Het verbaasde me dat ze geen ruzie meer hadden, maar ik kreeg het onaangename gevoel dat ze over mij bezig waren. Om de minuut keek wel een van de 2 naar mij om. ik kreeg het op mijn heupen en liep naar buiten. meteen stond Felix naast me. 'Is er iets?' vroeg hij bezorgd. het was alsof hij bang was van iets en ofwel was ik het, ofwel was het een onzichtbaar ding achter me. ik schudde mijn hoofd.'Wil je aan Esmée gaan zeggen dat het niet haar wonderbaarlijke kookkunst is die me weggejaagd heeft?' vroeg ik. Hij knikte en gaf me een kus voor hij weg was. ik kon zijn zoete geur nog ruiken toen Seth en Embry plots voor me kwamen staan. 'Hoe lang ken je Hem al?' vroeg Embry met een knikje naar het huis, waarmee hij -volgens mij- Felix bedoelde. 'Al mijn hele leven.' zei ik verdedigend, want zijn toon stond me niet aan. Hij klonk beschuldigend tegenover Felix en ik zou niet weten wat er was, met beide. Seth keek vriendelijker, maar EMbry leek bijna boos. 'Hoe weet je dat hij nooit liegt, of dingen voor je achterhoudt?' vroeg Embry weer. 'Waarom zou hij dat doen, hij houdt van mij.' zei ik op een verschrikkelijk naïef toontje. het klonk misschien raar, maar hij had het al meerdere keren bewezen, op verschillende manieren. 'Bij vampiers kun je toch niet weten of ze liegen, tenzij je kan gedachten lezen.' zei hij. plots voelde ik 2 vertrouwde, koude armen om me. 'Niet te koud buiten?' vroeg hij. 'Als je haar zo vasthoud, binnenkort wel.' zei Embry kwaad. Felix hief zijn bovenlip op en liet zijn tanden zien. 'Hoe je kop, hond.' siste hij. Embry rechte zijn rug en boog zich naar voren zoals ik Jake had zien doen vanmiddag. 'Oh, nee. Waag het niet om mekaar aan te vallen, geen van jullie twee.' zei ik want Seth ging eerder aan de kant dan in een aanvals positie te gaan staan. ik wist niet wat te doen. 'Embry val hem niet aan. Hij is een verschrikkelijk goed getrainde vechter.' waarschuwde ik. 'Felix, je gaat hem niets doen, hé' vroeg ik. 'Ik wil hier niet weg, maar als jullie gaan vechten, weet ik niet of we hier nog welkom zijn.' zei ik zacht. Hij keek even naar me. 'Wees niet bang, ik doe hem geen pijn als er op tijd hulp komt.' zei hij zacht. Nu had ik pas een probleem. ik wist niet veel meer te doen. 'Jake, en iemand van de CUllens die kan helpen! Please!!' riep ik. Meteen stond jake daar naast me aan de deur. Hij duwde me zacht aan de kant om plaats te maken voor Emmett die zijn armen om Felix' borst en armen sloeg. Jake stond bij Embry en ik was zeker dat hij wachtte op het moment dat Embry zou veranderen om Felix aan te vallen, en hem dan een bevel te geven waardoor hij het niet meer kon. 'oké, het mag misschien een beetje overdreven zijn, maar misschien was het nodig.' zei ik. EMmett nam Felix mee naar binnen. 'Kom op maat, jou dametje kan het goed genoeg aan als Jake bij haar is.' hoorde ik hem zeggen. 'nu jullie twee, waarop sloegen die vragen?' ik vroeg het aan embry omdat hij al de hele tijd het woord voerde. ik zag Felix voor het raam achter hem staan. hij glimlachte zachtjes. 'Gewoon.' zei hij. Jake schudde zijn hoofd en ging zitten.'ik ken je langer dan vandaag, embry. je zit met meer dan een simpele crush op haar.' zei hij en het duurde even voor mijn hersentjes het verwerkt hadden. Embry had een crush op mij... en Seth deed net zo raar... dus was het mogelijk dat... OMG, dit had ik echt niet nodig. ik keek naar Embry en Seth, maar ik wou vooral antwoorden. 'oké, maar zorg er wel voor dat je vriendje ons niet te grazen komt nemen.' zei hij boos. ik knikte meet een gefronst voorhoofd. Ik zag dat Felix ook raar keek. 'We hebben Felix en Carlisle daarnet horen praten,' zei hij traag. ik zag Felix ogen groter worden en hem van het raam verdwijnen.Dus er waren dingen besproken waarvan ik niets wist? Embry ging verder. 'Hij vertelde op welke naam Carlisle moest zoeken, de naam van je ouders... en we hebben je horen vertellen dat je je ouders niet kende.' zei hij. ik keek terug naar het raam. 'Je liegt, je liegt gewoon. Felix weet dat ik al tijden Aro probeer te overtuigen dat hij me vertelde wie het was. en als Aro het mij niet zou vertellen, waarom zou hij het wel aan Felix vertellen?' vroeg ik. Embry haalde zijn schouders op, alsof het hem niet kon schelen. Ik liep het huis in, meteen naar "mijn" kamer. Ik zag EMmett die Felix tegenhield en de deur van Carlisles bureau die openging. ik negeerde alles en iedereen. ik lag meteen op het bed. meteen hoorde ik iemand op de deur kloppen en Felix naast de deur staan. 'ELisabeth.' zuchtte hij.Hij klonk verdrietig zover een vampier dat kon. 'ik wil je niet zien, Felix. VOlgens mij is 16 jaar genoeg om iets te zeggen, of uit te leggen, dus ga weg.' ik keek op en hij was niet verdwenen, hij stond er nog met een gepijnigde blik op zijn gezicht. ik gooide een kussen naar hem, het dichtste dat ik kon vinden. hij bleef staan. 'Felix, volgens mij wil ze je niet zien.' hoorde ik ROse's stem zeggen. ze zette zich neer op het bed en net zoals een paar nachten geleden, legde ik mijn hoofd op haar schoot. alleen, deze keer kon ik niet stoppen met wenen...