IV

Chiara Standle

Lachend ga ik samen met mijn vriendinnen aan de Huffelpuf tafel zitten. Normaal zitten we ergens achterin, maar omdat dit ons laatste jaar is en we nog nooit vooraan hebben gezeten, gaan we eens vooraan zitten. De sorteerceremonie begint haast meteen als we zijn gaan zitten, dus worden we meteen stil. De hoed begint, zoals altijd, aan zijn lied:

"Zoals velen al wel weten,
ben ik al sinds die eerste dag,
hier op Zweinsteins hogeschool,
en heb ik de vier stichters gezien.
Ze leefden in harmonie,
en wilden dat zo laten,
door onenigheid helaas,
moest Zwadderich de school verlaten.
Nu zitten wij hier in de school,
samen leuk te wezen,
maar niet in harmonie,
en nooit samen een spreuk te lezen.
Eigenlijk zouden we samen moeten zijn,
en iedereen te samen,
maar door dat verleden zijn we dat niet.
Laat dat verleden toch zitten,
heb samen moed,
en wordt eens vrienden!"

De hele zaal begint te klappen en ik klap lachend mee. "De hoed heeft zich dit jaar wel echt overtroffen qua onzinnigheid, hè?" zeg ik lachend tegen mijn vriendinnen. Die knikken lachend.
Opeens begint de hoed gewoon te praten, zonder dat het bij het lied hoorde of tegen een leerling, die hem op heeft, is. "Zeg, zitten die dames, vooraan aan de Huffelpuf tafel, mij nou uit te lachen?" roept hij door de zaal. Wij houden meteen op met lachen. "Goed zo, dames, wees maar stil!"
Nu barst de zaal in lachen uit. Wij worden natuurlijk knalrood. Zonder dat iemand het merkt, hoop ik, glijden mijn ogen over de Griffoendor tafel om te kijken of ik Peter kan vinden en kijken of hij ook meelacht. Opgelucht zie ik dat hij diep in gedachten zit. Dat is een vernedering minder.
Gelukkig maant professor Perkamentus iedereen tot stilte en kan de sorteerceremonie eindelijk echt beginnen.
Na een paar Zwadderaars en Ravenklauwers komt eindelijk onze eerste Huffelpuffer. Trots komt het kleine jongetje naar onze tafel toe lopen. Zo heb ik me ook gevoeld toen ik hierheen liep. Trots. Ik laat nog een keer mijn ogen over de Griffoendor tafel glijden als er een leerling bij hen ingedeeld wordt. Als hij ook naar mij kijkt, kijk ik snel weg.
Na de sorteerceremonie begin ik hongerig te eten. Er is echt heel veel lekkers en ik heb dit deze zomer echt heel erg gemist. Aardappelen, gebakken en gekookt, rijst, worstjes, kip, varkensvlees, rundvlees, groenten. Zoveel om uit te kiezen! Ik kies voor rijst met jus en kip.
En dan het toetje nog! Pudding, ijs, knalbonbons, taart, yoghurt, vla en zo nog veel meer. Aangezien ik al een beetje vol zit van de rijst en kip neem ik alleen een paar knalbonbons en een klein stukje kwarktaart. Als die op zijn kijk ik naar mijn vriendinnen, die in een diep gesprek zitten. Ik probeer op te pikken waar het over gaat, maar ik snap er niet zo heel erg veel van.
"Ja, en het is ook een beetje raar dat de Ochtendprofeet niets wil zeggen over die aanslagen waar mijn vader het over had." Nu snap ik er nóg minder van. "Zeg, gaan jullie mij ook nog bij het gesprek betrekken en me uitleggen waar dit over gaat? Want momenteel snap ik er niet zo heel erg veel van." Sophie, mijn vriendin die tegenover me zit, geeft antwoord. "We hebben het over iets wat Tiffany's vader had ontdekt. Hij is schouwer en hij heeft vier huizen met vermoorde tovenaars ontdekt, maar het ministerie zwijgt erover. Dat vinden wij raar." Ik knik. "Dat ís ook raar." zeg ik. Zo wordt het gesprek, met mij erbij, nog een tijdje voortgezet.
Later, in de slaapzaal, gaat het gespreksonderwerp over op jongens. "Zeg, Chiara, vind jij Peter eigenlijk nog leuk? Ik zag jou ogen steeds naar de Griffoendor tafel glijden. Ik krijg namelijk de indruk, het wordt sterker met de jaren, dat hij niet eens weet dat jij bestaat." vraagt Claire. Ik voel dat mijn wangen rood worden. "Nou... Nou, ja, eigenlijk wel." stamel ik. "Maar hij weet wel dat hij bestaat, want hij beukte me vanochtend in de trein omver. Zijn koffer bleef ergens achter haken en toen hij losschoot botste hij tegen mij op." zeg ik een beetje verlegen. "Au! Pijnlijk! Wel schattig dat je hem na twee lange jaren nog steeds leuk vindt." zei Sophie. De anderen stemmen toe.
Plotseling word ik overmand door moeheid. Vandaag is een vermoeiende dag geweest. "Nou meiden, ik ga slapen. Ik ben doodop." Mijn vriendinnen willen nog protesteren, maar ik val al om op mijn bed en val in een diepe slaap.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hooi lieve lezers en lezeressen,
Misschien dat je het al gemerkt hebt, maar hierbij deel ik mee dat wij (Nox en ik) hebben besloten dat we om de dag zullen activeren. Dit is met de reden dat we anders heel snel door onze voorraad hoofdstukken heenvliegen, en dan heb je een tijd helemaal niets.. Dat is ook niet leuk. Wij hopen dat jullie dat begrijpen!
Xx. Leentje aka. QueenOfLions